یک آلونک و تخریب در دو معنا

حمزه فیضی‌پور در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «یک آلونک و تخریب در دو معنا» نوشت:

در زمانِ جنگ هشت ساله‌ی دفاع مقدس؛ آنطور که رزمندگان مخلص و بی ادعا در آن روزگار (که هیچ شباهتی با مدعیان بی شمار این روزگار ندارند!) در روزگار ما به عنوان خاطره دلاوری ها نقل می کنند: “تخریب” به وقت عملیات ها برای “تحدید” دشمن بوده است تا جلوی پیش رویِ او به خاک وطن گرفته شود. این واژه معرفِ «یک واحد تخصصی رزمی و حرکتی فنی در جهت پاک سازی میادین نبرد و از بین بردن موانع احتمالی پیروزی در یک عملیات بوده است»، یک وظیفه دشوار که با وجود نداشتن سنگر برای خود؛ از سوی افراد جان برکفِ تخریبچی انجام می شده است تا از خود بگذرند اما جان، مال و ناموس ایران و ایرانی از دستبرد دشمن در امان بماند و تا از این طریق آمار شهیدانِ کمتر شود: گشودن میادین مین و سیم خاردارها با پذیرش خطرِ تکه تکه شدن تا که وطن و هموطن همچنان پابرجا باشد و چکمه های بعثیِ تجاوزگر بر خاک وطن رد به جا نگذارد!

اما درمعنایِ کلی و البته دیگرِ‌ تخریب، نفرت و نفرت پراکنی هست. بین این دومعنا تفاوت بی نهایت است، از آسمان تا زمین ! ، یکی برای فرد نردبانِ آسمان است (ملکوتی شدن، عزت و اوج گرفتن ) اما دیگری طنابِ سقوط از بام انسانیت، اخلاق و افتادن در چاه رذالت است (منفور شدن، ذلت و حضیض گشتن) :

تیغ جلادان کج است و ابروی دلدار کج
هردو خون ریزند اما این کجا و آن کجا

در یک معنای تخریب، یک تیم داوطلبِ ایثار می شود خود را “بی سنگر” در معرض خطر قرار می دهد تا “سنگر” هموطنان آسیب نبیند، تا هموطنان آسوده در سنگرِ زندگی، زندگی بکنند، تخریب سنگر دشمن و گرفتن امنیت خاطر از او در دست درازی به سنگر هموطن و در معنای دیگر یک فرد یا یک گروهی برای منافعی “ضرر و زیان” را به هر قیمتی به دیگران هدیه می کنند تا فقط خود باشند و بس!

در قضیه ی آلونک در بندرعباس یک شباهت این هست که این هم تخریب است! تخریب سنگر است اما سنگری بی دفاع، سنگر یک هموطنِ بی برخوردار! در این معنا، گروه تخریب با دستوری از بالا انگار که کاخ های تصرفی را فتح می کنند! با حرص و ولع تخریب می کنند و گریه بچه ی مادر بی پناه ، موسیقی هیجان افزای حرکات آن تیم می شود انگار نه انگار که مادری و فرزندی! مادری که قداست دارد انگار مرگ عاطفه و محبت در حرکات دستانی نمایان می شود عاطفه ای که در درک و همدردی؛ ندایِ انسانیت را در درون آنان برانگیزاند. درد بیشتر وقتی هست که شهردار آن دیار رنجور از ظلم ها و زخمی از تماشای چهره دستان تخریب گر مانند همیشه‌ی توجیهات از سوی برخی مقاماتِ محصور در قوانینِ خشک و خالی از روح انسانی، در سیمای یک فرد متدین (انگشتر عقیق در انگشت، پیراهن سفیدِ گویا یقه بسته و قانونمند جلوه دادن خویش) در مقام توجیه بر می آید که «عملِ مجریان کاری علیه یک متصرف بوده است عذر خواهی می کنم اما استتعفاء نمی دهم هرچند اعمال مجریان محکوم است!». سوال از این مسوول دردمند این است آیا یک شهردار که با نهادهای حمایتی چون بهزیستی، کمیته امداد و موسسات خیریه ای در ارتباط است نمی توانست یک اقدام انسانیِ پیشگیرانه انجام دهد؟! تا این صحنه افکار عمومی را جریحه دار نکند.

آیا این مسوول تبعات این تخریب و نشر نقش آفرینی بازیگرانِ فیلم تخریب را می پذیرد که مردم چنین حرکاتی را تامل کنند که بله واقعا برخی مسوولین فقط متظاهر به ظاهر دین هستند آنهم برای تصاحب میز پست و مقام! و برخی اینگونه برداشت کنند که خیلی از ما در روستا و شهرها به گونه ای دیگر تخریب می شویم به گونه ای که برخی صاحب عناوین مدیریت میانی و خرد در وزارت و وکالت و زیر مجموعه ها؛ گاه با لبخند، گاه با اختلاس، گاه با رفیق بازی، گاه با تظاهر به رعایت قانون و شرع و گاه با رنگ عوض کردن و چسبیدن متملقانه به مقامات مافوق، گاه با هدیه دادن ها برای ماندن بر پست ها ما را و دل ما را تخریب می کنند و ارزش ها را تمسخر می‌کنند و این فقط به عملکرد شهردار و شورای شهر بندرعباس خلاصه نمی شود و تا بخواهیم از این دست تخریب گران زیادِ زیادند…

و در آخر تکلیف آن دسته مدیران مردمیِ دلسوز و ایثارگرِ بدون چشم داشت به مقام چه می شود؟ که با این عملکرد زشت با همان چوب رانده شوند و مورد قضاوت قرار گیرند که «بله، همه سرو ته یک کرباسند!»

آری، به قول ملک الشعرای بهار:

قلب از این گفتگو شود مجروح
مغز از این ماجرا کند آماس…

انتهای پیام