پاسخی به رییس دانشگاه تهران درباره‌ی انتقاد دانشجویان: سند ارائه کنید
دبیر پیشین شورای صنفی مرکزی دانشجویان دانشگاه تهران در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار گرفته است، به اظهارات اخیر دکتر نیلی احمدآبادی، رییس این دانشگاه [لینک] درباره‌ی انتقاد دانشجویان به عملکرد معاون فرهنگی او [لینک] پاسخ داد.
متن یادداشت «امین رمضانی» که پیشتر نماینده‌ی پیشین مدیران مسوول نشریات دانشجویی در کمیته‌ی نظارت بر نشریات دانشگاهی دانشگاه تهران بوده است، در پی می‌آید:
نامه‌ی 615 فعال دانشجویی دانشگاه تهران در حوزه‌های مختلف (نشریات، صنفی، علمی، کانون‌های فرهنگی و هنری، تشکل‌های اسلامی و …) به ریاست دانشگاه تهران درباره‌ی سوء عملکرد معاونت فرهنگی منصوب دکتر نیلی احمدآبادی موجب واکنش شتاب‌زده‌ی ایشان و طرح پاسخ‌های ناموجه در مصاحبه‌ی مورخ 25 مرداد 1396 با ایسنا شد. اظهارات مختصر ایشان در پاسخ به انتقادات وارده حاوی نکات عدیده‌ای است که بررسی آنها نشانگر اقدام درست دانشجویان منتقد در مخاطب قراردادن رییس دانشگاه است؛ چرا که اظهارات دکتر نیلی در این رابطه، در بهترین حالت نشان از کم اطلاعی ایشان از عملکرد معاونت فرهنگی خود و وضعیت وخیم فعالیت‌های دانشجویی، و همچنین تکیه به آمار و اطلاعات کذب و بررسی نشده‌ی اعلامی به ایشان است. در ادامه، فرازهایی از مصاحبه‌ی دکتر نیلی را با هم می‌خوانیم و ادعاهای ایشان مورد بررسی قرار گرفته است:
1 – “بسیاری از خواسته‌های مطرح شده دانشجویان از معاونت فرهنگی دانشگاه غیر عادی است و به این معاونت ارتباطی ندارد بلکه این موضوعات ناشی از دخالت نهادهای بیرون از دانشگاه است “. نخست این که دانشجویان از ریاست دانشگاه خواستار بررسی انتقادات مطروحه شده‌اند و خواسته‌ای از معاونت فرهنگی نداشته‌اند که بخواهد “غیرعادی” تلقی شود. دوم اینکه دکتر نیلی برای توجیه عملکرد معاونت فرهنگی دانشگاه متوسل به عذر بدتر از گناهِ “دخالت نهادهای بیرون از دانشگاه” شده است. زمانی پذیرش دخالت نهادهای بیرونی قبیح تلقی می‌شد، چه رسد به اعتراف به ناتوانی در اداره و حفظ استقلال دانشگاه و اعتراف به دخالت نهادهای بیرونی! فقط باید خداوند متعال را شاکر بود که شخصیتی که طرح مسائل مربوط به معاونت زیردست‌اش را به دلیل دخالت نهادهای بیرونی “غیرعادی” تلقی می‌کند بر کرسی وزارت علوم تکیه نزد …
2 – “در خصوص محدودیت‌های مالی و بودجه‌ای معاونت فرهنگی باید تاکید کنم تنها این بخش نیست که با مشکل مالی مواجه است بلکه در سایر حوزه‌ها بخصوص در حوزه پژوهشی با مشکلات اعتبار مواجه هستیم”. در نامه‌ی دانشجویان شکایتی از “محدودیت‌های مالی” نشده است، بلکه انتقاد نسبت به “تخصیص بودجه به صورت سلیقه‌ای”، “ابهامات گسترده در بخش مالی و حسابداری معاونت فرهنگی” در کنار “تخصیص بودجه‌های کلان برای برنامه‌های ویترینی بی‌قرابت به فضای دانشگاه و دانشجویان” و “برگزاری دستوری جشنواره‌هایی با کیفیت نازل و مشارکت پایین” مطرح شده است. چرا رییس دانشگاه بجای شفافیت در عملکرد مالی بخش‌های تابعه دانشگاه، کمبود منابع مالی را بهانه می‌کند؟ آیا همین منابع مالی اندک (که بیشترین بودجه‌ی تخصیص یافته و گردش مالی در بین دانشگاه‌های کشور است!) ارزش اعلام شفاف محل و میزان مخارج را ندارد؟ چرا دانشگاه به عنوان نهادی که از بودجه‌ی عمومی بهره‌مند می‌شود، خود را موظف به پاسخگویی شفاف در قبال دانشجویانش نمی‌داند؟ در این میان، نکته‌ی شگفتی که بی‌پاسخ مانده این است که به لطف عدم ارائه گزارش مالی از سوی دانشگاه، دانشجویان قطعاً متوجه میزان کمبود منابع مالی در معاونت فرهنگی نمی‌شوند، اما آیا مسئولان بخش مربوطه که بودجه در اختیار ایشان است هم متوجه کمبود منابع نیستند که مدام وعده می‌دهند و در عمل از اجرای آنها ناتوانند؟ آیا چنین عملکردی نمایان‌گر بی‌برنامگی در مصرف منابع و عدم پاسخگویی شفاف است؟ مگر برای پیش‌برد برنامه‌هایی مانند ساخت غرفه‌ی نشریات یا ایجاد سامانه الکترونیک نشریات دانشجویی چه میزان هزینه و زمان لازم است؟ چرا چنین طرح‌هایی که معطوف به دانشجویان است سال‌ها در معاونت فرهنگی به گِل می‌نشینند؟
3 – “سال گذشته با وجود همه چالش‌ها و مشکلاتی که در ۱۶ آذر داشتیم اما هیچ برنامه‌ای در دانشگاه حذف نشد به طوری که همه تشکل‌ها و سلایق در دانشگاه توانستند ۴۰۰ برنامه را در این دانشگاه برگزار کنند”. این عبارت یکی از حیرت‌آورترین ادعاهای رییس دانشگاه تهران و نشانگر اعتماد چشم بسته‌ی وی به اطلاعات خنده‌دار اعلام شده از سوی بخش‌های زیرمجموعه است. شمارشی ساده همه چیز را روشن می‌کند: دانشگاه تهران مطابق آمار رسمی، دارای 136 انجمن علمی، 60 کانون فرهنگی و هنری، و تعداد معدودی تشکل اسلامی است. اگر به فرض محال، تمام تشکل‌های دانشجویی در 16 آذر اقدام به برگزاری برنامه به مناسبت روز دانشجو کرده باشند، با توجه به اینکه رییس دانشگاه حتماً مطلع است که برنامه‌ی تشکل‌های اسلامی در روز دانشجو به صورت متمرکز (و نه در هر دانشکده و پردیس) برگزار می‌شوند، شمار تمام برنامه‌های برگزار شده در این روز به 200 هم نمی‌رسد! آقای دکتر نیلی با چه محاسبه‌ی غریبی به عدد 400 برنامه رسیده است؟! و یا چگونه این عدد را از زیرمجموعه‌ی خود پذیرفته و در رسانه اعلام کرده است؟! با مختصر شناختی از ظرفیت‌های دانشگاه و فضای فعالیت‌های دانشجویی، هر عقل سلیمی به راحتی متوجه می‌شود که برگزاری کسری از این برنامه‌های ادعایی در یک روز در دانشگاه محال است! در صورتی که ادعای نگارنده از دید رییس دانشگاه تهران “غیرعادی” به نظر می‌رسد، کافی است اسامی تشکل‌های برگزارکننده و محل برگزاری فقط 100 برنامه از 400 برنامه‌ی ادعایی توسط زیرمجموعه‌ی فعال و آمارساز ایشان منتشر شود که ندامت و عذرخواهی رسمی نگارنده را فراهم آورد! علاوه بر این، نقص معاونت فرهنگی در عدم ارائه گزارش‌های دوره‌ای فعالیت در اینجا عیان می‌شود؛ جناب آقای دکتر نیلی! اگر معاونت فرهنگی پیشتر مدعی چنین حجمی از برنامه‌ها در روز 16 آذر شده بود، تا امروز این آمار در معرض نقد دانشجویان فعال و آگاهان فرهنگی دانشگاه قرار می‌گرفت و چنین تصور غلطی از عملکرد فرهنگی دانشگاه تا ماه‌ها بعد برای جنابعالی که مسوولیت اصلی اداره‌ی آن را بر عهده دارید باقی نمی‌ماند.
