این هشدار برای همه جدی است!!

یک روانشناس و فعال مدنی با تاکید بر پرخشونت بودن مراکز دپوی زباله برای کودکان و چرخه‌‌ی کودک آزاری، گفت: اگر فردی درکودکی آزار ببیند، در بزرگسالی این خشونت رابه اشکال مختلف به جامعه بازمی‌گرداند؛ مانند قاتل ستایش که تا آن سن محیط‌های پرخطربسیاری را تجربه کرده بود. در نهایت او مانند موارد بسیار دیگر قصاص می‌شود، اما درد جامعه درمان نمی‌شود و این هشدار برای همه جدی است!

فاطمه قاسم‌زاده در گفت‌وگو با انصاف نیوز در رابطه با آسیب‌زایی روانی زباله‌گردی برای کودکان و بازتولید خشم، بیان کرد: چرخه‌ی کودک آزاری یک پدیده‌ی شناخته شده است و متاسفانه به خاطر این که امکان درسترسی به کودکان زباله‌گرد به عنوان کار تحقیقی وجود ندارد، میزانی از شیوع ابتلا به بیماری‌های روانی در بین این کودکان در دست نیست.

شرایط وخیم‌تر کودکانی که در مراکز تجمیع زباله زندگی می‌کنند

این روانشناس و فعال مدنی با بیان این که «پنج جنبه‌ی جسمانی، اجتماعی، عاطفی، شناختی و خلاقیت ابعاد اصلی رشد کودک هستند»، اظهار کرد: زباله‌گردی هم به دو صورت انجام می‌شود. یک نوع آن حضور در خیابان‌های سطح شهر و جمع‌آوری زباله‌ها از سطل‌های زباله و دیگری حضور در مراکز دپوی زباله است و در این میان، گروهی که در مراکز تجمیع زندگی می‌کنند، دارای شرایط وخیم‌تری نسبت به گروه قبل هستند؛ اما به هر حال هر دو گروه در هر پنج حوزه‌ی رشد آسیب می‌بینند.

وی گفت: این کودکان در بخش جسمانی از نظر بهداشتی بدلیل نبود دستکش، ماسک و هوای تنفسی سالم به شدت در معرض آسیب هستند و در دید اجتماعی، نگاه جامعه و بویژه کارفرماهای شهرداری به یک زباله‌گرد دارای احترام و کرامت انسانی نیست و به این ترتیب رشد اجتماعی‌ و عاطفی این کودکان مختل می‌شود و در بعد شناختی به علت بالا بودن ساعات کاری و فراهم نبودن شرایط تحصیلی آسیب می‌بینند.

کودکان زباله‌گرد، انتقام خود را از جامعه می‌گیرند

قاسم‌زاده با تاکید بر «آسیب‌زا بودن زباله‌گردی برای تمامی ابعاد شخصیتی کودک»، عنوان کرد: شخصیت یعنی مجموعه قسمت‌های رشدی کودک؛ کودکی که در دوران و حوزه‌های مختلف رشدی دچار آسیب می‌شود، سرانجام این آسیب را بصورت انفعالی مانند ترس مداوم، اضطراب و یا افزایش حس انتقام و بروز پرخاش و خشونت در بزرگسالی به جامعه‌ ابراز می‌کند.

وی با بیان این که «کودکان زباله‌گرد نسبت به سایر کودکان کار در معرض آسیب بیشتری است»، اذعان کرد: این کودکان باید تمام‌ روز درمیان تجمیع زباله باشند تا بتوانند تفکیک را انجام دهند و به همین دلیل نمی‌توانند به مدرسه بروند. زمانی که یک فرد از تمامی بخش‌های رشدی در معرض آسیب باشد، خلاقیت هم از او سلب می‌شود، چراکه خلاقیت زمانی بروز می‌کند که فرد دارای آرامش و آسایش نسبی باشد.

استثمار شدید کودکان زباله‌گرد به نفع پیمانکاران

این فعال مدنی با بیان این که «محیط شغلی و زندگی کودکان زباله‌گرد به نحوی است که این کودکان به‌ شدت زیر استثمار قرار می‌گیرند»، افزود: از قبال فعالیت این کودکان سودهای کلان نصیب کارفرماهای شهرداری می‌شود، درحالی‌که مبلغی که به آن‌ها پرداخت می‌شود در مقایسه با کارشان بسیار اندک است.

حذف زباله‌گردی باید پیگیری شود

وی درباره‌ی طرح جدید وزارت رفاه با عنوان «سازمان‌دهی کودکان زباله‌گرد» گفت: سازمان‌دهی یعنی پرداخت پول بیشتر و ساعت کاری کمتر در مراکز دپوی زباله و این خود نوعی استثمار کودکان زباله‌گرد است و آنچه باید در دستور کار قرار بگیرد، حذف زباله‌گردی در کودکان است.

بدترین شکل کار کودک، زباله‌گردی است

قاسم‌زاده با اشاره به اشاره به رعایت نکردن مقاوله نامه 182 سازمان بین‌المللی کار از سوی ایران، گفت: جمهوری اسلامی 10 سال پیش مقاوله نامه منع بدترین اشکال کار کودک را امضا کرده است؛ حال آنکه یکی از این بدترین اشکال، زباله‌گردی و حضور کودکان در آبراهه‌ها است.

این روانشناس تأکید کرد: ما سابقه‌ی حضور کودکان 4 یا 5 ساله را در مراکز دپوی زباله داریم و اگرچه سن قانونی کار در ایران 15 سال است، اما کارهایی با این شدت را نمی‌شود حتی به این سن سپرد، چه برسد به کودکان 4 یا 5 ساله!

ادعای توخالی شهرداری در برابر کودکان زباله‌گرد

وی ادامه داد: متأسفانه شهرداری در تمامی این سال‌ها از بار مسوولیت در مقابل این کودکان شانه خالی کرده است و بارها سازمان‌های غیردولتی دراین‌باره با شهرداری وارد مذاکره شده‌اند، اما آن‌ها مدعی‌اند که از طرف پیمانکار است و به ایشان مربوط نمی‌شود.

این فعال مدنی گفت: پرسش ما این است که پیمانکاران به ‌نوعی نماینده‌ی شهرداری هستند، پس چطور شهرداری در رابطه با عملکرد آن‌ها مسوولیت ندارد؟ فعالان مدنی که اهرم قدرتی در مقابل با پیمانکار ندارند و در واقع اهرم قدرت برای مقابله با پیمانکار، مبالغ و امکاناتی است که شهرداری به آن‌ها می‌دهد.

انتهای پیام