نقدی بر آیت الله خوئینی‌ها

به گزارش انصاف نیوز، «ابراهیم طالبی دارابی» در وبلاگ خود در نقدی بر سخنانی از آیت الله موسوی خوئینی‌ها نوشته است:

اخیراً آیت الله سیدمحمد موسوی خوئینی‌ها یکی از سردمداران جناح چپ به موضوع «قائم مقام رهبریِ» مرجع عالیقدر مرحوم آیت الله العظمی منتظری ورود کرد و چنین گفت:

«باز کردن پرونده‌ی عزل آن فقیه عالی‌قدر برای من بسیار دشوار است… او در راه به ثمر رسیدن نهضت و انقلاب اسلامی چه مصیبت‌ها کشید، چه اهانت‌ها و زخم زبان‌ها، چه زندان‌ها و شکنجه‌ها، چه تبعیدها و محرومیت‌ها؛… در یک اقدام مصلحت‌اندیشانه، جایگاه قائم‌مقام رهبری را برای وی به تصویب خبرگان رهبری رساندند… اما افسوس و صد افسوس که آن عالم مجاهد، در کنار نقاط قوت فراوان، ضعف‌هایی هم داشت… ای کاش آن اقدام مصلحت‌اندیشانه انجام نمی‌شد تا آن جراحی دردناک اتفاق نمی‌افتاد. آری، همان ضعف‌ها بود که امام را ناگزیر از آن اقدام کرد… تردید ندارم که در عزل ایشان حق با امام بود.» (منبع)

پاسخ:

1 – این که شما را یک روحانی بافکر و مرام و در خط امام می‌دانسته و می‌دانم، شکی نیست؛ اما دأبم همیشه این بوده هیچ گاه همه‌ی حرف‌هایی که زده‌ای و نوشته‌ای و یا می‌زنی و می‌نویسی، دربست نپذیرم و بَه بَه و چَه چَه نکنم. روی این حرف تازه‌ی شما هم، بر همین مَنهج‌ام.

2 – تا زمانی که در یک موضوعی نتوان دو طرف قضیه را به یک اندازه و با نگرش عدالت گرانه نقد و بررسی کرد، داوری‌ها در باره‌ی آن موضوع را نمی‌توان پذیرفت. از یک سو راحت و آسان مرحوم منتظری را نقد می‌کنند و حتی فُحش و ناسزا بار می‌کنند، ولی از سویی دیگر به خاطر مقام خاص و احترام والایی که امام خمینی رهبرکبیر انقلاب اسلامی دارند، نمی‌توانند ایشان را به‌آسانی نقد و بررسی کنند؛ پس این قضیه همچنان غامض باقی می‌ماند.

3 – آیا به نظر شما «عزلِ» مرحوم آیت الله العظمی منتظری از وظایف و حقِّ مجلس خبرگان نبود؟ زیرا هم امام معتقد بودند همه به قانون اساسی اقتداء کنیم و هم مجلس خبرگان ایشان را به مقام «قائم مقام رهبری» برگزیده بود که عموم مردم از آن اقدام بارها و بارها حمایت و اظهار رضایت و شادمانی کرده بودند.

4 – چرا موضوعی خیلی کوچک مانند قضیه‌ی سید مهدی هاشمی، موجب شد با موضوعی بسیار بزرگ، یعنی قائم مقامی رهبری آن گونه برخورد گردد؟ اگر می‌خواهی بگویی منتظری انتقاد می‌کرد، باید گفت ایشان چهار شأن داشت و این شئوون نمی‌گذاشت چیزی را که خود تشخیص می‌داد باید بگویند، بازگو نکنند ولو آن که امام آن را نپذیرند؛

1 . مرجع و فقیه بود. 2 . قائم مقام رهبری بود. 3 . زندان کشیده و شکنجه دیده به دست طاغوت بود. 4 . و نیز یکی از رهبران اصلی نهضت اسلامی بود. آیا اینها موجب نمی‌شد ایشان در موضوعات نظام، نظرات خود را بی واهمه و هراس و بنا به تشخیص خود اظهار نمایند؟

5 – شما که پس از دوره‌ی امام، بارها در روزنامه‌ی سلام ولایتِ رهبری را «در قانون» و «محدود» و «مقیّده» و «انتخابی» و «غیرمطلقه» می‌دانستی و بحث مشهور «دور و تسلسل» شما هم گویایی این نوع مواضع شماست؛ چرا در قضیه‌ی عزل و برکناری فوری و آنی مرحوم منتظری، بر خلاف عقاید و آراء دموکراتیک خود نظر می‌دهی؟

6 – بحث من فراتر از قضایای عزل و مسایل دیگری است که شما به کنایه اشاره کردید. بحث من این است که شما در موضوع انسان شناسی اشتباه می‌کنی. از یک سو می‌گویی «اما افسوس و صد افسوس که آن عالم مجاهد، در کنار نقاط قوت فراوان، ضعف‌هایی هم داشت» از سوی دیگر درباره‌ی همه‌ی طرف‌های قضیه نمی‌توانی و نمی‌خواهی اظهارنظر کنی.

پرسشم این است به من نشان بده غیر از معصومین – علیهم السّلام – چه کسی در این گیتی «ضعف‌هایی» ندارد که «صد افسوس» منتظری فقط! داشت؟ رفتی از یک موضوعی مثلاً رفع ابهام کنی! و خواستی خود را موجّه سازی و شاید هم برخی را دلخوش! ولی بدجوری غلتیدی و خیلی خلط کردی.

بگذرم و فقط دو جمله‌ی کوتاه بگویم یکی این که: تاریخ ننویسید، تاریخ را بنویسد. دوم این که به قول دکتر عبداکریم سروش بدین مضمون: وقتی انسان را تعریف می‌کنیم، «اشتباه» و ضعف بخش لاینفکّ آن است.

انتهای پیام