4 – “باید این مورد را تاکید کنم که تاکنون با برگزاری هیچ برنامه‌ای از سوی تشکل‌های دانشجویی در دانشگاه تهران مخالفت نشده و فقط هیئت سه نفره نظارت (نماینده وزیر علوم، رییس دانشگاه و رییس نهاد رهبری) با برگزاری تعداد محدودی از سخنرانی‌ها مخالفت کردند “. فعالان دانشجویی آشنا به وضعیت دانشگاه اذعان دارند این ادعای آقای نیلی درست است! معمولاً دانشگاه به طور مشخص مانع برنامه‌های هیچ تشکلی نمی‌شود و روال مشخصی برای برگزاری برنامه‌های طی می‌شود؛ بدین صورت که تشکل مروبطه درخواست برگزاری برنامه را با اعلام نام تعدادی سخنران و تعدادی سخنران اضافه (که در صورت عدم موافقت با سخنرانان اصلی جایگزین شوند) ارائه می‌دهد و گاه دانشگاه با هیچکدام از افراد (اصلی و ذخیره) موافقت نمی‌کند! باید پذیرفت در چنین وضعیتی دانشگاه با برگزاری آن برنامه مخالفت نکرده است! و ادعای آقای دکتر نیلی صحت دارد!
5 – “تمامی مسوولان دانشگاه تهران از جمله معاونت فرهنگی این دانشگاه همواره بر قانون مداری تاکید دارند و بر اساس آن نیز عمل می‌کنند”. برای رد ادعای دکتر نیلی مبنی بر “قانون‌مداری”، ذکر یک مثال نقض کفایت می‌کند. یکی از موارد مطرح شده در نامه‌ی دانشجویان، “فعالیت غیرقانونی کمیته انضباطی ذیل معاونت فرهنگی است”. براساس تبصره 2 بند الف از بخش 1 شیوه‌نامه انضباطی دانشجویان مصوب 1388 وزارتین علوم و بهداشت که صراحت دارد: “چنانچه معاونت دانشجویی و معاونت فرهنگی دانشگاه به صورت مجزا تشکیل شده باشد، معاون دانشجویی به عنوان رییس شورای انضباطی بدوی دانشگاه است”، اقدام دانشگاه تهران در قرار دادن کمیته‌ی انضباطی به عنوان زیرمجموعه معاونت فرهنگی غیرقانونی است. آیا درست است که در پاسخ به انتقادات دلسوزانه دانشجویان، ادعاهای غیرقابل قبول عرضه کرد؟ آقای دکتر نیلی در همین مصاحبه گفته است: “ما آماده‌ایم از ظرفیت‌های آنها [دانشجویان] برای بهبود هرچه بیشتر عملکردها استفاده کنیم”، حال آیا پذیرش حداقلی در قبال تذکر تخلفات صورت گرفته در قالب نامه به رییس دانشگاه، مصداق بارز “استفاده از ظرفیت دانشجویان برای بهبود” نیست؟ چرا حرف با عمل تا این حد در تناقض است؟ مقاومت در برابر انتقادات مطرح شده چه وجهی دارد؟ آیا باید بجای درخواست از رییس دانشگاه برای اصلاح نابه‌سامانی و عمل به قانون، دست به اقدامات اساسی‌تر زد و رسیدگی به اقدامات غیرقانونی ریاست دانشگاه و معاونین وی (همچون مورد فوق‌الذکر) را از هیات بدوی تخلفات وزارت علوم و یا دیوان عدالت اداری درخواست کرد؟ شایان ذکر است که بحث در این مورد، صرفاً ناظر به اجرای درست قوانین است، والا سوعملکرد معاونت دانشجویی دانشگاه تهران اگر بیش از معاونت فرهنگی نباشد، کمتر از آن نیست! شرح آن بماند برای مجالی دیگر. صرفاً استعلامی از وضعیت کنونی شورای مرکزی صنفی دانشگاه تهران و شمردن تعداد موارد کارشکنی معاونت دانشجویی و زیرمجموعه‌ی آن در انتخابات شوراهای صنفی دانشکده‌ها و پردیس‌های دانشگاه در ماه‌های گذشته، برای درک وضعیت اسفناک این معاونت کافی است. بگذریم.
