تجربه دیدن آن چیز که همه نمی‌بینند!
اميرحسين ناظري كنزق، انصاف نيوز: همه‌ی ما هرروز از کنار چیزهایی می‌گذریم که شايد اگر لحظه با دقت به آن چیز یا رخداد نگاه کنیم زیبایی بی‌نظیری در آن پیدا کنیم؛ ولی دیدن این زیبایی‌ها در میان سیل روزمرگی و زندگی ماشینی در شهرها و مخصوصاً کلان‌شهرها کار دشواری است که نگاه تیزبین و هنرمندانه‌ای می‌خواهد. شهر تنها ساختمان و سازه نیست. آدم‌ها، حیوانات شهری، گیاهان و حتی نور و صدا و ماشین و ترافیک در کنار هم‌معنای شهر پیدا می‌کنند. نمایشگاه عکاسی «فضای شهری» دستاورد کوشش هشت عکاس زیر نظر «آندریاس روست» آلمانی است برای نشان دادن آن چیزهایی که در شهر دیده نمی‌شود.
آثار 8 هنرمند از دید تکنیکی بسیار باهم ناهمسان‌اند ولی نقطه اشتراک آن‌ها شهر است و فضای شهری. «محمدرضا ترک‌تتاری» یکی از عکاسان این مجموعه درباره مراحل پیش از شروع این نمایشگاه به خبرنگار انصاف نیوز گفت: زمانی که داشتیم برای گالری آماده می‌شدیم استاد گفت تعدادی از عکس‌ها را بزرگ چاپ کنید. بعضی‌ها گفتند که کیفیت عکس‌ها پایین است و خوب نمی‌شود. استاد به ما گفت خوب یعنی چه؟ ما داریم عکس نشان می‌دهیم نه واقعیت را.
برای بیان یک داستان نیاز به یک عکس تار یا تاریک یا کم کیفیت داریم.
ترک تتاری که سابقه ترجمه یک کتاب درباره عکاسی را نیز دارد افزود: من هم همین را می‌گویم. همان‌طور که برشت این حرف را در تئاتر می‌زد. ما خیلی وقت‌ها نیاز داریم به مخاطبمان بگوییم این عکس است و واقعیت نیست. به همین خاطر گاهی عکسی که فلو (تار) شده را بزرگ می‌کنیم و حتی پیکسل‌ها بیرون می‌زند ولی در انتها باید دید چه می‌خواهیم بگوییم. معمولاً ما برای مجموعه عکس‌ها داستان تعریف می‌کنیم. شاید برای بیان یک داستان نیاز به یک عکس تار یا تاریک یا کم کیفیت داریم.
شاید داستانی که کسی تعریف می‌کند به سادگی یا با یک نگاه مشخص نشود؛ اما شاید در کنار هم روی ناخودآگاه ما تأثیری بگذارد.
او درباره درک صحیح عکس‌ها توسط مخاطب عام خاطرنشان کرد: شاید داستانی که کسی تعریف می‌کند به سادگی یا با یک نگاه مشخص نشود؛ اما شاید در کنار هم روی ناخودآگاه ما تأثیری بگذارد.
محمدرضا ترک تتاری در پاسخ به سوالی درباره روایت عکس‌های خودش گفت: داستان من داستان پرسه‌های شبانه در شهر؛ که تنها موجود زنده در آن سگ‌ها هستند. سگ‌هایی که خانگی هم نیستند؛ و سگ ولگردند؛ که به‌نوعی نماد همراهی این پرسه‌های شبانه است.
وی افزود: در این پرسه‌های شبانه من چیزهایی را نشان دادم که مانع دیدن انسان می‌شوند. برای نمونه از یک بیلبورد از پشت عکس گرفتم. این‌ها همان‌هایی‌اند که منظور من از سد را می‌سازند.
گاهي ممكن استشما لذت کیفیت عکس را ببرید نه عمق عکس را. عکس شما را به فکر وادار نکند.
او درباره اهمیت انتخاب درست مضمون نیز خاطرنشان کردخیلی وقت‌ها ممکن است عکسی با ابعاد 100*70 ببینی با کیفیت بالا و تکنیک عالی اما ممکن است عمق خاصی نداشته باشد و شما لذت کیفیت عکس را ببرید نه عمق عکس را. عکس شما را به فکر وادار نکند.
