چرا ایران نباید مخالف استقلال اقلیم کردستان باشد؟

موضوع رفراندوم استقلال اقلیم کردستان تبدیل به سوژه اول محافل سیاسی و رسانه ای و حتی شبکه های اجتماعی ایران شده است و با توجه به اهمیت، هم مرزی و … آن شاهد انجام واکنشهای مختلفی نسب به آن هستیم واکنشهایی که به مانند واکنش رسمی جمهوری اسلامی ایران، عمدتاً منفی بوده است، اما در این بین دیدگاههای متفاوت و انتقادی نیز مطرح شده است، نوشتار کوتاه زیر بخشی از یادداشت دکتر احمد نقیب زاده استاد برجسته علوم سیاسی دانشگاه تهران است که برای فراتاب ارسال کرده اند:

هرکس با استقلال کردها مخالفت می کند بکند ولی ایران نباید  پشت کردها را خالی کند. چرا که کُردها و دیگر ایرانیان دارای پیوندهای عمیق و ناگسستنی تاریخی و فرهنگی هستند از سه خانواده ای که امپراتوری ایران را تشکیل می دادند یعنی مادها، پارس ها و پارت ها، گام  اول را مادها یا کردها برداشتند. طی چند سده اخیر و در سایه ضعف حکومت های مختلف حاکم بر کشور و شکست در جنگ های سرنوشت ساز مانند چالدران، قسمت عمده ای از سرزمین بزرگ کردستان برای همیشه از ایران جدا شد و لذا شاخه همخون من اینک در سرزمین های مختلفی پراکنده شده، زجرها کشیده، قتل عام ها دیده ولی دست از کُرد بودن خود نکشیده است.

تنها قسمتی از آنها در سرزمین پدری خود باقی مانده اند و البته در اینجا هم بی مهری ها دیده اند که از جهل و نادانی ناشی می شده است. فرق اینجا (ایران) با آنجا یعنی با عراق و ترکیه و سوریه و لبنان در این است که اینجا از خود اوست. سه هزار سال است خون ایران در رگهایش جوشیده و سخن ایران بر زبانش خروشیده.، به کجا برود؟ از که روی برتابد هرچند که برادرش بعضاً نامهربان بوده باشد!

یکم اینک که می خواهد حق خود را بگیرد تا دیوانه تبهکاری کودکانش را بار دیگر در حلبچه، انفال و شنگال به خاک و خون نکشد از که چشم یاری دارد؟ اگر ترکیه و سوریه از سرافرازی کردها می ترسند بگذار بترسند اما من شاخه همخون خودم را رها نخواهم کرد. عراق هیچوقت یک دولت ملی نبوده است. مرزهایش استعماری است و ترکیب جمعیت اش تصنعی است. نه تنها کردها هیچ ربطی به اعراب ندارند بلکه اعراب سنی هم با شیعیان بیگانه اند. تمام کشورهایی که به این صورت بعد از جنگ جهانی اول از وصله پینه های متضاد تشکیل شدند مانند یوگسلاوی و چکسلواکی فروپاشیدند و هرقومی خود را گرفت.  بنابراین سرنوشت محتوم عراق هم همین است.

دوم اینکه یک ملت پراکنده و سرگردان در صورتی آرام می گیرد که در گوشه ای از دنیا یک وطن مخصوص خود داشته باشد. فلسفه وجودی اسرائیل از دید غربی ها هم همین بود که گفتند تا کشور خاص خود را نداشته باشند آرام نمی گیرند. الان یهودیان زیادی هستند که از دولت اسرائیل بیزارند ولی از هم پاشیدن اسرائیل را بر نمی تابند. زیرا در آن صورت کابوس هولوکاست خوابشان را خواهد ربود.

سوم اینکه منافع ملی ایران حکم می کند که عراق یک دولت مرکزی قدرتمند نداشته باشد و لذا عدم تمرکز و یا حتی تجزیه آن بیشتر در راستای منافع ماست. زیرا دولت های مرکزی آن جز به مدد خشونت عریان قادر به حفظ این مجموعه نامتجانس نبوده و نخواهد بود. تاریخ صد سال اخیر هم نشان داده است که هرگاه دولتی متمرکز در بغداد شکل گرفته به ایران چنگ و دندان نشان داده است و باید تاکید کنم که آنچه امروز در بغداد جریان دارد نباید ملاک تصمیم گیری باشد بلکه قاعده ژئواستراتژیک تعیین کننده است و نه التهابات و تحولات گذرا.

