چرا زنان وزیر نمی‌شوند؟!
مینا جعفری، وکیل دادگستری و فعال حوزه‌ی زنان: فعالیت سیاسی در ایران هنوز مردانه قلمداد می‌شود و زنان تنها در بحبوحه‌ی انتخابات به عنوان شهروندان دارای عقلانیت و خردورزی بشمار می‌روند و بعد از آن باید به خانه‌هایشان بازگشته و سیاست را با خیالی آسوده به مردان بسپارند تا انتخاباتی دیگر!
این تفسیر از مشارکت سیاسی زنان آنچنان توهین‌آمیز است که حتی آنها که این‌گونه می‌اندیشند در مجامع عمومی یارای گفتنش را ندارند، از آن رو که در جهانی زندگی می‌کنیم که هیچ جناح و گروهی حاضر به تخریب جایگاه سیاسی‌اش نیست.
گروه‌های گوناگون سیاسی روز به روز مدعی حمایت از حقوق زنان هستند، اما در عمل باور چندانی به آن ندارند و تلاشی برای بسترسازی آن نمی‌کنند و هر از گاهی برای حمایت و کمک به رشد و تعالی مدیریتی زنان به آنها گوشزد می‌کنند که تا وقتی رده‌های پایین‌تر مدیریتی را طی نکرده‌اند و به ساز و کارها و روابط و شیوه‌های آن آشنایی ندارند، بهتر است سهمی در مشارکت سیاسی در رده‌های بالا نداشته باشند!
حقیقت آنست که این یک دور باطل است و تا زمانی که در ورود زنان به حوزه‌های تصمیم سازی مانعی بنام «سقف شیشه‌ای» وجود دارد و تنها شعار برابری در مشارکت سیاسی داده شود، اما در عمل مانع‌تراشی برای تحقق این امر وجود داشته باشد و اجازه‌ی حضور و تجربه اندوزی در سطح کلان مدیریت به زنان داده نشود، شعارهای برابری‌طلبانه در حد شعار باقی خواهند ماند.
این روزها که نام خانم «دکتر امین‌زاده» به عنوان یکی از گزینه‌های وزارت علوم مطرح شده است، گروهی بر این طبل می‌کوبند که ایشان و بسیاری از بانوان فعال در حوزه‌ی سیاسی، سابقه‌ی درخشان و طولانی مدیریتی ندارند و بنا براین گزینه‌ی مناسبی بشمار نمی‌روند! پرسش مهمی که این مدعیان باید پاسخ دهند این که تاکنون چه شرایطی برای زنان فراهم کرده‌اید که امکان حضور و تجربه اندوزی برای آنها فراهم شود که اکنون آنها را متهم به بی‌تجربگی در حوزه‌ی مدیریت می‌کنید؟! وانگهی آیا تمام مدیران حکومتی حتی هم اکنون دارای سوابق درخشان اجرایی و مدیریتی‌اند که به آسانی در مناصب بالای مدیریتی منصوب شده‌اند؟!
بنظر میرسد گروه‌های سیاسی باید آنچنان که در سایر کشورها از ابزاری بنام «تبعیض مثبت» جهت ارتقای وضعیت سیاسی و اجتماعی زنان استفاده می‌شود و فقط به شرح شعارهای برابری‌خواهانه اکتفا نمی‌کنند، ابتدا تکلیف خودشان را با مفهوم دموکراسی و برابری را مشخص کنند و پس از آن از ابزارهای صحیح برای افزایش حضور زنان بهره ببرند و امکان مشارکت آنها را درعمل فراهم کنند.
تا زمانی که فعالان و گروه‌های سیاسی این‌گونه بیندیشند که بهتر است زنان بروند و تجربه‌ی مدیریتی را بیاموزند آنهم بدون فراهم کردن امکان تجربه‌اندوزی مدیریتی در سطوح کلان و همچنین منصوب نکردن زنان توانمند و با سابقه‌ی طولانی در جایگاه بالای مدیریتی بدلایل نامشخص، شاهد حضور زنان در جایگاه وزارت نخواهیم بود. شاید بهتر است بگوییم اراده‌ای برای انتصاب زنان به عنوان وزیر وجود ندارد؛ حال آنکه زنان ایرانی توانایی حضور در سطح کلان مدیریتی را دارا هستند.
انتهای پیام