ترک تتاری با اشاره به تکنیک‌های عالی مورداستفاده در این مجموعه ادامه داد: یکی از بحث‌هایی که در مجموعه عکس‌ها می‌شود وجود آنتی‌تز یا همان برابر نهاد است. برای نمونه من در همین مجموعه عکسی گرفتم که سوژه من تمام صفحه را پرکرده و عکس دیگری گرفتم که هیچ‌چیز در آن نیست؛ اما هر دو عکس مفهوم پوشاندن را دارد و این یک تکنیک است.
او درباره تأثیر صفحات مجازی بر روند عکاسی شهری توضیح داد: چیزهای اکزوتیک انسان را جذب می‌کنند. آدم‌های عجیب‌وغریب یا تکنیک‌های عجیب‌وغریب؛ اما در دوران امروز مدام در حال بمباران شدن توسط عکس‌ها هستیم. از طرف فضای مجازی، رسانه‌ها، بیلبوردها و… . گاهی نیاز است یک شکست در این بمباران ایجاد شود.
عکاس چیزهایی را به شما نشان می‌دهد که هرروز می‌بینید ولی به آن توجه نمی‌کنید
این عکاس شهری بیان کرد: عکاس چیزهایی را به شما نشان می‌دهد که هرروز می‌بینید ولی به آن توجه نمی‌کنید؛ یعنی درواقع توجه شمارا به یک‌چیز خاص جلب می‌کند. ممکن است هرکسی از هر چیزی عکسی بگیرد و با هر تکنیکی، بسیار خوب اگر حرفی برای گفتن داشته باشد و تکنیک‌ها و پیشینه‌ی عکاسی را هم بداند ایرادی ندارد.
محمدرضا ترک تتاری با اشاره به لزوم کسب سواد عکاسی و مطالعه تاریخچه عکاسی گفت: ما این را در داستان و فیلم‌سازی هم داریم. شما اگر بخواهید چیزی را روایت کنید که پیش از شما آن را روایت کرده‌اند شما نیاز دارید تمام آن‌هایی که پیش از شما آن را روایت کرده‌اند را بشناسید و آن‌ها را تجربه کنید تا بتوانید کمی جلوتر بروید.
این عکاس که تجربه سرودن شعر نیز دارد به سوالی درباره سبک عکس‌های خود پاسخ داد: این نوع عکاسی را می‌گویند «نئو توپوگرافی». عکاسی توپوگرافی در دهه 70 در آمریکا به وجود آمد. معنی توپو یعنی زمین و توپوگرافی یعنی زمین نگاری.
وی افزود: زمانی که آمریکا مکان‌های ناشناخته زیادی داشت. در آن زمان عکاس استخدام می‌کردند تا بروند و از محل‌های ناشناخته عکس می‌گرفتند. برای همین بسیار از جاهای ناشناخته به نام عکاس‌هاست.
او درباره به وجود آمدن نئوتوپوگرافی توضیح داد: در اواخر دهه 70 و 80 این‌ها کم‌کم به شهرها آمدند و تغییرات شهرها را ثبت کردند؛ یعنی صنعتی شدن، چندطبقه شدن ساختمان‌ها و… . آن‌ها نام این سبک را گذاشتند نئو توپوگرافی که آثار من هم به‌نوعی ادامه همان سبک است.
او در انتها با اشاره دلیل استفاده از قاب‌های کوچک گفت: من برخلاف بعضی دوستان قابم را سفید گرفتم و عکس‌ها را هم کوچک چاپ کردم. وقتی عکس کوچک است مخاطب جلو می‌آید و بیشتر توجه می‌کند. یک استادی می‌گفت چیدن عکس‌ها مانند سرودن شعر است. شاید یک سطر بد در کنار یک سطر خوب به‌جا باشد؛ و اصولاً چیدن عکس‌ها هم اهمیت بسیاری دارد.
نمایشگاه عکاسی «فضای شهری» با آثاری از محمدرضا ترک تتاری، آرش توکلی، آرمان جدی، پریسا داوودی، نرجس غلامعلیان، مهر ناز معصومی، سجاد منصور نیا و جواد مولانیا زیر نظر «آندریاس روست» آلمانی تا 30 مهر هرروز از ساعت 9 الی 17 در محل حوض‌خانه «خانه گفتمان شهر و معماری» به نشانی میدان فلسطین، خیابان طالقانی غربی پلاک 514 دایر است.
انتهاي پيام
