شاگردهای آقای زنگنه در وزارت نفت؟

یکی از مخاطبان انصاف نیوز در متنی ارسالی نوشت:

سلام شما طی روزهای اخیر در باب فرزندان و نزدیکان شاغل مطلب داشتید اما هرگز به این موضوع اشاره نکرده‌اید که وزیر نفت دولت مجموعه‌ی شاگردان کارشناسی و ارشد دانشگاه و کلاس خودش را با اصرار به وزارت نفت برد و جایگاهی که یک کارمند رسمی باید ۲۴ سال بگذراند شاید به امتیازش برسد را به آنها داد.

ختلان دستیار ایشان هرگز در نفت نبوده و الان کجاست و صادق آبادی بعد از سه سال کار ناموفق معاون وی و مدیر عامل پالایش و پخش و دیگری مدیر عامل شرکت مهم نیکو و … اشتباه از اینجا آغاز شد و سکوت همه در مقابل این رویکرد نادرست؛ صدها جوان مستعد و کوشا با سوابقی درخشان بودند اما رانت و ارتباط نداشتند.

عرضم این بود که شما به عنوان «انصاف» به این مهم اشاره فرمایید و بدانید که از همین سکوت‌ها پیشروی شروع و قطعاً به سقوط و نابودی اعتماد جوانان منجر شد … من آماده هستم در این رابطه حرف بزنم.

مشکل اساسی در پدیده‌ی اخیر بیش از همه چیز ساختار نظام اداری ما است، شما در هیچ کجای جهان با چنین پدیده‌ای روبرو نیستید که فرد بدون طی مراتب استخدام رسمی و گذراندن دوره‌های تخصصی و عبور از پله‌های مختلف به جایگاه بالاتر دست پیدا کند. ممکن است شما با دسترسی و پارتی و رانت بتوانید استخدام شوید اما امکان ندارد به ریاست برسید. ولی در کشور ما چنین نیست و افراد با یک رابطه‌ی ساده قادرند ره سی ساله را چند شب بعد از انتصابات بروند. من معتقدم ماجرای داماد روحانی به این جهت کلید خورد که قبلاً و در مقابل سایر موارد مشابه واکنشی وجود نداشت.

روحانی و دولتش از ابتدا بر نقش زنان و جوانان تاکید کردند و قرار بود که یک یا دو معاون جوان انتخاب کنند و بکار بگیرند اما این بکارگیری باید با چارچوب و مقررات هم سازگار می‌بود اما چنین شد؟

قاعدتاً نصب معاون جدید باید از درون سازمان و بدنه و از میان اینهمه نیروی موجود جوان صورت می‌پذیرفت تا روند فعالیت فرد ادامه یابد و فرد رشد کند و در دولت بعدی که ممکن است همسو با این دولت هم نباشد با ارزیابی فعالیت‌ها بکار گرفته شود و تازه سیستم استخدام و اداری هر سازمان هم باید نظارت می‌کرد و اگر فردی بر خلاف روند اداری پذیرفته یا دستوری سمت می‌گرفت باید تقابل می‌کرد یعنی اصلاً سیستم نباید قبول می‌کرد.

این یک موضوع و بعد دستگاههای نظارتی هم باید واکنش نشان می‌دادند.

حال از کجا آغاز شد، از بیژن زنگنه وزیر نفت که جوانی بنام ختلان را که دانشجوی کلاسش بوده به نفت برده و دستیار ارشد و همه کاره می‌کند و بعد از او صادق آبادی دانشجوی دومش را به نفت برده و پروژه سیراف را بدون هیچ تجربه به او می‌سپارد و بعد از شکست در آن کار، او را با ۴ سال کار سطحی به مقام معاونت وزیری برده و مدیر عامل مهمترین شرکت وزارت نفت می‌کند یعنی پالایش و پخش یعنی جایگاهی که نیازمند بیست سال کار مستمر سازمانی در دولت است.

دانشجوی دیگرش علی اکبر پور ابراهیم شاگرد دیگر ایشان به عنوان نایب رییس هیات مدیره و مدیرعامل شرکت نفتیران اینتر ترید (NICO) منصوب می‌شود که مهمترین شرکت نفتی بوده است و البته مصطفوی و … این‌ها همه راهی را رفتند که معاونان قبلی و مدیران قبلی بعد از بیست سال رفتند.

خوب نتیجه‌ی چنین رویکردی چه می‌شود، مقصر کیست؟

سیستم اشکال دارد، وزیر است که باشد، سیستم نباید اجازه بدهد، ثبت کند، حقوق بدهد، کد بدهد، کارت بدهد.

اینجا ایراد سیستمی است که وقتی شما را وارد می‌کنند بگوید شما نمی‌توانید این فرد را روی این پست قرار بدهید اما این موضوع در کشور ما نیست.

پس می‌بینید این اتفاق قبلاً افتاده؛ شما رسانه‌ها ساکت ماندید و الان که داماد روحانی می‌شود معاون همه دادشان بالا می‌رود.

بنابر این باید به اصل موضوع پرداخت و دنبال کرد تا نتیجه. حرف این است که اگر معاونت داماد روحانی که تحصیل کرده است اشکال دارد همه‌ی این انتصاب‌ها ایراد دارد.

چرا مجلس بعنوان ناظر و دستگاههای دیگر ساکت ماندند؟ وزیر است که باشد. مگر وزیر ما حق دارد بر خلاف قانون سازمانش و مقررات اداری و پرسنلی و قانونی دولت یک نفر را بعنوان دانشجوی کارشناسی و فوق لیسانس با خودش بردارد و ببرد و یک حکم به او بدهد که تو معاون وزیر شدی و حقوق یک کارمند با بیست سال سابقه را دریافت کند؟

اینجا محل ایراد است و ما از آن غافل.

یک نکته را فراموش نکنید که نصب آدم‌ها آدابی دارد و نمی‌شود که فردی را ببری و بگذاری و میلیاردها خسارت به سیستم وارد کنی که چه … آدم‌های خودت را چیدی… اشکال از اینجا و با سکوت روحانی در مقابل این کارها آغاز شد.

وزیر صنعت می‌شود مرجع تشخیص، همینطور وزیر نفت و بقیه. کی باید قانون اجرا شود که وزن و میزان چیست؟

انتهای پیام