ادب «زن» هم به ز دولت اوست
وقتی از سهم گرفتن زنان در قدرت و راه‌یابی‌شان به لیست‌ها حرف می‌زنیم، از زنان تحصیلکرده صاحب‌فکر و اندیشه‌ای دفاع می‌کنیم که معنای سیاست را می‌فهمند، میکروفن بلند کردن و فریاد زدن مد نظر نبوده، ظاهرا اشتباهی صورت گرفته است.
«ثمینا رستگاری»، روزنامه‌نگار، در سرمقاله روزنامه اعتماد نوشت: «فیلم بلند کردن پایه میکروفن توسط نماینده زن مجلس و فریادهای بلندی که بر سر معاون سیاسی – امنیتی استاندار خراسان رضوی می‌کشد، مردی که سکوت کرده، زنی که پرخاش می‌کند و اطرافیانی که سعی در آرام کردن او و بردنش به کناری دارند، حتما تا به حال از موبایل شما هم سردرآورده است. کلیپی چند دقیقه‌ای و اکشن که نقش اولش هم زن است و هم نماینده مجلس.
مرد بخت‌برگشته حاضر در کلیپ اشتباها به جای غربی‌ترین جای خراسان گفته است خراسان غربی. بلافاصله هم عذرخواهی کرده اما نماینده نیشابور به او اجازه صحبت کردن نمی‌دهد و با نزدیک‌ترین شیئی که دم دستش قرار دارد، او را تهدید می‌کند. این فیلم نه فقط از حیث آن که نقش اصلی‌اش بر عهده یک زن است بلکه به دلیل جایگاه سیاسی آن زن بی‌سابقه به حساب می‌آید.
کسانی که استدلال اصلی‌شان برای حضور زنان در سیاست تلطیف این فضای مردانه است، بعد از دیدن این کلیپ شاید دچار تردید شوند. بسیاری از طرفداران سهم بیشتر برای زنان در سیاست هم ممکن است به فکر فرو روند اما این تردیدها دقیقا نقطه انحرافی ماجراست و سوالات اشتباهی را ایجاد می‌کند که هر جوابی هم به آنها بدهیم لاجرم غلط است.
دفاع از حضور زنان در عرصه تصمیم‌گیری سیاسی به دلیل آن نیست که آنها خوشبوکننده هوای سیاستند. آنها می‌خواهند در تصمیم‌هایی که برای‌شان گرفته می‌شود، سهمی داشته باشند؛ به این دلیل ساده که وجود دارند و نیمی از جمعیت کشورند. آنها در چند دهه گذشته بی‌نام‌ونشان و بی‌سروصدا حقوق اجتماعی خود را احیا کرده‌اند؛ بی آن که نام‌شان در جایی ثبت شود، پیروز منازعه‌ای نابرابر بوده‌اند و نگاه مردسالار و زن‌ستیز را چنان تغییر داده‌اند که ذکر خاطرات و سختی چند سال پیش‌شان اکنون برای بچه‌های‌شان غیر قابل باور است. کلیشه‌های جنسیتی که زنان در این سال‌ها شکسته‌اند نه با بخشنامه و توصیه‌های آمرانه که با صبوری و تحمل سختی‌های بسیار فراهم شده و به نقطه بی‌بازگشت رسیده است.
بر همین اساس است که در بزنگاه‌های شکل‌گیری کادرهای تصمیم‌گیری، زنان باید باشند تا صداهای خاموش جامعه را نمایندگی کنند و بتوانند هم برای مشکلات زنان و هم مشکلات جامعه از نگاه زنان راه‌حل ارایه دهند.
در این سال‌ها از این مقدمه درست، یک نتیجه نادرست حاصل شده و آن ورود افرادی به قدرت است که زن هستند اما مطالبات زنان را پیگیری نمی‌کنند. آنها بر کرسی‌های مجلس تکیه می‌زنند، مدیر و معاون می‌شوند اما در عین حال می‌توانند از چندهمسری مردان دفاع کنند یا در این مورد اخیر به جای این که صدای خاموشان باشند، در پی خاموش کردن صداها باشند.
برخی زنانی که در این سال‌ها به قدرت راه یافته‌اند به صفت همسر، خواهر یا دختر کسی بودن چنین بختی یافته‌اند و این درست آنجایی است که باید ایستاد و تامل کرد و این موضوع را روشن کرد که تربیت سیاسی بر جنسیت اولویت دارد. وقتی از سهم گرفتن زنان در قدرت و راه‌یابی‌شان به لیست‌ها حرف می‌زنیم، از زنان تحصیلکرده صاحب‌فکر و اندیشه‌ای دفاع می‌کنیم که معنای سیاست را می‌فهمند، میکروفن بلند کردن و فریاد زدن مد نظر نبوده، ظاهرا اشتباهی صورت گرفته است.»
انتهای پیام
