ترامپ در راه نیکسون

نیکسون پارانویید بود، ترامپ نیست. نیکسون طوری رفتار می کرد انگار همه می خواهند او را به زیر کشند. ترامپ طوری رفتار می کند که گویی اصلا اهمیتی نمی دهد.

دیپلماسی ایرانی نوشت: هر روز که از آغاز دولت پرزیدنت دونالد ترامپ می گذرد شباهت آشکار دیگری میان او و دولت بد اقبال پرزیدنت ریچارد نیکسون به چشم می خورد. برای یک پژوهشگر تاریخ که متمرکز بر نیکسون بوده، این موضوع اسباب خجالت بسیار است و هر روز یادآور ادامه میراث نیکسون است.

بسیاری از مصائب دولت وی و ابعاد تحقیقات متعدد از فعالیت های او و عوامل کارزار انتخاباتی وی در موازات دولت نیکسون قرار دارد. دانشجویی که به چشم دیده چه بر سر نیکسون آمده می تواند آخر و عاقبت ریاست جمهوری ترامپ را با گچ روی زمین طراحی کند پیش از آنکه جسدش بر آن فرو افتد.
شباهت ها بر جسته هستند، از جمله:

هر دو در تلاش هستند با مسائل کمپین های انتخاباتی شان مقابله کنند. نیکسون در مذاکرات صلح پاریس در سال ۱۹۶۸ مداخله کرد و تمام عمرش در تلاش برای سرپوش گذاشتن روی آن سپری شد. کارزار انتخاباتی سال ۱۹۷۲ او همزمان بود با شنود از ستاد مرکزی کمیته ملی حزب دموکرات در مجتمع واترگیت. نیکسون از پیش در جریان شنود نبود، اما به هر حال روی آن سرپوش گذاشت. ترامپ در حال مقابله با ارتباط ادامه با کمک های روسیه در کارزار انتخاباتی سال ۲۰۱۶ است، موضوعی که می تواند کشتی ریاست جمهوری اش را غرق کند.

ترامپ و نیکسون هر دو، مقاماتی که به تجسس از فعالیت های آنها برخاستند را اخراج کردند. نیکسون دادستان ویژه آرشیبالد کاکس را اخراج کرد و ترامپ رئیس “دفتر تحقیقات فدرال” اف بی آی، جیمز کومی، که در حال تحقیق روی پرونده روسیه بود را از کار برکنار کرد. هر دو اقدام باعث غائله سیاسی شد.

نیکسون و ترامپ هر دو مورد نفرت مخالفان سیاسی خود قرار گرفتند. دموکرات ها از نخستین روزی که نیکسون در سال ۱۹۴۶ پا به کنگره گذاشت از او متنفر بودند، پس از اینکه او الجر هریس را تحت تعقیب قضائی قرار داد، فعالیت های مشکوک او در انتخابات سنا در سال ۱۹۵۰ و اشتیاق شدید او برای مزدوری دوآیت آیزنهاوردر مقام معاون رئیس جمهور، روز به روز آن نفرت را عمیق تر کرد. دموکرات ها نیز امروز به خاطر کارزار انتخاباتی ترامپ علیه کلینتون و عملا هر آنچه از آن زمان گفته یا انجام داده، از او بیزار هستند.

نهایتا، هر دو مرد به جنگ تشکیلات اطلاعاتی خود رفته اند. نیکسون از “آژانس مرکزی اطلاعات” سی آی اِی بیزار بود، این سازمان باعث شکست نیکسون در انتخابات ریاست جمهوری سال ۱۹۶۰ در مقابل جان. اف. کندی شده بود و رهبران اطلاعاتی بعدها با عواقب آن مواجه شدند. ترامپ تصور می کند تشکیلات اطلاعاتی اسرار وی را به بیرون درز می دهد تا ریاست جمهوری نورسیده وی را تضعیف کنند. مقامات اطلاعاتی خبر داشتند که نیکسون چقدر سعی دارد تا اطلاعات را دستکاری کند تا با اهداف او همخوانی داشته باشد. آنها به روابط او با روسیه مظنون هستند، برخی از از اطلاعات درز کرده ای که به ترامپ صدمه وارد کرده ریشه شان به آژانس های اطلاعاتی کشور باز می گردد.

با وجود تمام این شباهت ها، اما دو رئیس جمهور تفاوت های آشکاری نیز دارند.

نیکسون اغلب نظرات آتشین خود را در جلسات خصوصی می گفت، حال آنکه ترامپ حرف هایش را با سفید پوستان ناسیونالیستی که طرفدارش هستند در میان می گذارد.

نیکسون ارتش را وارد مهلکه سیاسی نمی کرد، که باعث کمک به مشکلات اش می شد، حال آنکه ترامپ مردان نظامی را در پست های بالای دولت خود قرار داده است؛ رئیس ستاد کل نیروهای مسلح، مشاور امنیت ملی و وزیر دفاع.

نیکسون در خفا حرکت می کرد، ترامپ عملا همه کارها را علنی انجام می دهد، از تایید تاکتیک های سیاسی خشن گرفته تا آنچه مخالفان اش نژادپرستی بی پرده می خوانند.

نیکسون پارانوئید بود، ترامپ نیست. نیکسون طوری رفتار می کرد انگار همه می خواهند او را به زیر کشند. ترامپ طوری رفتار می کند که گویی اصلا اهمیتی نمی دهد.
از مهمتر، نیکسون دستاوردهایی داشت. روابط با چین را از سر گرفت، به توافق تسلیحاتی استراتژیکی با اتحاد جماهیر شوروی دست یافت و کمک کرد تا جنگ ویتنام پایان یابد. ترامپ دستاوردی نداشته است جز این که قضات عالی را معرفی کرد که تایید شدند. به جز این برنامه هایش با مانع مواجه شده اند.

دشمنان هر دو رئیس جمهور از صمیم قلب می خواستند آنها پیش از موعد از کار برکنار شوند. نیکسون کنار رفت، مجبور شد پیش از آن که جرائم آشکارش باعث احضارش به دادگاه شود از سمت خود استعفا دهد. حمایت ها از ترامپ روز به روز کمتر می شود، اما کنگره جمهوری خواه هنوز میلی ندارد که یکی از حزب خود را به زیر کشند.
به هر روی، ریاست جمهوری ترامپ چقدر به طول می انجامد؟

نیکسون خیلی دیرتر از آنچه رقبایش امید داشتند استعفا داد، مه ۱۹۷۳ به فکر استعفا افتاد اما تا آگوست ۱۹۷۴ کنار نرفت، یعنی زمانی که دریافت حمایت جمهوری خواهان از او روز به روز کم رمق تر می شود. اگر ترامپ نیز همین راه را برود، در تمام تاریخ به هم وصل خواهند بود.

منبع: نشنال اینترست /لن کولودنیرای لاکر – نویسنده کتاب “قمار نیکسون”/ ترجمه سامان صفرزائی

انتهای پیام