رسانه آزاد راه مقابله با مفاسد

رییس جمهور در مراسم روز دانشجو در دانشگاه سیستان و بلوچستان تاکید کرد که پای وعده‌های خود ایستاده‌، عقب‌نشینی نکرده و نخواهد کرد.

حسن روحانی افزود: اینکه گفته می‌شود روحانی دیروز به رأی مردم احتیاج داشت و امروز دیگر احتیاج ندارد سخن ناروایی است. روحانی هر روز به رأی فرد فرد مردم ایران احتیاج دارد و اگر مردم با دولت نباشند و دولت همصدا با مردم نباشد و گوش شنوا در برابر مردم نداشته باشد، در چنین صورتی نه شاهد جمهوریت خواهیم بود و نه اسلامیت نظام، چرا که اسلام به ما توصیه می‌کند که به وعده خود وفادار باشیم و جمهوریت هم می‌گوید که حق حکومت با مردم است و ما تا زمانی که با مردم هستیم، مشروعیت حکومت در دولت را داریم.

ایرنا این پرسش ها را با «علی حکمت» مطرح کرده است. حکمت فعالیت سیاسی خود را با مبارزه علیه دیکتاتوری محمد رضا پهلوی اغاز کرد. تحصیلات خود در مقطع دکتری در رشته اقتصاد سیاسی را در اروپا ناتمام گذاشت و به ایران بازگشت. مدتی در مجله اندیشه اسلامی مشغول نوشتن شد و زمان کوتاهی هم مشاور وزیر فرهنگ و آموزش عالی بود.

چند سالی سردبیری فصلنامه یاد متعلق به بنیاد تاریخ انقلاب اسلامی را برعهده داشت. اما اوج شناخته شدن وی با روزنامه اصلاح طلب’ خرداد’ بود. روزنامه ای که به گفته او تیراژش از نیم میلیون نسخه در روز هم فراتر رفت.
حکمت این روزها دیگر کار مطبوعاتی را کنار گذاشته اما همچنان دغدغه روزنامه نگاری دارد. مطالعات وی بیشتر به سمت مسائل خاورمیانه سوق داده شده است.

گفت و گوی ایرنا با او را می خوانید:

** همه دولتها در جهت مطالبات مردم حرکت کردند جز یکی!

نمی توان درباره همه دولت های پس از انقلاب نظر واحدی داد چرا که عملکرد هر دولت را باید در ظرف مکان خود سنجید.
اما در مجموع همه دولتها تا آنجا که توان و امکاناتشان اجازه داد سعی کردند مطالبه اصلی مردم را پیگیری کنند.
هنوز چیزی از انقلاب سپری نشده بود که جنگی علیه ایران تحمیل شد. خواسته اصلی مردم دفع شر صدام و دفاع از تمامیت ارضی بود. حاکمیت و به طور مشخص دولت، هر آنچه در توان داشت کرد تا این شر – که بیشتر از سوی ابرقدرتها به ما تحمیل شده بود تا صدام- دفع شود و موفق هم شد.
در دوره سازندگی اما خواسته اصلی مردم ساخته شدن کشور بود. چند استان مملکت با خاک یکسان و زیرساخت های بسیاری دیگر نابود شده بود.
مردم خواهان آبادی دوباره این ویرانی ها بودند- وقتی می گویم مردم منظورمان برآیند کلی جامعه است-. مرحوم هاشمی رفسنجانی در بخش ترمیم خرابی ها و سازندگی که بعدها دولتش به همین نام خوانده شد تلاش زیادی کرد و توفیق زیادی هم پیدا کرد.
سال 76 دیگر نه جنگ تحمیلی در کار بود و نه ویرانی های متعاقب آن.
جامعه نیازهایی فراتر را جست و جو می کرد. خاتمی در مبارزات انتخاباتی خیلی هوشمندانه این مطالبه عمومی را تشخیص داد و توسعه سیاسی و تقویت جامعه مدنی را جزو شعارهای محوری خود قرار داد.
طرح این شعار با استقبال بسیار خوب مردم همراه شد و ایشان به قدرت رسید.
علیرغم همه کارشکنی ها و سنگ اندازی ها نمره قابل قبولی در مسیر تحقق این وعده گرفت. البته نباید فکر کرد اگر دولتی شعاری داد و تلاش کرد ولی نتوانست در رسیدن به همه آنها موفق باشد رفوزه شده است.

