ما، ملّتِ «شرایط حساس»

«محمّدحسین کریمی پور» در یادداشتی تلگرامی با عنوان «ما، ملّتِ شرایط حساس» نوشت:

صدا و سیما چهل سالست می‌گوید ما در شرایط حساس قرار داریم. استثنائا، این یکی را راست می‌گوید.

چسبندگی دائمی بین «ایران» و «شرایط بحرانی» اتفاقی نیست. چرا که:

۱ – ما نظم جهانی مورد توافق قدرت‌های بزرگ را نفی کرده و برای تغییر مبانی آن به اقدامات عملی دست زده‌ایم. خیلی از ملل کوچک، مشتاق اصلاح این نظم ظالمانه هستند. اما کمتر کشوری مثل ما، حاضر است هزینه‌های ایفای نقش «زورو» و بسیج امکانات منتفعین از نظم حاضر – آمریکا، غرب و گاهی حتی روسیه و چین- را بر علیه خود، تقبل کند.

۲ – ج. ا. ایران، تنها کشوریست که محو اسراییل، سوگلی مقدس غرب را خواستارست. حتی روسیه و چین از وجود نحس اسراییل حفاظت کرده، روابط گسترده‌ای با آن دارند. حالا ما هدف اول مزاحمت و آزار شیاطین اسراییلی، صیهونیسم بین الملل و لابی‌های قدرتمندشان هستیم.

۳ – ایران فاقد شرکای راهبردی در بین قدرتهای بزرگ جهان و منطقه است. اتحاد راهبردی با روسیه شوخیست. پوتین، سال‌ها برای تحویل سیستم دفاعی قدیمی س-۳۰۰ ما را سردواند. امروز او س-۴۰۰ مدرن را به ثمن بخس به ترکیه و سعودی می‌دهد تا توان موشکی ما را – که برایمان حیاتیست- سرکوب کنند. شواهدِ متعدد، نشان می‌دهد ما در پارادایم خاورمیانه‌ای روسها، وزنی سبک داریم.

۴ – ایران کشوری در حال توسعه با کمتر از نیم درصد تولید جهانی و کمتر از هفت دهم درصد بودجه نظامی دنیاست. این کشور، دشمن شماره یک آمریکا با ۲۴٪‌ تولید و ۳۶٪‌ بودجه نظامی دنیاست. محور سعودی-امارات با بودجه نظامی ۵ برابر ایران و اسراییل با همه‌ی امکاناتش، برای خود هدفی، مهم‌تر از صدمه به ایران نمی‌شناسند. از نظر ناتو هم، ما یک تهدید فعالیم.

۵ – در حال حاضر، جز کره شمالی، کشوری را می‌شناسید که با چنین عدم تعادل فاحشی بین توان اقتصادی و نظامی اردوگاههای خودی و دشمن روبرو باشد؟

رمز تحمیل جاودانه «شرایط حساس» بر ایران در این عدم توازن فاحش بین امکانات و اهداف ست. در دنیایی که تناسب وزنه به وزن ورزشکار در شرایط آرمانی ممکنست تا ۲/۲ به ۱ فرض شود، ایران وزنه‌ای ۵۰ برابر وزنش را تقاضا کرده است.

۶ – طُرفه آنکه کشوری که داوطلب چنین نبرد هولناکی شده، رفتارش نه همانند جنگاوری هوشیار بلکه شبیه مستی سبک سرست!

در فربهی حاکمیت -اختلال ساختاری در نظام سه قوه‌ای- بهره وری نازل- قلّت ساعات کار مفید- تعدد تعطیل مناسبتی- اسراف انرژی و فساد اداری در دنیا شاخص‌ایم. بودجه‌ی عمرانی کافی نداریم ولی به فقیر و غنی، یارانه‌ی نقد می‌دهیم. به یک منبع بزرگ فرار سرمایه و مغز بدل شده‌ایم!

[اداره‌ی] بی نظم و برنامه گریز ایرانی از شناسایی و مدیریت چالش‌های بزرگ غافل بوده و حالا کشور را با خطر ورشکستگی بانک‌ها- ورشکستگی صندوق‌ها- ورشکستگی آب و محیط زیست- طغیان بیکاری و فروپاشی نظام بودجه روبرو کرده است.

از همه بدتر، کوس ادعا و افاده‌ی ما، گوش فلک را کر می‌کند. آنکس که نداند و نداند که نداند، قصه‌ی جهلِ مرکبِ ماست.

۷ – ملت مظلوم و متحیر ایران، در محیط خطر خیز خاورمیانه، همین یک حاکمیت ایرانی را دارد. گرچه ضعیف و گیج و فربه و پر هزینه و کم فایده است، اما تنها دولت ایرانیست. چه می‌شود کرد. انتخاب دیگر، کو؟

اهالی این گوشه‌ی نفرین شده از کره‌ی ارض آموخته‌اند که بیگانه و «بیگانه ساز» در صحنه‌ی تحولات، برای منفعت ملل منطقه پشیزی ارزش قائل نیست. سرنوشت عراق و افغان پیش چشم ماست.

۸ – ما مردم نفرین زده‌ی خاورمیانه مجبور و محکومیم پشت دولتهامان بایستیم تا همین امنیت نسبی و معیشت ضیق و پیشرفت کندمان، فعلاً بر باد نرود. ما کنار نیروهای مسلح و سرویس‌های اطلاعاتیمان که سدّ بین ما و وحشت مطلق و ایلغار خونین‌اند، می‌مانیم.

می‌دانیم [اداره‌ی] بد، سرانجام کشور را به باد می‌دهد. اما از این ستون تا آن ستون، فرج است. آرزوی ما طولانی شدن این فرجه است. آن‌ها هم اینرا می‌دانند و روی ناچاری ما حساب می‌کنند و تن به اصلاح نمی‌دهند.

سنگ روی سنگ می‌نهیم، شاید پلی ساختیم. قلمه‌های لاغر را در خاک تفتیده فرو می‌بریم، شاید جنگلی فراهم آید. کودکان را با قصه‌ی [مسوولان] وارسته و روحانیان خداترس، بزرگ می‌کنیم. شاید مادر دهر دوباره، «مرد» بزاید.

همچنان از خدایان قدرت، اصلاح و تدبیر و انصاف می‌طلبیم. نه انقلابی در چنته داریم نه طوفانی. امید داریم همان‌ها که سفینه‌ی ایران را، بی ضرورت، به ورطه‌ها و لُجّه‌ها کشانده‌اند، خود ناخدای نِیل به ساحل امن شوند. هرکه مردمی کند را ارج می‌نهیم و خطاهایش را فراموش می‌کنیم. با عالیجنابِ سابق و حکیمِ خدومِ لاحق، مرحوم هاشمی، مهربان نبوده‌ایم؟

انتهای پیام