6 – “اگر دانشجویی ادعای دور زدن قانون را توسط مسوولی را دارد باید درخواست خود را به صورت مستند ارائه کند، نه اینکه بدون سند، ادعایی را علیه مسوولی مطرح نماید”. اگر آقای دکتر نیلی چند دقیقه‌ای وقت صرف مطالعه نامه‌ی دانشجویان و پیوست‌های آن می‌کرد متوجه می‌شد که نامه‌ی مذکور یکی از مستدل‌ترین و مصداقی‌ترین نامه‌هایی است که در طول مدت ریاست دانشگاه تهران به دست ایشان رسیده‌است. در موردی مانند فعالیت غیرقانونی کمیته‌ی انضباطی زیر نظر معاونت فرهنگی نیاز به چه سندی است؟ درصورت طرح چنین مسایلی، ریاست دانشگاه می‌تواند از اداره کل حقوقی دانشگاه “سند” صحت عملکرد دانشگاه را بخواهد! جز این، وقتی معاونت فرهنگی (و کل مجموعه‌ی دانشگاه) خود را ملزم به ارائه گزارش مالی نمی‌داند، برای موردی مانند تخلف قانونی و اعمال سلیقه در پرداخت کمک‌هزینه‌ی نشریات که توسط بسیاری از دانشجویان گزارش می‌شود، چه “سند”ی باید ارائه شود؟ اتفاقاً درباره‌ی ابهامات مالی ماجرا دقیقاً برعکس تصور دکتر نیلی است؛ مجموعه‌ای که موظف به هزینه‌ی بودجه‌ی عمومی به صورت عادلانه است، می‌بایست به صورت دوره‌ای “سند” هزینه‌های خود را در اختیار ذی‌نفعان قرار دهد تا صحت عملکرد قانونی آن روشن شود. به طور مشخص در حوزه‌ی نشریات دانشجویی، نگارنده در طول دو سال عضویت در کمیته‌ی ناظر بر فعالیت نشریات دانشگاه و به رغم درخواست مکرر صورت هزینه‌های مربوطه، هیچ‌گاه پاسخی جز “فهرست کمک‌هزینه‌های پرداختی در دست تهیه است” از سوی معاون فرهنگی دانشگاه و مسئولین زیر نظر وی نشنیدم. و اما در رابطه با تخلفات قانونی مربوط به کمیته‌ی انضباطی، مانند احضار تلفنی دانشجو به کمیته‌ی انضباطی، چه “سند”ی برای ارائه مدنظر است؟ درخواست آقای دکتر نیلی شبیه به این نیست که از وی بخواهیم برای ادعای “دخالت نهادهای بیرونی در دانشگاه” سند ارائه کند؟!