** او ریشه بسیاری از چیزها را زد

در میان همه این دولتها، احمدی نژاد استثنا بود.
به عنوان یک روشنفکر سیاسی و روزنامه نگار، با اینکه شناختی از شخص ایشان و اطرافیانش نداشتم در همان دوره شهرداری، نوع نگاه ایشان را به مسائل نپسندیدم. در جریان مبارزات انتخاباتی 84 هم شیوه تبلیغاتی وی را غیر اخلاقی، فرصت طلبانه و عوام فریبانه دانستم. وقتی هم قوه مجریه را در دست گرفت و شروع به قلع و قمع نهادهای نظارتی بخش اقتصادی حکومت کرد بوی نامطبوعی به مشام من و بسیاری از روزنامه نگاران رسید. روشن بود که فردی روی کار آمده که خودشیفتگی، تکروی و نوعی افسارگسیختگی را پیشه کرده است.
شاهد هم بودیم که دولت احمدی نژاد ریشه بسیاری از مسایل را زد. او با بسیاری از نهادهای حکومتی از جمله مجلس درافتاد. در جلسات مجمع تشخیص مصلحت نظام شرکت نکرد. دست آخر هم سرناسازگاری با رهبری گذاشت.
دولت او در میان تمام دولتهای پس از انقلاب یک استثنا بود که نه در راستای اهداف اصلی نظام و انقلاب حرکت و نه خدمتی کرد. بالعکس سبب بروز بحران های بسیار شدیدی شد و تنش های فراوانی را به وجود آورد. تیپ برخوردش در سیاست خارجی هم بحران آفرین بود.
در تاریخ از احمدی نژاد و دولتهایش به عنوان دولتی یاد خواهد شد که صدارتش برای منافع ملی، امنیت کشور و آبروی ایران بسیار گران تمام شد.

** برجام از شاهکارهای تاریخ معاصر بود

روحانی از دوران جوانی سابقه مبارزاتی دارد و بعد از انقلاب هم توانسته قدم به قدم در عرصه های مختلف حکومت پیش برود.
ولی اگر حمایت های آقای هاشمی در دور اول و همراهی اصلاح طلبان در دور دوم نبود ایشان ظرفیت و پشتوانه اجتماعی رییس جمهور شدن را نداشت.
دولت روحانی تا کنون در برخی بخش ها موفق بوده است. روحانی و تیم مذاکره کننده همراهش با توافق برجام یکی از شاهکارهای تاریخ معاصر ایران را رقم زدند. آنها کشور را از یک سقوط قطعی نجات دادند و اجماع جهانی را که برای ویرانی ایران شکل گرفته بود در هم شکستند. از این نظر روحانی همت زیاد به خرج داد و به یکی از مهم ترین وعده هایش عمل کرد.