به باور من دولت کردستان به مرکزیت اربیل هیچگاه علیه ایران شمشیر نخواهد کشید و دوستی اش با دشمنان ما از جمله اسرائیل را به ضرر ایران توسعه نخواهد داد. همه ویژگی ها و خصوصیات فرهنگی، اجتماعی و سیاسی که در این منطقه وجود دارد باعث می شود تا من از تولد محتمل «ایران دوم» از آن یاد کنم ایران دومی که انشاءالله بدین سان شکل خواهد گرفت هیچگاه خاک خود را در اختیار معاندان ایران قرار نخواهد داد. البته آنها رفتار امروز ما را در خاطره جمعی نگه خواهند داشت. آنها  باید بدانند که ما در همه جا پشتیبان آنها خواهیم بود. ما هرگز در کنار کسانی که ننگ نسل کشی در پیشانی شان نقش بسته به جنگ کردها نخواهیم رفت بلکه به صدای دف آنها تا سپیده دم استقلال کردستان عراق خواهیم رقصید.

باید به برادران و خواهران کردم بگویم که کردستان از برادرانت دلخور مباش. چرا که برخی از اینان دچار اشتباه محاسبه هستند و به زودی دوست و دشمن خود را خواهند شناخت و آغوش خود را برای تو باز خواهند کرد. وقتی خیانت ها و دسیسه هایی که جزیی از وجود اشداء کفرا و نفاق است آشکار شد آنها هم خواهند فهمید. متاسفانه گاه فهم واقعیات مشهود با تاخیر زیادی همراه است. ای کردستان مستقل چقدر من به تو نیازمند بودم. من که خواهری یا برادری در این منطقه پرآشوب ندارم و با تولد تو دیگر کسی از نوروز ما نمی ترسد. دیگر کسی ما را گبر و مجوس نخواهد نامید. دیگر ایران تنها نیست. من و تو همان ایرانی با نماد روشنی و آتش هستیم که از پس قرون و اعصار مانند دماوند سرفراز ایستاده ایم.

پاسخ دکتر نقیب زاده به منتقدین یادداشت اخیرش درباره رفراندوم استقلال اقلیم کردستان

اما یادداشت فوق بازتاب های بسیار گسترده ای در محافل آکادمیک در میان اساتید، پژوهشگران، و دانشجویان مختلف و در رسانه ها و شبکه های اجتماعی در میان روزنامه نگاران و علاقمندان به تحولات خاورمیانه و بخصوص کُردها بدنبال داشت. که این امر از یکسو حاکی از اهمیت موضوع و از سوی دیگر نشان از زاویه دید متفاوت و قابل توجه این چهره برجسته دانشگاهی ایران دارد. در این بین نقدهای مختلفی نیز به نوشته دکتر وارد شد، نقدهایی که گاه از زاویه دید علمی خارج و توام با واکنش های احساسی و یا حتی زدن برچسب هایی به ایشان بود. همین مساله باعث شد تا وی پاسخی ولو کوتاه برای تبیین هرچه بهتر دید متفاوتش نسبت به مساله استقلال خواهی اقلیم کردستان بنویسد که در ادامه خواهد آمد:

دکتر احمد نقیب زاده: «تمام کسانی که به تحلیل من نقد دارند به یکی از استدلال های من اشاره نمی کنند و چنان نقل قول می کنند که گویی من سخن از استقلال کردستان ایران کرده ام. تمام صحبت من این است که بیایید برادرانه از کُردهای عراق حمایت کنید نه با نگاه امنیتی تا کردستان برای ایران بماند. در این خصوص باید تاکید کنم که بسیاری از اندیشمندان سیاسی کشور نظیر آقای دکتر باوند مثل من فکر می کنند ولی در این جو سنگین و یکطرفه و پر اتهام ترجیح می دهند سکوت کنند. دوستان عزیز من باید توجه جدی داشته باشید که فقط و فقط با دوست داشتن کردها و حمایت از آنها می توانید آنها را در کنار خود داشته باشید. با این رویکرد امنیتی و بعضا خصمانه دیگر چه توقعی از کردها دارید؟ دوران تکیه بر فشار و سرنیزه نیز گذشته است. در همین زمینه توجه شما را به یکی از گفته های جدی هابرماس جلب می کنم؛ کشورهایی که در مناطق مرزی خود شهروندانی دارند که دنباله فرهنگی و نژادی شان به آنسوی مرزها کشیده شده است برای کاستن از مشکلات و نگرانی های مختلف ناشی از قدرت گیری نیروهای گریز از مرکز می بایست از طریق آبادانی و مشارکت دادن جدی این اقوام از جدا شدن آنها جلوگیری کنند.»

انتهای پیام