کلمهٔ «تحقیر» را کنار بگذارید!

روزنامه دنیای‌ اقتصاد نوشت: «حالا که فصل جدید مسابقات لیگ قهرمانان آسیا آغاز شده است، دوباره تیم‌های ایرانی برابر رقبای خارجی قرار می‌گیرند و بار دیگر شاهد فوران احساسات میهن‌دوستانه هستیم. صدالبته این حس بسیار هم عالی است. از همین‌ جا هم برای هر چهار نماینده کشورمان آرزوی موفقیت می‌کنیم و امیدواریم امسال حتما دست یکی از چهار کاپیتان ایرانی به‌ جام بخورد. با این همه اشکال از جایی شروع می‌شود که بعضا هواداران و حتی رسانه‌های رسمی مرزها را رعایت نمی‌کنند.

بسیار پیش می‌آید که ما در توصیف پیروزی‌های پرگل نمایندگان کشورمان برابر رقبای خارجی از عبارت «تحقیر» استفاده می‌کنیم. چنین رویکردی واقعا چقدر درست است؟ آیا زمانی هم که خارجی‌ها تیم‌های ما را می‌برند، آنها ما را تحقیر کرده‌اند؟ چنین نیست. بعد از پیروزی چهار بر صفر فولاد برابر العین خیلی زیاد از کلمه تحقیر استفاده شد؛ در حالی‌ که همین تیم اماراتی سابقه زدن ۶ گل به استقلال از ایران را دارد. پرسپولیس هم روزی پنج گل از الغرافه خورده اما هیچکدام از این دو تیم تحقیر نشده‌اند. اینها بزرگان فوتبال ایران و آسیا هستند و با چنین شکست‌هایی به حقارت کشیده نمی‌شوند. مگر بارسلونا و رئال‌ مادرید ۶ گل و ۴ گل از هم نخورده‌اند؟ مگر بارسا ۸ گل از بایرن‌مونیخ نخورده؟ اینها حقارت است؟

به‌ کار بردن چنین کلماتی که متاسفانه در فرهنگ فوتبال ایرانی تبدیل به عادت شده و نشان می‌دهد برخی از ما در ناخودآگاه‌مان درک درستی از فلسفه ورزش قهرمانی نداریم. این حوزه اساسا با فلسفه نزدیک‌کردن انسان‌ها و ملت‌های جهان به هم ایجاد شده است. به‌ دنبال همین ناآگاهی هم هست که ناگهان صفحه رسمی پرسپولیس در اینستاگرام سفر به گوا برای بازی با تیم زیر متوسط این جزیره را با لشکرکشی‌ نادرشاه افشار به خاک هندوستان مقایسه می‌کند؛ آن‌ هم در روزهایی که عربستانی‌ها در فرودگاه به نمایندگان ایران شاخه‌های گل هدیه می‌دهند. مطمئن باشید اگر خیلی از این تیترهایی که ما برای خارجی‌ها می‌زنیم و عناوینی که در مورد آنها به‌ کار می‌بریم را در مورد خودمان استفاده می‌کردند، زمین و زمان را به‌ هم می‌دوختیم. کاش بیشتر از فوتبال لذت ببریم.

عکس تزئینی است و مربوط می‌شود به حضور پسربچه‌های هندی در اطراف محل تمرین پرسپولیس. می‌شود از این که تدابیر بهداشتی را رعایت نکرده‌ و ماسک نزده‌اند ایراد گرفت اما معصومیت از چهره آنها می‌بارد؛ بچه‌هایی که بازیکنان را تشویق کردند. فوتبال مال همین دوستی‌هاست.»

انتهای پیام