«ایران با ظریف در مقایسه با آنچه خود ایرانی‌ها تصور می‌کنند کشوری با نفوذتر است»

«کیم سئونگ هو» سفیر کره جنوبی به مناسبت پایان ماموریت ۳ ساله خود در ایران دلنوشته‌ای با عنوان «آخرین شب در تهران» نوشته است.

به گزارش مهر وی در این نامه که سرشار از احساسات عمیق نسبت به ایران و مردمانش است، می‌نویسد: در زمانی که این متن چاپ می‌شود، شاید من با پایان دوره سفارتم در ایران، در هواپیمایی باشم که به سوی کره پرواز می‌کند، یا حتی به احتمال قوی‌تر به شهر پرهیاهوی سئول رسیده باشم. آخرین روزم درتهران با دیدار تاریخی رهبران ۲ کره مصادف شد. تنها یک سال قبل، ۲ کره برای نمایش توانمندی خود و اثبات عظمتشان در نابودی یکدیگر، مشغول پرتاب موشک بودند. بعد از هر شلیک، اظهارات تهدید آمیز ۲ طرف زخمی عمیق بر جای می گذاشت و دشمنی شان نسبت به هم را بیشتر می‌کرد. عکسی که از دیدار رهبران ۲ کره دیدم، مرا یاد عکسی انداخت که فورا بعد از انتصابم به عنوان سفیر کره جنوبی در ایران دیدم؛ عکسی مربوط به مراسم امضای برجام که در آن وزرای خارجه قدرتمندترین کشورها در کنار هم بودند در حالی که دکتر ظریف در وسط این صف ایستاده بود. آن عکس مرا تکان داد. به عنوان یک دیپلمات، به خوبی می دانم که چقدر برای یک کشور سخت است که حتی یک به یک با ابرقدرت‌ها مذاکره کند. به خودم گفتم این ایرانیانی که با موفقیت کشورهای قدرتمند را متقاعد کردند، همتایان من خواهند بود. احساس ضعف کردم. همچنین با حسادت نه تنها آنچه بدست آورده بودند را، بلکه چگونگی رسیدن به آن را تحسین کردم. ایران از طریق تعامل به این موفقیت دست پیدا کرد.

در آخرین روز اقامتم در تهران، به خاطر اجلاس مشترک ۲ کره، بالاخره دوباره احساس غرور می‌کنم. در عین حال حس می‌کنم  که این احساس را مدیون ایرانی‌ها نیز هستم چرا که به نظرم تعامل ایران با قدرت‌های جهانی در راستای حل مساله هسته ای به نوعی در تعامل بین ۲ کره نیز نقش داشته است.

تعامل مهمترین هدفی بود که من به عنوان سفیر کره در ایران بر خود واجب دیدم. من خواهان این نبودم که رابطه بین ۲ کشور عمدتا با اولویت قرار دادن اهداف اقتصادی و تجاری در جریان باشد. تعامل لزوما محدود به گفتار صرف نیست بلکه نوعی ارتباط معنوی برای بدست آوردن قلب و روح دوستانت است. رابطه ایران و کره اغلب در غالب اعداد بزرگ مربوط به حجم تجارت بین ۲ کشور خلاصه می شود که این در بهترین حالت برداشتی است که با نوعی سطحی‌نگری و خودخواهی همراه است و چشم به جیبتان دارد نه به قلبتان. رابطه ای با ثبات و متعادل چراغی بود که من در طول اقامتم در ایران به سمتش رهسپار شدم. مطمئن نیستم که آیا تلاشهایم به قدر کافی برای پر کردن فاصله ی جغرافیایی و فرهنگی بین دوکشور موثر بود یا خیر. با این وجود در حال ترک ایران می‌توانم به چندین مورد از نشانه‌های نتیجه بخش بودن تعاملاتمان اشاره کنم.

اخیرا در کتابخانه ملی ایران بخشی مخصوص به کشور کره جنوبی اختصاص داده شده است. چند نمایشگاه صنایع دستی ملی به صورت ۲ طرفه در تهران و سئول برگزار شده است. گروه های ارکستر سمفونیک ۲ کشور قطعات خود را برای هم اجرا کردند. هیئت های فرهنگی بزرگی نه تنها از تهران بلکه از اصفهان دیدار کردند. محل اقامتم بارها میزبان هنرمندان ایرانی بوده تا آثارشان را به نمایش در آوردند. سفارت کره هر پنجشنبه به روی عموم برای نمایش فیلمهای کره ای باز است. حتی در زمینه های اقتصادی، مکانیزمی تعریف شده تا شرکت های کوچک و متوسط بتوانند با هم تعاملات فناورانه داشته باشند. با چارچوب قراردادی موافقت شد که به سبب آن ۸ میلیارد دلار به پروژه های بزرگ ایرانی که شرکت های کره ای اجازه شرکت در آن ها را دارند داده شود. هیچکدام از این موارد بدون حمایت متعهدانه ی نهادهای مرتبط ایرانی میسر نمیشد. در طول ماموریتم در اینجا، با ایرانیان دلسوزی همراه بوده ام که مشتاقانه در هر امری که به کره مربوط بوده مشارکت داشته و از هیچ کمکی دریغ نکردند. از آنها قدردانی می‌کنم.

۳ سال پیش وقتی وارد این کشور شدم، این ایرانی ها را پر از اعتماد به نفس و غرور و انتظار برای آینده ای دیدم که به دست خودشان از طریق توافق هسته ای رقم می‌خورد. حال که در حال ترک این کشورم، حس میکنم دوستان ایرانی‌ام برای آینده ای که ممکن است از بیرون بر آنان تحمیل شود، مضطرب و نگرانند. اما من خوشبینم. مذاکرات بین ۲ کره شاید موجب اشتیاق بیشتر برای مذاکرات در امور بین المللی شود. من به ظرفیت دیپلماسی ایرانی که ۳ سال پیش دنیا را متحیر کرد ایمان دارم. محافظت از قرارداد با دوستان همدل می‌توانست راحت تر از قراردادی باشد که در فضایی متشنج و پر فشار بدست بیاید. ایران از بیرون، با دیپلماتی که تجربه ۳۰ سال را با خود به دوش می‌کشد به عنوان کشوری با نفوذ تر دیده می‌شود در مقایسه با آنچه خود ایرانی‌ها تصور می‌کنند.

وسایلم قبلا به کشورم فرستاده شده و آنچه با خود به همراه دارم لمس کردنی نیست. قلبم آکنده از دِین عمیق به ایرانیان، تحسین بلوغ و تفکرشان، مهمان نوازی بی‌مثال و مهربانی‌شان است. اگر قلوب مردمان کشورهایمان مانند قلب من اینگونه شیفته شود، تعامل صمیمانه در بینمان گسترش می یابد و یک رابطه تمام‌عیار بین ایران و کره به وجود خواهد آمد.

انتهای پیام