یک تذکر به دو طرف ماجرای جشن همسر روحانی

روزنامه ی جمهوری اسلامی در سرمقاله ای با تیتر «جشن بانوان در ترازوی فرهنگ فاطمی» به دو طرف ماجرای جشن همسر رییس جمهور تذکر داد.

به گزارش انصاف نیوز، متن این سرمقاله در پی می آید:

عالم جلیل القدر مرحوم محدّث حرانی در کتاب گران سنگ “تحف العقول عن آل الرسول” مکالمه‌ای را از حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها با همسر بزرگوارشان حضرت علی علیه السلام، نقل می‌کند که بسیار آموزنده است و برای روشن ساختن خط مشی عملی مسئولین دولت جمهوری اسلامی و رفتارهای خانواده‌های آنان که این روزها تا حدودی مورد بحث و مناقشه قرار گرفته الگوی عملی است. 

متن این سخن کوتاه آنگونه که در تحف العقول آمده اینست: “یا اباالحسن، انی لأستحیی من الهی ان اکلف نفسک مالاتقدر علیه” یا علی، من از خدای خودم شرم می‌کنم از شما چیزی بخواهم که تهیه آن در توان شما نباشد. 

روشن است که برای امیرالمؤمنین علیه السلام این امکان وجود داشت که نیازهای زندگی همسر گرانقدر خود حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها را به بهترین وجه ممکن در آن زمان فراهم نماید. به همین دلیل، باید سخن بانوی اول دولت اسلامی در حکومت محمدی و علوی خطاب به حضرت علی علیه السلام را نوعی اقدام برای آموزش چگونه زیستن و چگونه رفتار کردن خانواده‌های کارگزاران نظام اسلامی دانست. به عبارت روشن‌تر، حضرت فاطمه زهرا با ساده‌زیستی عملی و به زبان آوردن خط مشی خود در این زمینه، درصدد آموزش دادن همین روش به خانواده‌های مسئولین دولت‌های اسلامی در تمام دوران‌ها برآمده است. 

عظمت حضرت فاطمه زهرا نیز برخاسته از همین ساده زیستی و آموزش عملی آن به مسلمانان است. اینکه امام خمینی در توصیف بانوی اول اسلام به “حجره کوچک” آن حضرت اشاره می‌کند و می‌فرماید: “زنی که در حجره‌ای کوچک و خانه‌ای محقر انسان‌هائی تربیت کرد که نورشان از بسیط خاک تا آن سوی افلاک و از عالم ملک تا آن سوی ملکوت اعلی می‌درخشد. صلوات و سلام خداوند تعالی بر این حجره محقری که جلوه‌گاه نور عظمت الهی و پرورشگاه زبدگان اولاد آدم است” دقیقاً همین نکته را یادآوری می‌فرماید و خاستگاه همین عظمت معنوی را گوشزد می‌نماید. 

آنچه از سیره عملی خود امیرالمؤمنین عیله السلام به عنوان حاکم اسلامی به دست می‌آید نیز همین است که از اعضاء خانواده خود انتظار ساده زیستی و پرهیز از بکار گرفتن امکانات بیت المال را داشتند. روشن‌ترین نمونه، مؤاخذه خزانه‌دار زمان حاکمیت خود به خاطر به امانت و عاریه دادن چند ساعته یک گردن بند به یکی از دختران خود حضرت علی است و البته اکتفا کردن به نان جوین و نمک برای غذای روزانه در عین حال که خود می‌فرمود اگر بخواهم می‌توانم از مغز گندم و بهترین عسل تغذیه نمایم. 

در ماجرای برگزاری جشن میلاد حضرت فاطمه زهرا سلام‌الله علیها توسط همسر رئیس‌جمهور روحانی، که منشأ کشمکش‌هائی شد، دو نکته مهم برای تذکر دادن به دو طرف این ماجرا از مجموع تعالیم اسلام و سیره و روش بزرگان و پیشوایان دین به نظر می‌رسد. 

اول آنکه جشنی که به مناسبت میلاد حضرت فاطمه زهرا برگزار می‌شود باید متناسب با شیوه عملی زندگی آن حضرت باشد. به اقتضای این تناسب، انتظار این بود که این جشن در مکانی ساده – که بحمدالله فراوان در اختیار دولت قرار دارد – برگزار می‌شد و برای آنکه از حاشیه پردازی‌ها نیز در امان باشد، لازم بود در برابر دوربین‌های صدا و سیما و نگاه خبرنگاران رسانه‌ها نیز قرار می‌گرفت. این شفافیت، هر چند خانم‌های شرکت کننده در جشن را تا حدودی به زحمت می‌انداخت ولی از این نظر که مانع حاشیه‌سازی‌ها می‌شد و دست اندرکاران را نیز به حرکت در چارچوب‌ها مقید می‌کرد، بسیار مفید و لازم بود. 

