نیمار در پاریس؛ شفابخش یا زهرآلود؟|حمیدرضا صدر

متن یادداشت حمیدرضا صدر که در «ورزش3» منتشر شده است: نبرد مارسی – پاری سن ژرمن در راه بود، همان “کلاسیک فرانسوی”، همان جنگ پر تب و تاب. ولی پاریسی ها شانه های شان را بالا انداخته بودند. در برج عاج شان نشسته و پوزخند می زدند. دنی آلوز گفته بود “… کسی حتی یکی از بازیکنای مارسی رو نمی شناسه، می شناسه؟”… پاریسی های همیشه از آن بالا به همه، و خصوصا به بندرنشینان مارسی نگاه کرده اند، ولی  فرانسوی ها اعتقاد دارند تکبر پاریسی با ورود نیمار و امپاپه برای حریفان در پاری سن ژرمن بیشتر شده، متفرعنانه تر و برای شان بسیار آزاردهنده تر.

“کلاسیک فرانسوی” که نزدیک شد کسی بی تابی نکرد، کسی هیجان زده نشد. همه از پیروزی بدیهی پاریسی ها حرف زدند، از شکست مارسی. ولی فوتبال به سنت دیرینه اش بدیهیات را به هیچ گرفت و گریبان متکبرها را چسبید. مگر برزیل میزبان جام جهانی در نیمه نهایی برابر چشمان حیرت زده برزیلی ها هفت گل نخورد؟… این جا هم مارسی که 1-2 جلو افتاد پاریسی ها افتادند به دست و پا زدن، به تقلا کردن. نیمار اخراج شد و کاوانی با نواختن آن ضربه آزاد پاریسی ها را از باتلاق بیرون کشید. بازی 2-2 تمام شد، زمانی که پاریسی ها از برج پایین آمده بودند.

نیمار که هفته را جنجالی آغاز کرده بود، آن را جنجالی تر به پایان رسانده بود. او طی تمرین تلاش کرده بود توپ را به صورت نمایشی از بین دو پای هم تیمی هایش – اول مارکینیوس و سپس تیاگو سیلوا – رد کرده و با شوخی و مطایبه آنها را به سخره گیرد. روزنامه های فرانسوی نوشتند گران ترین بازیکن فوتبال اطواری شده، نوشتند تمرین هایش را با لودگی انجام داده، نوشتند تن به کار نداده. نشریه اکیپ خبر داد در یکی از تمریناتش صدایش را بالا برده و با اونای امری بحث کرده. پاری سن ژرمن هم در تب و تاب آن تفرعن نزول کرده. تیم با طراوت و شاداب هفته های آغازین که فصل را با شش پیروزی پیاپی آغاز کرد هنوز صدرنشین لیگ است، ولی پس از تساوی برابر مون پلیه و پیروزی دیرهنگام برابر دیژون، توقف برابر مارسی بازتابنده تکبری بود که بسان خوره به جان پاری سن ژرمن افتاده.

آدام وایت کارشناس فوتبال فرانسه در مقاله اش نوشت اهمیت نیمار در پاری سن ژرمن کمتر شده و کمتر. نوشت ستاره دویست میلیونی در بدو ورودش ادعا کرده بود یکی از آن بازیکنان معتقد با پیروزی گروهی است. نوشت نیمار تاکنون ده گل در همه رقابت ها زده، ولی در دیدارهای اخیرش نه نقش انگیزشی اش را ایفا کرده و نه در حرکات گروهی تیم جایی داشته. هر چه زمان سپری شده به نظر رسیده نیمار تکروتر شده. جدل او و کاوانی برای این که کدام شان آن ضربه پنالتی را  برابر لیون بنوازند با دخالت سیلوا و مارکینیوس در میدان پایان گرفت. دامنه درگیری به رختکن کشید و نیمار سرانجام برای برخورد بچگانه اش عذرخواهی کرد، ولی وقتی ضربه پنالتی بعدی نصیب تیم شد نیمار بود که پشت توپ ایستاد.

به نظر می رسد رفتار نیمار، بازی اش را تا حدی تحت تاثیر قرار داده. چنان که برابر مارسی روند حملات پاری سن ژرمن را کند کرد. پایش را بارها روی توپ گذاشت توپ و آن را به صورت ادایی عقب و جلو برد. تلاش کرد یک تنه مدافعان مارسی را مغلوب کند، تلاش کرد و نتوانست. تلاش کرد و ناکام ماند. وقتی مارسی در دقیقه 78 برای دومین بار جلو افتاد، خطاهای بی حاصل و بهانه جویی های بی نتیجه او بیشتر شدند و بیشتر و کارت زردی برایش به ارمغان آوردند. لحظاتی بعد لوکاس اوکامپوس مهاجم گوش مارسی با واکنش اغراق آمیزش از نیمار انتقام گرفت و داور را به نشان دادن دوباره کارت زرد به ستاره برزیلی وادار ساخت. پاری سن ژرمن در آستانه شکست بود که نوبت کاوانی رسید تا انتقام خصوصی اش را از نیمار بگیرد. عقربه ساعت در وقت تلف شده به سرعت جلو می رفت که او با ضربه آزاد معرکه اش بازی را به تساوی کشید. زمانی که نیمار در میدان نبود، زمانی که ستاره دویست میلیونی در رختکن صدای فریاد گل را شنید.

برای منتقدان نیمار، فردگرایی اش، خرید بزرگ دیگر پاری سن ژرمن را هم نشانه رفته، امباپه هجده ساله را، پسر طلایی را، بهترین بازیکن جوان اروپا را. امباپه، فصل را دلگرم کننده آغاز کرده، ولی تدریجا نشانه های خودسری در او هم بروز کرده. او هم تلاش کرده همه حریفانش را یک تنه مغلوب کند. او بوده که پس از نبرد با مارسی اعتراف کرده “نبرد کلاسیک” را چندان جدی نگرفته بودند… مارکینیوس همین هفته پیش در باره امباپه گفته بود “… نیمار اهمیت فراوانی برای امباپه دارد، چنان که رونالدینیو برای مسی جوان اهمیت فراوانی داشت”… ولی او احتمالا باید اضافه می کرد گواردیولا در همان زمان، رونالدینیو بی قید و بند شده را کنار گذاشت تا مبادا مسی جوان دنباله رو او شود.

می توان “تکبر” را آمیخته به “غرور” کرد و “مبارزه جویی” و تیم را به پرواز درآورد، محض نمونه از نوع زلاتان ایبراهیموویچ، ولی تکبر تازه واردهای پاریسی، نیمار و دنی آلوز، برای بسیاری از حریفان پاری سن ژرمن آمیخته به احساس بی احترامی شده، بی احترامی به “کلاسیک فرانسوی” را، به لیگ یک و سرانجام به خود پاری سن ژرمن را… با این وصف پاری سن ژرمن احتمالا لیگ را فتح خواهد کرد – ضربه آزاد کاوانی گوشه ای از هنرهای فردی ستاره های پاریسی بود – ولی نمایش تیم برابر مارسی نشان داد “زهر تفرعن” می تواند مجموعه تیم را به بند کشد. فصل طولانی پیش روی پاری سن ژرمن جلب نظر می کند، خیلی طولانی.  همین طور برابر اونای امری. ناکامی امری در مهار ستاره بسیار بااستعدادش می تواند رویاهای پاریسی را برباد دهد و گران ترین خرید تاریخ فوتبال را به بند کشد.

انتهای پیام