آقای بطحایی چرا سکوت؟
«علي قهار»، دبير مجمع اسلامي دانشجويان دانشگاه شهيد رجايي در يادداشتي ارسالي به انصاف نيوز در اعتراض به رفتار مسوولان دانشگاه در مراسم آغاز سال تحصيلي و سكوت وزير دولت تدبير و اميد نوشت:
یکشنبه ۱۷ مهر ماه 96 مطمئناً برای دانشجویان رجایی یک روز عادی مانند همیشه نبود، در این روز بالاخره بعد از مدت‌ها وزیر آموزش‌وپرورش به دانشگاه آمد، آرزویی که چندین سال در گوشه‌ی ذهن همه‌ی فعالان دانشجویی رجایی خاک می‌خورد و هرچند وقت بارقه‌ای کم سو پدیدار می‌شد که این بار وزارتخانه‌ای با 60 هزار دانشجو قصد ادای احترامی را دارد که مدت‌ها با بي‌توجهی آن را رد می‌کرد.
هر کسی که بار اول خبر مراسم را شنید تصوری غیر از یک مراسم عادی و روتین با دستور کار تکراری را نداشت؛ چون از کسی برای در اختیار گرفتن تریبون دعوت نشده بود و هیچ دعوت‌نامه‌ی رسمی و یا ضمنی هم برای شرکت در مراسم ابلاغ نشده بود…، شوک‌آور بودن و ناگهانی بودن مراسم برای همین مقدار از فکر کردن هم بیشتر از چند ساعت وقت نگذاشته بود؛ ولی نقطه‌ی مشترک تمام این پندارها این بود که با توجه به برنامه‌ریزی‌های سنگین مورد نیاز و رعایت پروتکل برگزاری چنین مراسمی و رعایت‌شان فعالان دانشجویی و نمایندگان دانشجویان در چنین مراسم‌هایی؛ ظن اولیه را تقویت می‌کرد، یا لااقل احتمال برگزاری مراسمی مهم و استثنایی با نام «آغاز سال تحصیلی» را به ذهن متبادر نمی‌کرد…
ساعت مراسم (!) 10 صبح فیکس شده بود و طبق دستوری ناگهانی آموزش کل، برای پر شدن سالن تمامی کلاس‌های دانشگاه در این بازه به نفع مراسم مذکور لغو شد؛ اما در همان ساعات بچه‌های دانشگاه که اکثراً تازه خبردار شده‌اند، شایعه‌ای ناخوشایند را دهان‌به‌دهان می‌چرخانند…
مراسم خودمانی است و دانشجو فقط در صورت جای خالی بودن اجازه‌ی حضور خواهد داشت… اما پس از نزدیک شدن به سالن برگزاری، چیزی که در نگاه اول توجه را جلب می‌کند تجمع زیاد دانشجویان علاقه‌مند و کنجکاو در جلوی درب ورودی است…
قیافه‌ی متحیر و سرشار از پرسش بچه‌ها در صف و تجمعشان مقابل درب ورودی به طرز آزاردهنده‌ای توجه هر بیننده‌ای را جلب می‌کند سوالی که بیش از همه ردوبدل می‌شد این بود: «مگر وزیر آموزش‌وپرورش نیست که به دیدار همکاران معلم خود آمده پس استاد گران‌قدر اما غیر آموزش‌وپرورشی چه مزیت ویژه‌ای غیر از شأن استادی برای حضور در مراسم دارد؟»
برای ورود دانشجو باید منتظر بی‌سیم دوستان نگهبانی برای استعلام از اجازه‌ی ورود دانشجو بود و در مقابل چشمان کنجکاو جمعیت هرازگاهی عده‌ای دانشجو بدون طی مرحله‌ای وارد مراسم می‌شوند…
پس از ورود چیزی که اول‌ازهمه توجه را جلب می‌کند بنر روی سن است با مضمون «آیین بزرگداشت آغاز سال تحصیلی»
و ناگهان پس از دیدن این بنر است احساسی مخلوط از ناامیدی و ناراحتی، وجود هر دانشجوی آگاهی را فرامی‌گیرد، بازهم دانشگاه شگفتی آفرید، هیچ دعوت رسمی از نمایندگان دانشجویان نشده بود و حتی ریز جزییات برنامه و ماهیت آن‌هم انگار به‌غیراز خواص بر همگان پوشیده بود و مسوولان برگزاری حتی به خود زحمت ندادند تا ژست دانشجو مداری به خود بگیرند و تریبونی در اختیار نمایندگان منتخب دانشجویان قرار دهند، چیزی که هماره مطالبه‌ی دانشجو بوده و احتمالاً آخرین شانس فعالان دانشجویی برای تحقق چنین امری بود.
چیزی که بیش از همه برای راقم سطور و مجموعه‌ی اصلاح‌طلب دانشگاه ناامیدکننده بود همراهی و شاید سکوت وزیر محترم دولت تدبیر و امید بود در برابر این نگاه غیرحرفه‌ای بود.
اما نگاه ویژه‌ی متصدیان این مراسم پربار و فشرده! به مجموعه‌ی سختی‌کشیده و مظلوم مجمع اسلامی و نادیده گرفتن مجموعه‌ی اصلاح‌طلب رجایی و تقدیر مسوولین دانشگاه (اما با دست وزیر) از «دیگر دوستان» بسیار موجب تکدر احوال دوستداران مجموعه‌ی مجمع اسلامی شده است
مجمع اسلامی رجایی اکنون به جد خواستار پاسخگویی شفاف و رودررو مسوولان می‌ماند. باشد که احترام و اعتماد به دانشجو سرلوحه و نصب العین همه‌ی مسوولین قرار گیرد.
و من الله توفیق، علی قهار حصاری
انتهاي پيام
