مدیر بومی کیست؟ /کاوه بهلولی

کاوه بهلولی قشقایی در یادداشت ارسالی به انصاف نیوز نوشت:

پس از تغییر دولت ها و رسیدن موج تغییرات سیاسی به شهرستان ها،”مدیر یا مسئول بومی” تنها واژه ای است که بیش از هر چیزی به گوش میرسد. به عبارتی در تغییر و تحولات اداری، بخشی از شهروندان، خواهان انتصاب مدیران بومی در ادارات و مناصب شهرستان می باشند. بدیهی است مدیران بومی متخصص و البته دلسوز،  به دلیل آشنایی به منطقه و زادگاه خود شناخت نسبتا خوبی از توانمندی ها و موقیعت اجتماعی، تاریخی، فرهنگی، جغرافیایی و همچنین مشکلات و نیازها دارند و نسبت به زادگاهشان دلسوزتر هستند و چه بسا حاضرند علاوه بر انجام وظیفه اصلی، به خاطر زادگاهشان گذشت و ایثار هم بکنند.

به همین جهت این مدیران در مقایسه با مدیران غیربومی که شناخت کافی و چندان قابل توجهی از موقیعت و مشکلات شهرستان ندارند و بعضا نگاه دلسوزانه ای هم ندارند، بهتر می توانند در خصوص ضرورت ها و رفع نیازها و مشکلات این شهرستان تصمیم گیری کنند .

اما، تاًکید بیش از حد بر مدیران بومی، ممکن است تخصص گرایی را تحت الشعاع قرار دهد .هر چند مدیران بومی دلسوزتر و فعال تر نسبت به زادگاه خویش خواهند بود اما گاهی این تاًکید موجب می شود که افرادی ناکارآمد و غیر متخصص در راًس یک دستگاه قرار بگیرند. تاکید مردم عادی به مدیر بومی، دو دلیل عمده و اساسی دارد.

دلیل اول، بی اعتمادی نسبت به مدیران غیر بومی است. در بیان علل این بی اعتمادی باید گفت این طبیعی است که هر مسئله اجتماعی می‌تواند علت‌ها و عامل‌های متعددی داشته باشد. از دیدگاه جامعه‌شناسان ، اعتماد مهمترین عامل اجتماعی و به اصطلاح سرمایه اجتماعی پیوند دهنده است؛ و باعث می‌شود که سرمایه‌گذاری طبیعی، سرمایه‌گذاری تکنولوژیک ‌ و سرمایه‌گذاری انسانی‌ به نتیجه برسد. اگر این اعتماد نباشد این سه سرمایه عمده به هدر می‌رود؛ چنانکه تاکنون نیز در جوامع جهان سوم به هدر رفته است.

خلف وعده مسئولان پیشین، عامل این کاهش اعتماد است. مسئولان  ناکارآمد سابق به آنچه که قول داده اند عمل نکره اند و پس از اتمام مسئولیت به دیار خود رفته و جایی را برای گله گذاری و انتقاد باقی نگذاشته اند؛ و نگاه آنها، صرفاً نگاه دوران کارآموزی بوده و شهرستان محل خدمت را بهترین سکو برای پرواز دیده‌اند و بعد ازتوانمندی و کسب تجربه، به دیار خود رفته‌اند؛ البته به عنوان مدیر کاربلد و با تجربه! همین امر تاریخی باعث شده است که نوعی نگاه بدبینانه نسبت به تمام مدیران غیر بومی حاکم شود هرچند اگر مدیر غیر بومی ,کارامد بوده باشد!

دلیل دوم اینکه، مردم عادی جهت رفع مشکلات روزمره خود مدیر بومی را مناسب تر می دانند زیرا دسترسی به ایشان و همچنین آشنایی قبلی و یا ایجاد کانال ارتباطی با مسئول می تواند خواسته های آنها را زودتر برآورده کند. به محض انتصاب یک مدیر، تنها چیزی که مردم عامی مایل به شنیدنش نیستند، توانمندی های مدیریتی، سواد، کارآمدی و شایستگی مدیر تازه وارد است. ولی آنچه برای اغلب مردم پس از انتصاب یک مدیر مهم و جالب توجه است موضوعاتی همچون، طایفه فرد، محل زاد گاهش، وابسته بودن به کدام نماینده (فارغ از نگاه سیاسی)… است. هرچه مدیر منصوب به قوم، گروه، طایفه و منطقه افراد مذکور نزدیک تر باشد مقبول تر است!

این نوع نگاه به انتصابات، نشان از نهادینه شدن رابطه سالاری بجای قانونمداری در میان یک جماعت است و باعث ایجاد جو منفی روانی در سطح جامعه می شود و اتفاقا یکی از دلایلی که نمایندگان مجلس بجای پرداختن به موضوعات کلان دچار بحث انتصابات می شوند همین نگاه مردم به انتصابات بوده و اطرافیان نماینده آنقدر نماینده را تحت فشار می گذارند تا در موضوع انتصاب افراد نقش فعال داشته باشد و اگر نماینده در جایی احساس کند که فرد دیگری بیش از گزینه خودش توان مدیریتی دارد و بخواهد به موضوع تن دهد این خود مردم هستند که به شدیدترین وجه به نماینده حمله ور می شوند و نماینده هم از ترس از دست دادن پایگاه اجتماعی و به تبع آن از دست دادن شانس رای آوری به خواسته مردم تمکین کرده و فرد مورد نظر آنها را حمایت میکند.

براستی بومی کیست؟

مدیر بومی چه کسی است؟ افراد تا چه مسافتی بومی محسوب میشوند؟ هم محله ای، هم شهری، هم استانی هایمان مدیر بومی است؟

انتهای پیام