یادداشت روزنامه اطلاعات درباره طرح مجلس
به گزارش انصاف نیوز به نقل از ایرنا، در یادداشت روز پنجشنبه «فتح الله آملی»در روزنامه اطلاعات آمده است:
طرحی که اخیراً توسط نمایندگان محترم مجلس مطرح شده و قرار است در جلسه علنی به رأی گذاشته شود این روزها محل بحث کارشناسان مختلفی قرار گرفته و مردم هم درباره آن اظهارنظرهای گوناگونی داشته اند.
در این طرح به منظور تشویق خانواده ها برای فرزند آوری و تنبیه آنان که به هر شکلی درصدد جلوگیری هستند مقرراتی وصف شده است، از جمله اینکه کسانی که اقداماتی برای عقیم سازی یا سقط و مواردی از این قبیل صورت دهند مرتکب جرم شده و حتی مجازات زندان در انتظار آنهاست. البته موارد متعددی در این طرح پیشنهاد شده که محل بحث ما نیست.
در این یادداشت می خواهم اندکی مسأله بیشتر روشن شود که آیا ریشه مشکل به آزاد بودن راههای جلوگیری یا انجام سقط جنین و عمل وازکتومی مربوط است یا اینکه مردم به تعداد کافی فرزند ندارند ریشه های عمیق تری دارد؟ و اصولا آیا ما برای رشد جمعیت باید به اقدامات تنبیهی روی بیاوریم یا اقدامات تشویقی؟ آیا دخالت حکومت در این مورد حق است یا دخالت در امور شخصی مردم؟
نخست بد نیست بگویم که در حال حاضر روزانه بیش از 4 هزار کودک در کشور متولد می شود و در سال حدود یک میلیون و صد هزار نفر به جمعیت کشور افزوده می شود، پس لذا نمی توان گفت که ما حداقل در سال های آینده با کاهش جمعیت روبرو می شویم چرا که با احتساب یک میلیون و چهارصد هزار و خرده ای تولد و کمتر از 400هزار مرگ و میر بیش از یک میلیون نفر هر سال به جمعیت ما اضافه می شود.
آنچه که مورد نگرانی و هشدار شده، مسأله جایگزینی است مثلا در سی سال آینده اگر نرخ باروری همچنان زیر عدد 2 باقی بماند یا بهتر است بگوییم نرخ جایگزینی جمعیتی زیر عدد 2 باشد به این معنا خواهد بود که از هر پدر و مادر کمتر از دو فرزند برجای می ماند که با توجه به پیر شدن جمعیت می تواند از یک طرف موجب پیری و سالخوردگی جمعیت و از طرف دیگر موجب کاهش رشد جمعیت شود.
لذا عده ای از کارشناسان معتقدند که از همین حال باید فکری کرد و جلوی پیری جمعیت را گرفت. اما در این میان باید توجه داشت که هرگونه شتابزدگی، اقدامات احساسی و بی برنامگی می تواند نقض غرض به حساب آید.
همه ما می دانیم که در حال حاضر با تغییر سبک زندگی و با توجه به وجود تورم و گرانی میل به فرزندآوری در خانواده ها کاهش یافته است.
خانواده وقتی ببیند که هزینه خورد و خوراک و تحصیل فرزندانش از تاب و توان او خارج است و یا وقتی شاهد این باشد که جوانش با وجود تحصیل نمی تواند شغل مناسبی پیدا بکند یا درآمدی داشته باشد که بتواند ازدواج کند، مسکنی فراهم نماید و زندگی مستقل تشکیل بدهد، قاعدتاً چون فرزندش را دوست دارد و نگران آینده اوست انگیزه ای برای گسترش خانواده پیدا نمی کند.
اگر بخواهیم با قوانین و دستورالعمل ها جلوی هرگونه پیشگیری را بگیریم و یا مجازات برایش تعیین کنیم نمی توانیم مشکل را حل کنیم چون جامعه را به سمت آزمایش راه های غیرقانونی یا دور زدن قانون یا مخفی کاری هدایت می کنیم.
باید زن و شوهر بخواهند و به این نتیجه برسند که صاحب فرزندان بیشتری بشوند وگرنه همه می دانیم که بارداری های ناخواسته و فرزندانی که بدون میل و اراده والدین متولد می شوند تفاوتی اساسی با فرزندانی خواهند داشت که با اراده والدین و با خواست آنها به خانواده اضافه شده اند. بهترین راه و شیوه آن است که ما ابتدا به اصلاح ساختارهای اقتصادی و اجتماعی همت کنیم. یعنی با افزایش رفاه، کاستن از نوسانات اقتصادی، جلوگیری از افزایش تورم، توجه به امر اشتغال و تولید، بستری را فراهم کنیم که ابتدا خانواده ها به آرامش برسند و امکان تأمین نیازهای فرزندانشان را بیابند.
نکته دیگر آسان کردن شرایط ازدواج است، یعنی یکی از مشکلات جامعه امروز تأخیری است که جوانان در امر ازدواج دارند، در طی سه دهه اخیر متوسط سن ازدواج بیش از 5 سال افزایش یافته است. جامعه در حال حاضر با میلیون ها دختر و پسر مجرد روبرو است که یا امکان ازدواج ندارند یا انگیزه ای برای ازدواج نیافته اند که این دومی از اولی بدتر است که حتی انگیزه ازدواج نیز در بین جوانان کاهش یابد.
مسایل فرهنگی دیگری را نیز باید در نظر داشت، از جمله تغییر در سبک زندگی که نوع نگاه ما را به فلسفه خلقت و زندگی عوض می کند. نهاد های فرهنگی، آموزش و پرورش، دانشگاه ها، رسانه ها و به ویژه صدا و سیما در فرهنگسازی درست مؤثرند و باید به گونه ای برنامه ریزی کنند که نگاه جامعه نسبت به زندگی، تربیت، خانواده و… نگاه درستی شود وگرنه با تنبیه و بگیر و ببند و مجازات، وضع قوانینی که ضمانت اجرایی چندانی هم ندارد نمی توان به مقصود رسید.
انتهای پیام
