رفع تحریم‌ها، بازگشت امنیت و امید
مصطفی ایزدی، تحلیلگر و فعال سیاسی در یادداشتی اختصاصی برای انصاف نیوز درباره‌ی پسابرجام نوشت:
تحریم‌ها، با اجرایی شدن برنامه‌ی جامع اقدام مشترک (برجام) برداشته شد. این که بعد از اجرایی شدن برجام، کشور به چه سمت و سویی خواهد رفت و دولتمردان چه اقداماتی را در دستور کار خود دارند، موضوعاتی است که باید منتظر ماند و دید.
اما امکان دارد مخالفان برداشتن تحریم‌ها، همچنان شیطنت کنندو شیرینی پیروزی دولت روحانی که نتیجه‌اش امیدواری مردم به‌ویژه جوانان به آینده و نیز احساس امنیت عمومی ناشی از برطرف شدن سایه‌ی شوم جنگ است را به کام ملت تلخ کنند.
لذا یکی از وظایف دلسوزان و اندیشمندان جامعه اعم از سخنرانان، تریبون داران و روزنامه نگاران این است که با افشاگری درست و آگاه کردن افکار عمومی نگذارند دشمنان مردم ایران با ترفندهای گوناگون و فریبکاری‌های به ظاهر دلسوزانه، چوب لای چرخ دست اندرکاران اداره کشور بگذارند.
مخالفان برجام چه کسانی هستند؟
مخالفان برجام یا مخالفان برچیده شدن تحریم‌ها چه کسانی هستند؟ در یک تقسیم بندی کلی مخالفان برجام دو دسته‌ی داخلی و خارجی هستند. خارجی‌ها شامل صهیونیست‌ها، جمهوریخواهان جنگ طلب آمریکا، عربستان سعودی، طرفداران تروریسم و عاملان کشتارهای بی رحمانه‌ی مسلمانان از جمله داعش و طالبان و القاعده و… هستند. در داخل کشور، تندروهایی هستند که انتقادهای خود را به دشمنی با دولت و اصلاحات تبدیل کرده‌اند.
مخالفان خارجی از قدرت گرفتن ایران می‌ترسند و مخالفان داخلی از گسترش محبوبیت دولت یازدهم بیمناکند. این‌ها هرگز فکر نمی‌کنند افزایش قدرت دولت باعث افزایش امید و امنیت و بهبود اقتصاد مملکت و معیشت مردم می‌شود. برای تندروها اهمیت ندارد که قدرت گرفتن دولت مردمی چه فوایدی برای ملک و ملت دارد، مهم این است که اقتدار دولت یازدهم را بشکنند تا آدم‌هایی چون رییس جمهور سابق مجدداً بر سر کا آیند و کاسبان مربوطه به پرکردن جیب خود مشغول شوند.
انتظارات از پسابرجام
تحریم‌های مربوط به فعالیت‌های هسته‌ای برچیده شد؛ پس از آن در ایران چه اتفاقی می‌افتاد؟ بعضی‌ها انتظار دارند که به سرعت اتفاقات مهمی، به ویژه در عرصه‌ی اقتصاد رخ دهد، در صورتی که به باور نگارنده، بیش و پیش از این که پایان تحریم در کوتاه مدت روی اقتصاد اثر داشته باشد، روی مسایل روحی روانی جامعه اثر خواهد گذاشت. البته در شرایطی که مردم ایران از نظر روحی و اجتماعی وضع خوبی پیدا کنند، جامعه از نظر اقتصادی وضع بهتری خواهد داشت.
برنامه‌ی جامع اقدام مشترک که توافقی بین ایران و 6 کشور مهم جهان است، در مرحله‌ی اول، امید را در جامعه‌ی ایران گسترش می‌دهد. پیش از این یعنی در خرداد 92 که تندروها شکست خوردند و تعدادی از نیروهای معتدل و اصلاح‌طلب، دولت یازدهم را تشکیل دادند، امیدهای زیادی در بین مردم و به‌ویژه جوانان پیدا شد.
خمودی دوران پیشین، یعنی هنگامی که قول می‌دادند و عمل نمی‌کردند، آمارهای غلط به جامعه می‌دادند و رسانه‌های منتقد دولت وقت، از زیر سوال بردن آمارهای اشتباه منع شده بودند، دانشگاه‌هااز شادابی و تحرک افتاده بود؛ بودجه زیادی تحت عنوان «وام زود بازده» درمیان کارفرمایان و جویندگان کار توزیع شد، اما روز به روز بیکاری بیشتر می‌شد، بازاریان و کسبه‌ی سر محل بعضی‌ها به دلیل گران شدن روز به روز نیازمندی‌های مردم، بر ثروت خود افزودند و بعضی از نگاه نگران مردم درباره‌ی افزایش قیمت‌ها شرمنده می‌شدند.