7 – “به طور کلی اگر دانشگاه تهران احساس کند در جایی قانون دور زده شده است اولین کسی که برخورد می‌کند خود دانشگاه است”. در این زمینه نیز ذکر چند نمونه مثال نقض کفایت می‌کند. نگارنده به عنوان دانشجوی دانشکده‌ی ادبیات و علوم انسانی، در طول دو سال گذشته حداقل با سه مورد تخلف عمده مواجه شدم. در مورد نخست، تخلف فاحش یک استاد پس از رسانه‌ای شدن تحصن اعتراضی دانشجویان دانشکده، توسط دانشگاه با حداقل برخورد مواجه شد و در پی محکومیت استاد مربوطه در محاکم قضایی، دانشگاه مجبور به بازنگری در حکم صادره شد که هنوز نتیجه‌ی آن اعلام نشده است. در مورد دوم، افشای فساد علمی استادی دیگر در رسانه‌های خارجی و سپس داخلی و بروز یک رسوایی بزرگ موجب رسیدگی دانشگاه به تخلف صورت گرفته شد. و در مورد سوم، شخصاً درخواست بررسی تخلف معظم دیگری را بیش از 10 ماه پیش به دست دکتر نیلی دادم و این مورد هنوز منتظر مصلحت‌سنجی رییس محترم دانشگاه برای آغاز رسیدگی احتمالی است. جناب آقای دکتر نیلی حتماً به یاد می‌آورند درباره کدام پرونده می‌گویم! تنها تفاوت مورد آخر (که رسیدگی نشد) این است که رسانه‌ای نشده است! فعالان دانشجویی دانشگاه تهران به تجربه دریافته‌اند که برخلاف ادعای دکتر نیلی، دانشگاه تنها در صورتی در مقام بررسی تخلفات قانونی برمی‌آید که فشار افکار عمومی یا رسانه‌ها موجب چنین امری شود، والا متاسفانه قبح تخلف از قانون مدت‌هاست که در دانشگاه تهران ریخته است.
8 – “با هیچ دانشجویی در دانشگاه تهران به دلیل فعالیت‌های سیاسی و صنفی در کمیته انضباطی برخورد نشده است”. در این زمینه، خوب است دانشگاه علت احظار 5 نفر از فعالان صنفی کوی دانشگاه در آذر 94، 9 نفر از فعالان صنفی دانشکده علوم اجتماعی در اسفند 94 و تعدادی از فعالان صنفی خوابگاه دختران شهید چمران در آذر 95 را اعلام نماید.
9 – “ما با دانشجویان معترض وارد گفتگو نیز خواهیم شد”. فراز آخر صحبت‌های دکتر نیلی را به فال نیک می‌گیریم. آنچه بدیهی می‌نماید، دانشگاه عرصه‌ی تضارب عقاید است و وظیفه‌ی دانشجو بروز دیدگاه‌های نقادانه است. متاسفانه واکنش اولیه‌ی رییس دانشگاه در قبال انتقادات دانشجویان بدون بررسی درست موارد مطرح شده، به دور از اخلاق آکادمیک و فاقد محتوای و لحن مناسب گفتگوی دانشگاهی بود. شایسته است ریاست دانشگاه تهران بدون تعصب و اعتماد تام به زیرمجموعه‌ی خود، بررسی لازم درباره‌ی موارد مطرح شده را به صورت مستقل و بدون جانبداری انجام دهد و سپس، اقدام به گفتگوی مستدل و منطقی با دانشجویان منتقد نماید.
انتهای پیام
آقای نیلی باید شرم کنند از گفته‌های خود. بیش از نیمی از اطلاعاتی که در مصاحبه خود با ایسنا ارائه داده اند کذب است
نقص كار در اين است كه برخي برخلاف عقايدشان فقط به خاطر حفظ صندلي رياست حاضرند هر چيزي را بگويند.
دانشجویان محترم سند ارائه کنید این بابا از پشت کوه تشریف اوردند تاسند نبینند ازهیچ چیز منجمله مدیریت اصلا اطلاعی ندارند