این درست است که عده‌ای درصدد خرده‌گیری و تبلیغ علیه این دولت هستند، ولی نکته درست‌تر اینست که دقیقاً به دلیل همین بهانه‌تراشی‌ها، دست‌اندرکاران این قبیل اقدامات باید شفاف عمل کنند و تمام جوانب را در نظر بگیرند تا زمینه‌ای برای بهانه سازی فراهم نشود. روشن است که هدف خرده گیران،‌ اجرای احکام اسلام ناب نیست که اگر بود می‌بایست به حکم حرمت تجسس، قبل از آنکه از جزئیات جشن با خبر باشند برگزار کنندگان را به ارتکاب اقدامات خلاف شرع متهم نکنند. با اینحال، آنچه می‌تواند مانع ورود خرده گیران به چنین مقولاتی شود، شفاف عمل کردن و رعایت ساده برگزار کردن این قبیل جشن هاست. مهم‌تر آنکه نباید از این واقعیت نیز غافل شویم که ورود به محدوده‌های هزینه کردن از بیت‌المال و برگزاری جشن‌ها و محافلی که امکان شائبه در آنها وجود دارد می‌تواند زمینه‌ساز لغزش‌هائی باشد که ممکن است مسئولین دولتی و منسوبین آنها را از محدوده شرعی و قانونی دور نماید. بنابر این، پرهیز از موارد اتهام و برگزاری هرچه ساده‌تر همواره بهتر است. 

نکته دوم اینست که رقابت‌های سیاسی نباید رقبا را وادار به گفتن و نوشتن مطالبی کند که با احکام شرعی و قانونی و معیارهای اخلاقی در تضاد هستند. اسلام و قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، اصل برائت را یکی از پایه‌های رفتار مردم با یکدیگر و حکومت با شهروندان می‌دانند. براساس این اصل، هیچکس را نمی‌توان به چیزی متهم کرد و همه را باید از تمام گناهان و لغزش‌ها پاک دانست مگر آنکه خلاف آن ثابت شود. 

اینکه یک نماینده مجلس بعد از خلاف شرع دانستن اقداماتی که در جشن صورت گرفته و اعلان آشکار آن، با استفاده از امکاناتی که بیت المال در اختیار او قرار داده است بگوید فیلم جشن را به ما بدهید تا بررسی کنیم، به روشنی نشان می‌دهد قبل از اثبات جرم، قضاوت خود را کرده و طرف مقابل را مجرم دانسته است! چنین روشی را فقط می‌توان کینه‌توزی و تلاش برای ضربه زدن به طرف مقابل به هر قیمت و هزینه حتی ارتکاب خلاف ضوابط شرعی نامید، کاری که هیچ مسلمانی نباید مرتکب آن شود. 

بدین ترتیب، روشن است که هم جشن غیرمتناسب با ساده‌زیستی و هم تهمت زدن طرف مقابل به دست‌اندرکاران این جشن، با فرهنگ فاطمی فاصله دارند. هر دو طرف این ماجرا باید خود را در ترازوی فرهنگ فاطمی قرار دهند تا بتوانند در چارچوب تعالیم و ضوابط اسلامی حرکت کنند. 

این روزها واقعیتی بر سر زبان‌های مردم است که نباید از کنار آن بی‌تفاوت گذشت. مردم می‌گویند دعواهای رقبای سیاسی، دعوا بر سر قدرت است و برای خدا و دلسوزی برای مردم و کشور و نظام نیست. بررسی سوابق کسانی که امروز به این دولت خرده می‌گیرند و فریاد وا اسلاما سر می‌دهند نشان می‌دهد در برابر مفاسد مالی و اقدامات خلاف شرع دولت مورد حمایت خود سکوت کردند و هر جا توانستند خلاف‌ها را توجیه نمودند. با این، سابقه نمی‌توان خود را دلسوز دین و مردم و بیت المال جا زد. به همین دلیل است که مردم نمی‌توانند بپذیرند این قبیل دعواها واقعی و از روی دلسوزی است. نتیجه این می‌شود که مردم به تدریج نسبت به فعالان سیاسی و مسئولین بی‌اعتماد می‌شوند و این به مصلحت کشور و نظام نیست. به همین دلیل، رعایت هر دو نکته مطرح شده در این مقاله را برای مسئولین و رقبای آنها ضروری می‌دانیم و معتقدیم با رعایت چنین معیارهائی است که می‌توانند امانت‌دار مردم باشند و در چارچوب‌های مورد قبول نظام جمهوری اسلامی عمل کنند. 

انتهای پیام