شروع نه START
«محمد فاضلی»، جامعه شناس، در یادداشتی تلگرامی با عنوان «شروع نه START» نوشت:
✅ عادی نیست که اسم همه خیابانها و کوچههای تهران یا دیگر شهرهای کشور را علاوه بر فارسی به زبان انگلیسی هم مینویسند. کشوری که توریستهای زیادی از کشورهای دیگر به آن سفر نمیکنند، و حتی تابلوهای شهری و بینجادهای در اغلب موارد اصلاً گویا نیستند و دهها ایراد به اطلاعات موجود در آنها و حتی مکان نصبشان وارد است؛ چرا باید همه چیز را به انگلیسی هم ثبت کنند؟
✅ این رویه گاه بسیار بیمارگونه و فراتر از اطلاعرسانی میشود. آخرین مورد از این گونه انگلیسینویسیها در یکی از زیباترین شهرهای ایران دیدم. لاهیجان شهر زیبایی است و یکی از زیباترین نقاط آن استخر آب بسیار بزرگی است که در نزدیکی آبشار و کوهی در میان شهر قرار گرفته و در نزدیکی تلهکابین و بام سبز شهر، منظره بسیار زیبایی خلق کرده است. نمیدانم چند شهر در دنیا میشود یافت که کوه و جنگل بسیار زیبایی وسط شهر سر برآورده باشند و خیابانی وجود داشته باشد که انتهای کوچههای آن به کوه-جنگل ختم شود، اما لاهیجان یکی از آنهاست.
✅ اطراف استخر لاهیجان را یک مسیر پیادهروی و دوچرخهسواری بسیار زیبا احاطه کرده است. نکته جالب این مسیر، نقطه آغاز آن است. تصویر زیر این نقطه آغاز را نشان میدهد. ابتدا مسیر به انگلیسی نوشته شده است START و طول مسیر نیز با اعداد انگلیسی 1865m نوشته شده است. این بار زحمت نکشیدهاند معادل فارسی کلمه را نیز بنویسند.
✅ من مخالفتی با تعامل فرهنگی ندارم، اما زبان فارسی به عنوان یکی از مبانی هویت، باید در اولویت باشد. به راستی معنای نقش بستن واژه START در یکی از زیباترین مکانهایی که میشود در ایران سراغ گرفت چیست؟ دهها یا صدها هزار نفری که انگلیسی نمیدانند؛ و کودکان ما که از ابتدا با این نشانه آشنا میشوند، چه نسبتی با آن دارند؟ آیا ما برای راهنمایی خارجیها زبان را بهکار میبریم یا برای شهروندان و هویت خود کار میکنیم؟ آیا واقعاً به این باور رسیدهایم که زیبایی در زبان و خط فارسی نیست؟ آنچه بر مسیر اطراف استخر لاهیجان نقش بسته، فراتر از یک نشانه است.
✅ پیشنهاد میکنم شهرداری لاهیجان این نشانه را عوض کند و آنرا با واژه «شروع» و نگارش طول مسیر با اعداد فارسی جایگزین کند. زیبایی منحصربهفرد استخر لاهیجان و مناظر اطراف آن نیازمند خط و واژگان انگلیسی نیست.
#شروع_نه_START
✅ کاربستهای بیمورد زبان انگلیسی در کشوری که دانشآموزان آن قریب یک دهه عمر خود را در کلاسهای ناکارآمد آموزش زبان انگلیسی صرف میکنند و تقریباً به آموخته قابل اعتنایی دست نمییابند، نشانه تعامل فرهنگی نیست؛ فراتر از نشانه است. نشانهای از تهی شدن از درون است.
انتهای پیام