نگاهی به فیلم «ملی و راه‌های نرفته‌اش»
«علی مومیوند»، در یادداشتی ارسالی برای انصاف نیوز در نقد فیلم «ملی و راه های نرفته‌اش» ساخته «تهمینه میلانی» نوشت: مردسالاری و لگدمال شدن حقوق زن، تقریباً محور کلی بیشتر آثار «تهمینه میلانی» را به خود اختصاص داده و اکنون در فیلم جدیدش «ملی و راه‌های نرفته‌اش»، او رویکرد فیلم را متوجه خشونت مرد علیه زن نموده و مظلومیت زن را در این ناهنجاری به‌خوبی نشان می‌دهد.
اشکال فیلم در اینجاست که فیلم‌ساز به دلیل آنکه خودش نیز زن است گاهی بشدت در بیان علت و واکاوی این معضل فرهنگی خانوادگی درمی‌ماند. به این معنا که فقط پوسته‌ی موضوع را هدف قرار می‌دهد و هسته‌ی اصلی این ناهنجاری تا حدود زیادی دست‌نخورده باقی می‌ماند.
فیلم به دلیل پرداختن عریان به خشونت مرد علیه زن که نماد آن کتک خوردن زن توسط مرد است به‌نوعی غفلتاً و ناخواسته چرخه‌ی خشونت را به ذهن مخاطبان انتقال می‌دهد و اشاعه‌ی خشونت می‌کند.
اگر به یاد بیاوریم در فیلم‌های موفقی از این قبیل، کتک‌کاری و شرارت مرد علیه زن فقط از طریق سایه‌های آن‌ها نشان داده می‌شود که تأثیرگذارتر هم هست.
سکانس کتک خوردن سیامک توسط تعدادی از آدم‌ها، اشاعه‌ی مستقیم فرهنگ کتک‌کاری است که مخاطبان نیز گویی دلشان خنک می‌شود.
فیلم‌ساز با پرداختن مستقیم و احساساتی گری در این خصوص نوعی مقابله‌به‌مثل با سیامک، نه‌تنها گام مثبتی در جهت ریشه‌یابی معضل موجود نکرده بلکه هدف فیلم را به‌مثابه اشاعه‌ی فرهنگ جهانی بی خشونت نیز تحریف نموده.
ضعف و نقص قانون در مواجهه با این معضل قدمتی دیرینه دارد که فیلم‌ساز به‌خوبی آن را در سکانس حضور پلیس نشان داده است. درجایی که ملی زیر رگبار کتک‌های همسرش قرار می‌گیرد و از ترس تهدیدهای بعدی همسر، جرئت شکایت به پلیس را ندارد و همسایه‌ها در حمایت از او پلیس را خبر می‌کنند؛ به دلیل سکوت ملی پلیس نیز محل را به‌سادگی ترک می‌کند.
عدم تفحص جدی پلیس و مداخله‌ی مستقیم در موضوع پیش‌آمده، نقص بی‌چون‌وچرای قانونی است که قانون‌گذاران ضروری است با موضع تازه‌تری نسبت به پایمال شدن حقوق حقه‌ی زنان در اسارت و بندگی مردان شرور، به آن توجه جدی مبذول دارند!
انتخاب بازیگران مناسب ازجمله ماهور الوند با برخورداری از مظلومیت خاص در چهره، نقطه‌ی قوت ساختاری فیلم به شمار می‌رود اما پرداخت ضعیف‌تر به شخصیت‌های جمشید هاشم‌پور و افسر اسدی پور که بیش از هر چیز محمل نمایش چرخه‌ی خشونت شده‌اند ساختار فیلم را خدشه‌دار کرده است.
به‌طورکلی خانم میلانی موضوع مهم و ملموسی را موضوع اثر تازه‌اش قرار داده که اگر ظرافت بیشتری در پرداخت به خرج می‌داد مسلماً در یکدستی و موفقیت فیلم تأثیرگذارتر می‌شد. مقوله‌ی خشونت‌های روانی و کلامی و رفتاری بیش از خشونت‌های فیزیکی در جامعه رواج یافته که فیلم‌ساز کمتر به آن‌ها در فیلم اشاره نموده اما در کل با فیلم متوسطی مواجه هستیم که تا حدودی موفق شده مقوله‌ی ضرب و شتم زنان توسط مردان را آسیب‌شناسی نموده و راهکارهایی نیز ارائه دهد که احساس می‌شود کافی نیست و قطعاً به تولیدات بیشتری در این خصوص نیازمندیم.
انتهای پیام