فارغ التحصیلان دانشگاه نمی‌دانستند چه کنند؟ اگر قدرت علمی و پولی داشتند رخت سفر می‌بستند. سیاسیون به ویژه اصلاح‌طلبان و اعتدالگرایان که برچسب ساکتین فتنه را دریافت کرده بودند، در انزوا و با غم و اندوه فراوان زندگی می‌کردند.
همه‌ی این‌ها که هاله‌ای از یاس و نا امیدی و افق ناروشن در زندگی آحاد جامعه پیدا شده بود، با خیزش عمومی برای انتخاب حسن روحانی که اتفاقاً تنها روحانی کاندیداهای هشت نفره‌ی ریاست جمهوری بود در رأی گیری خرداد 92 شرکت کردند. پس از آن به درست یا نادرست، گل از گل مردم شکفت، به ویژه این که رییس جمهوری قول داده بود شرایط ایران را در جهان بهبود می‌بخشد تا تا وضع مردم از بدی به خوبی تبدیل شود.
بیش از دو سال طول کشید تا قول حسن روحانی با چرخش کلید تدبیر او برای باز کردن درب ایران به روی جهان پیشرفته عملی شد. اکنون که مساله‌ی هسته‌ای سامان یافت و تحریم‌ها برچیده شده و پول‌های فراوان ایران در بانک‌های دول غربی در حال آزاد شدن است، امید به میان جامعه بازگشت و جوانان پرشور – علی رغم بعضی از زمزمه‌های یاس افزای تندروها – به آینده‌ی خود در سرزمین خویش امیدوار شدند. این امر، کشور را می‌سازد، و به آنچه که شایسته و بایسته است می‌رساند.
امنیت ذهنی، دستاوردی دیگر
اما اثر بسیار باارزش دیگری که برجام پس از پایان یافتن تحریم‌ها و آشتی کردن سیاست ایران با سیاست دیگران، در جامعه خواهد داشت، همانا امنیت است. یکی از مشکلات شناخته شده‌ی سال‌های قبل، حتی دهه‌های قبل، کمبود امنیت در ذهن و دل مردم ایران بود. فراموش نمی‌کنیم که از آغاز دولت هاشمی رفسنجانی در سال 68 به بعد، هر فردی که در دولت‌های متعدد، به عنوان وزیر اطلاعات معرفی می‌شد، در برنامه‌های خود ایجاد امنیت روحی و روانی را یادآوری می‌کردند. بدیهی است ادعای راقم این سطور در مورد عدم امنیت روحی، برداشت از اظهارنظر مقامات اطلاعاتی و امنیتی است.
حال، با مذاکرتی که دیپلمات‌های مقتدر ایران با کشورهای 5+1 برای حل و فصل مسایل هسته‌ای داشته‌اند، بخشی از ناامنی روحی مردم به خاطر رفع خطر جنگ علیه ایران، از بین رفته است. در واقع وقتی بعضی از دولتمردان ایران، خواسته و ناخواسته در پی دشمن تراشی برای مملکت بودند و با ادبیات غیر دیپلماتیک، گرفتاری‌های زیادی را برای ملت ما فراهم می‌کردند، جای خود را به افرادی با رفتاری انباشته از متانت و تدبیر دادند و این‌ها توانستند به دشمن تراشی پایان بدهند و دوستی بین المللی را شجاعانه بین ایران و دیگران جایگزین آن کنند، نا امنی‌های ذهنی و روحی نیز جای خود را به امنیت می‌دهند.
در امنیت موجود، رونق اقتصادی ایجاد می‌شود. دلیل آن هم روشن است. سرمایه گذاران داخلی و خارجی، در فضای ناامن، سرمایه‌ی خود را به خطر نمی‌اندازند اما در فضای امن، اقدام به سرمایه گذاری می‌کنند. اگر سرمایه داران در پناه امنیت داخلی و عدم نگرانی از جنگ تحمیلی دیگر، اقدام به سرمایه گذاری کنند، در ایران کار تولید می‌شود. بیکاران مشغول خواهند شد. جوانان دستشان به دهنشان خواهد رسید. اشتغال بدون شک، جلوی بسیاری از ناهنجاری‌ها را خواهد گرفت. انسانی که روز مشغول کار شود، شب در کنار خانواده‌ی خود با آرامش زندگی می‌کند. در واقع امنیت روانی در جامعه، به مرور اقتصاد پر رونقی را شکل خواهد داد.
بر این اساس، رفع گرفتاری‌های ناشی از تحریم‌ها، باعث ایجاد امید و امنیت در جامعه می‌شود. امید و امنیت، به اضافه‌ی معادلات بین المللی اقتصاد ایران که حاصل رفع تحریم‌ها است، جامعه را روی ریل خوشبختی قرار می‌دهد.
انتهای پیام