** بازگشایی انجمن صنفی مگر چقدر سخت است؟

ولی مشکل ما فقط برجام نبود و ایشان وعده هایی در عرصه اجتماعی و فرهنگی داده است.
نمی دانم در دولت دوازدهم ، فشارهایی که از این سو و آنسو به کابینه و شخص رییس جمهور وارد می شود افزایش شدیدی پیدا کرده یا خدایی ناکرده یک نوع حس انفعال رخ داده است که نشانه راسخی ازحرکت در مسیر تحقق این وعده ها دیده نمی شود.
درست است که موانع زیادی بر سر راه تحقق برخی وعده های رییس جمهور وجود دارد، اما بسیاری از کارها همچنان در ید دولت است.
نمونه واضح آن وعده صریحی است که روحانی در زمینه بازگشایی انجمن صنفی روزنامه نگاران در مبارزات انتخاباتی داد.این مساله آنقدر حاد نیست که شخص رییس جمهور نتواند برای آن کاری کند. صنوف مختلف دارای اتحادیه و سندیکا و انجمن هستند اما چرا روزنامه نگاران باید از آن محروم باشند؟
در قرن 21 در جامعه ای چون ایران با این موقعیت ژئوپلتیک و سابقه طولانی مبارزاتی عدالت و آزادیخواهانه؛ که بسیاری از کشورهای همسایه فاقد آن هستند، چرا باید وضعیت روزنامه نگاران این طور باشد؟
کشورهای همسایه اکنون به جایی رسیده اند که ضرورت دریافت مجوز برای تاسیس یک نشریه و یا حتی شبکه رادیو تلویزیونی را لغو کرده اند.
حال در ایران گفته می شود که دولت نمی تواند قانون ضرورت اخذ مجوز را ملغی کند و ما هم می پذیریم. اما آیا درست است که لایحه ای تدوین شده باشد که حتی قانون مطبوعات فعلی ما که بیشتر آن در سال 1364 و در اوج جنگ و با توجه به مقتضیات آن دوره تصویب شده را هم بی اثر سازد و دست و بال مطبوعات را کاملا ببندد؟
مطبوعات رکن چهارم دموکراسی است و این یک اصل پذیرفته شده در تمام دنیاست. مطبوعات دیده بان جامعه است و اگر مستقل و آزاد باشند این همه اختلاس و چپاول بیت المال صورت نمی گیرد.

** دست خبرنگاران را بازبگذارید و شاهد کاهش مفاسد باشید

اینکه معاونان یک رییس جمهور، رییس فلان بانک و مدیران ارشد دولت توسط قوه قضاییه همین حکومت متهم یا محکوم می شوند و یکی شان در زندان است، دیگری در شرف زندان و آن یکی هم از مرز گریخته است فقط محصول نبود مطبوعات آزاد و فقدان گردش آزاد اطلاعات است. آقایان باید یک روز به این مساله برسند که البته دیگر دارد دیر هم می شود. بجای صرف این همه هزینه مالی و بی آبرویی برای نظام، دست خبرنگاران را برای کسب و انتشار اطلاعات باز بگذارید آن وقت ببینید فساد چگونه کاهش پیدا می کند.
اینکه روز به روز به بهانه های مختلف بخواهیم آزادی رسانه ها را کمتر و کمتر کنیم نه عقلایی است نه دینی. مطبوعات مستقل، رشید، بالغ و شجاع چشم بیدار مردم و حکومت برای پیشگیری و کشف فساد هستند.
در روایاتی از معصومین(ع)؛ مومن به آیینه مومن تشبیه شده است. اگر بخواهیم تفسیری جدید از این روایت انجام دهیم این مطبوعات هستند که ناهنجاری ها و پلشتی های موجود در جامعه و حکومت را به گوش حاکمان می رسانند و دوستان راستین نظام هستند.
در کلام دیگری از معصوم(ع) آمده است که؛ عزیرترین افراد کسی است که عیوب مرا به من هدیه دهد.به تعبیر امروزی می توان گفت مطبوعات باید عزیزترین نهادها نزد نظام باشند چرا که عیوب و ضعف های جامعه و حاکمیت را گوشزد می کنند.
با توجه به سابقه و تجربه و تحصیلات آقای روحانی نمی توانم بپذیرم که ایشان ضرورت وجود چنین مطبوعاتی را متوجه نیست.
هزینه این اختلاس ها و مفاسد را تک تک 80 میلیون ایرانی می دهند. یادم است یکبار روزنامه نگاری می گفت؛ منافع ملی، بیت المال، آبروی نظام اسلامی و انقلاب هم حق الناس است و نباید از آن گذشت.
برای این انقلاب خون پاک شهیدان بسیاری بر زمین ریخته است و نباید اجازه داد نام برخی مسولان بلندپایه آن با فساد بر زبان ها جاری شود.
راه مقابله با این مفاسد هم مطبوعات آزاد است. انتظار دارم روحانی انجمن صنفی مطبوعات را بازگشایی و جلوی محدود کردن بیشتر مطبوعات و رسانه ها را بگیرد.

انتهای پیام