آیا باید به وضعیت افغانستان حسرت خورد؟

محمد شفیعیان در یادداشتی تحلیلی برای انصاف نیوز با عنوان «حل مشکل افغانستان یا حل معضل آمریکا» نوشت:

بالاخره روسای دولت وحدت ملی در کشور همسایه ی شرقی ما (افغانستان) پس از اینکه مکرر همدیگر را بغل کرده و ماچ کردند سوگند یاد کردند و برنده ی انتخابات رییس جمهور و بازنده، رییس اجرایی کشور شد تا 2 سال دیگر با تغییرات لازم در قانون اساسی پست نخست وزیری ایجاد و این قبا را به تن دکتر عبدالله عبدالله بپوشانند.

البته در در مراسم با شکوهی که یک روز قبل از مراسم سوگند تشکیل شد (به نام جشن وحدت) نه عبدالله شرکت کرد و نه حتی یک نفر از اعضای ستاد انتخاباتی ایشان ولی فردای مراسم سوگند دولت وحدت ملی در مراسم دیگری میوه ی انتخابات و دولت وحدت ملی را جیمز کنینگهام سفیر آمریکا چید و متن پیمان پر سر و صدای امنیتی دو جانبه ی «ایالات متحده – افغانستان» را که هم پرزیدنت اشرف غنی احمد زی و هم شبه پرزیدنت عبدالله عبدالله امضا کرده بودند را گرفت و در کیف خود گذاشت.

طبق ماده ی 2 این پیمان، دولت آمریکا و ارتش آن دارای حق کاپیتولاسیون در کشور افغانستان هستند، کاری که حامد کرزی از انجام آن امتناع کرده بود.

پدر حامد کرزی از عوامل آمریکا در افغانستان و نایب رییس مجلس ملی در دوران محمد ظاهر شاه بود. حامد کرزی با پوشش کارمند محلی شرکت نفت آمریکایی یونیکال و عضو رسمی اداره ی اطلاعات مرکزی (سی آی ای) امریکا بود و از اعلام آن نیز ابایی نداشت. ایشان همراه واحد سیاسی ارتش آمریکا در دوران استیلای طالبان وارد منطقه ی قندهار افغانستان شد و با کمک سازمان جاسوسی پاکستان و تشکیلات نیرومند «ای اس ای» ارتش  پاکستان و ارتش امریکا و دلارهای اعراب بر کرسی ریاست جمهوری جلوس و در دوره ی دوم ریاست جمهوریش با تقلب بسیار گسترده و مساعدت قاچاقچیان مواد مخدر و کنترات چیان امنیتی و تدارکاتی ریاست جمهوریش تمدبد شد.

دو سال قبل برادرش که از بزرگترین قاچاقچیان مواد مخدر افغانستان بود در تسویه حساب و جنگ باندهای مواد مخدر به قتل رسید و برادر دیگرش از متهمین اصلی اختلاس نهصد میلیون دلاری از کابل بانک است.

از آقای حامد کرزای به عنوان رییس جمهور «کابل»، نه «افغانستان» نام می بردند، چون عملا افغانستان تجزیه و قدرت در دست جنگ سالاران و قاچاقچیان مواد مخدر و غیر مخدر و کنتراتچیان تدارکات ناتو و ایساف است و در خارج کابل خط او و دولت او را نمی خوانند.

اما حتی حامد کرزای با چنین سوابق و وابستگی هایی به آمریکا، از امضای پیمان دو جانبه ی امنیتی خودداری کرد ولی فردای جشن سوگند دولت وحدت ملی، معاهده ی فوق به وسیله ی هر دو نفر آقایان  احمد زی – عبدالله امضا و کنینگهام آن را در کیف خود گذاشت، در حالی که ژنرال 4 ستاره ی آمریکایی جان کمبل فرمانده ی قوای آمریکایی شاهد مراسم بود.

اگر همین امروز یک شاگرد آشپز ارتش آمریکا هر دو نفر آقایان رییس جمهور و رییس اجرایی را با اتوموبیل زیر بگیرد آن سرجوخه را طبق ماده ی 2 این پیمان نمی توان در افغانستان محاکمه کرد، جناب سرجوخه را باید ببرند در ایالت مریلند و آنجا محاکمه کنند.

خدایش رحمت کند امام خمینی را که آن موضع را بعد از تصویب کاپیتولاسیون گفت: «اگر یک خادم آمریکایى یا یک آشپز آمریکایى مرجع تقلید شما را در وسط بازار ترور کند، زیر پاى خود منکوب کند، پلیس ایران حق ندارد جلوى او را بگیرد! دادگاه‏هاى ایران حق محاکمه ندارند! …باید پرونده به آمریکا برود و در آنجا ارباب ‏ها تکلیف را معین کنند … دولت [ایران] با کمال وقاحت از این امر ننگین طرفدارى کرد. ملت ایران را از سگ ‏هاى آمریکایى پست‏تر کردند! .. چرا! براى اینکه می خواستند وام بگیرند، آمریکا خواست که این کار انجام شود».

خوب آنچه عرض کردم مربوط به همسایه ی شرقی ما است، به خودشان مربوط است ولی جای تاسف است که بعضی سروران گرامی می فرمایند کاش ما هم در سال 88 همین کار را می کردیم. ما 108 سال پیش با انقلاب مشروطه دارای مجلس و حکومت مردم سالار و دولت مدرن شدیم، الان برگردیم به دوران فتحعلیشاه قاجار؟

از شکل لباس اشرف غنی احمدزی و نطق دو زبانه ی او در مراسم معلوم است که به دوران قومیت سالاری برگشته اند، اگر زبان ازبکی و ترکمنی بلد بود لابد بخشی از نطقش را به این زبان ها ادا می کرد. در کجای دنیا چنین چیزی دیده شده؟ برنده ی انتخابات رییس جمهور و بازنده نخست وزیر؟! البته افاغنه اختیار خودشان را دارند، می خواهند برگردند به دوران ما قبل تاریخ، خوب صاحب اختیارند، برگردنند. اما می فرمایند ما هم برگردیم؟ لابد حق قضاوت کنسولی (کاپیتولاسیون) را هم تقدیم کنیم!

افغانستان به دوران محمد ظاهر شاه و امان الله خان بازگشت، اگر تا حال حامد کرزی حداقل رییس جمهور کابل بود، حالا اشرف غنی احمد زی در ارک کابل هم شریک و مدعی دارد، این دو نه تنها یکدیگر را تکمیل و تقویت نمی کنند بلکه تضعیف هم می کنند و برنده ی واقعی این انتخابات آقای جیمز کنینگهام و ژنرال جان کمبل فرمانده ی نظامی ارتش اشغالگر ایالات متحده ی آمریکا در افغانستان است.

انتهای پیام