دلواپس توقیف هستیم … / محمد شمس

توقیف روزنامه ی قانون موجی از عکس العمل های مثبت و منفی را درپی داشت. اکنون که چند روزی از بگو مگوها و تنش های اولیه در این زمینه گذشته است، می توان از زوایه ای دیگر به این تحلیل این ماجرا پرداخت.

اصولا در مقابل رسانه های آزاد و مستقل، خصوصا در دوره ای که شعار آزادی مطبوعات از سوی دولت داده می شود، دو واکنش وجود دارد. واکنش نخست، متوجه ی محافظه کاران است. این افراد که به نظم و سامان گذشته عادت کرده اند و از آن نفع می برند، افشاگری و گفتن حقایق و نقد آزادانه را به مثابه به خطر افتادن جایگاه خود می دانند، لذا تمام تلاش خود را مصروف مقابله با این رسانه ها و خارج کردن و به عقب نشینی وادار کردن آنها می کنند. چراکه هرچه آهنگ این انتقادها تندتر باشد، شکاف میان آنها و مردم بیشتر شده و مردم دیگر آنها را نمی پسندند.

واکنش دوم، از سوی کسانی است که اصطلاحا افراد “رادیکال” نامیده می شوند. این افراد که به خاطر عملکردشان در گذشته، نسبت به محافظه کاران با حجم بالاتری از انتقادها از سوی رسانه های آزاد و مستقل روبرویند، تمام تلاش خود را در جهت سنگ پرانی به این رسانه ها می کنند تا اولا، مانع از نقد عملکرد آنها توسط این رسانه برای روشن شدن مردم شوند و ابتکار عمل را از دست آنها (رسانه های مستقل و آزاد) خارج کنند، ثانیا، با بقول معروف “از کاه کوه ساختن”  و با فشار وارد کردن و اعمال نفوذ در نهادهای ذی صلاح، به دلایل ریز و درشت سبب توقیف شوند و ثالثا، دولت که یکی از شعارهایش آزادی مطبوعات است را در مقابل رسانه های آزاد و مستقل قرار بدهند و میان آنها شکاف ایجاد کنند.

بی تردید، به هر میزان که در جامعه، نقدهای منصفانه عملکرد این گروه ها (رادیکال ها و محافظ کاران ) در گذشته و حال، به تعویق افتد و روی هم انباشته شود، دولت جدید برای آینده اش با مشکلات جدی تری روبرو خواهد بود، چراکه رسانه های مستقل با این اقدامشان، بار بزرگی از روی دوش دولت برخواهند داشت.

جای تاسف دارد که قبح این کار (توقیف)، آن چنان، خصوصا در یک دهه ی گذشته، شکسته شده است و آنقدر روزنامه ها و سایت های مستقل توقیف و فیلتر شده اند که یحتمل، امروز توقیف شدن، مایه ی فخر و مباهات است.

اما و به هر حال، این روزها توقیف روزنامه ی قانون موجی از نگرانی ها را پدید آورده است. دولت آقای روحانی باید اهتمام بیشتری در رسیدگی به این دست قضایا داشته باشد و اجازه ندهد در مسیر فعالیت رسانه های مستقل، خللی وارد شود. دولت تدبیر و امید باید با درس گرفتن از تجربه ی 8 ساله ی دولت اصلاحات که یکی از شعارهای آن دولت نیز، آزادی مطبوعات بود، و اینکه چه حوادث و اتفاقات تلخی برای رسانه ها، در آن زمان رخ داد، و لزوم نرفتن به سمت تکرار آنها، حمایت جدی تری از اصحاب رسانه بکند، در غیر اینصورت  جدا باید ” دلواپس ” آینده بود.