سانچی ما و سانچی دیگران!
«کارن صدر»، ایرانی مقیم خارج کشور، در یادداشتی در فیسبوک درباره‌ی حاشیه‌ی سانحه‌ی کشتی سانچی نوشت:
سال گذشته دو ناو آمریکایی در همین منطقه با کشتی‌های تجاری برخورد کردند.
بدون انفجار و بدون غرق شدن حدود ۱۷ نفر کشته شدند. امکانات ناو جنگی اصلاً قابل قیاس با نفتکش نیست و ناو فیتزجرالد از گرانترین ناوهای جهانه.
متاسفانه هفته‌ی پیش این اتفاق واسه‌ی نفتکش ما افتاد و ۳۲ نفر کشته شدند و لکه‌ی نفتی به مساحت ۲۰ کیلومتر مربع.
سؤال اینجاس چرا خانواده‌های ملوانان ایرانی، حکومت و دولت رو مقصر در نجات می‌دونند؟ آیا بعد تصادف امکان زنده بودن اینها وجود داشته؟ آیا دلیلی وجود داره که نشون بده همون کسانی که رو عرشه بودند نجات پیدا کردند و مرگ دیگران بر اثر کوتاهی در خروج از موتور خانه‌ی کشتی بوده؟
کشتی‌های کمک رسان از ژاپن و چین بودن و قادر به خاموش کردن آتیش نشدند اما ایران چه کاری می‌تونست انجام بده که نتونست یا نکرد؟
اصولاً مگه آتش نشانها، خلبان‌ها، ملوان‌ها، راهداران جاده‌ها، پزشکان، رانندگان …از ما نیستند؟ ما که همیشه انتقاد داریم در حوادث حکومت کوتاهی کرده همیشه بی شغل و کار هستیم مگه؟
اصولاً در قبال حوادث طبیعی و انسانی مگر چقدر انسانها قدرت دارند؟
آیا در باقی کشورها کسی بر اثر آتیش سوزی یا ماندن در برف یا حوادث دیگر کشته نمیشه؟
همین چند روز پیش چند نفر در جنوب شرقی فرانسه بر اثر ماندن در برف کشته نشدند؟
روز نیست اینجا قطارها تأخیر نداشته باشند یا مشکل فنی پیدا نکنند اونهم با قیمت ۲۰۰ هزار تومن برای هر ساعت بلیط قطار.
بارها اتوبوس‌های داخل شهری و تراموای واسه بارش برف متوقف شدند. بارها با درد شدید کلیه رفتیم بیمارستان و ۲ ساعت بعد ویزیت شدیم.
چرا تو کشور ما فکر می‌کنیم هیچ مشکلی نباید پیش بیاد و اگر من پزشک من راننده من ناخدا من مهندس مشکلی دارم به جای ضمیر ما اصرار داریم از ضمیر آنها استفاده کنیم؟
همه‌ی دنیا دایره‌ی قدرت انسانها در قبال اتفاقات غیر منتظره محدود و گاهی همراه با اشکال هست. همه جای دنیا سختی انتظار و اتفاق هست منتهی گاهی صبوری گاهی قبول مسولیت‌های فردی گاهی خویشتن داری تنها چاره کارست.
انتهای پیام
