اگر جای دانمارکی‌ها بودیم…
روزنامه دنیای اقتصاد نوشت: «در هفته‌هایی که فوتبال ایران پر از آشوب و داد و قال شده و هر سوت داوران منجر به اعتراضات وحشتناک و دسته‌جمعی می‌شود، یورو ۲۰۲۰ به عنوان یک کلاس درس زنده شیوه صحیح رقابت و برخوردهای اصولی و اخلاقی را یادمان می‌دهد. نقطه اوج این داستان شاید پنالتی اعلام‌شده به ضرر دانمارک در بازی با انگلستان بود.
دانمارک به عنوان شگفتی‌ساز مسابقات خودش را تا نیمه‌نهایی بالا کشید. آنها هم تیم شایسته‌ای بودند و هم انگیزه مضاعف داشتند که با راهیابی به فینال و کسب عنوان قهرمانی، قلب اریکسن، همبازی بیمارشان را شاد کنند. همه چیز داشت برای آنها درست پیش می‌رفت تا این که در وقت‌های اضافی بازی با انگلستان در نیمه‌نهایی یک ضربه پنالتی بسیار مشکوک علیه این تیم اعلام شد. بسیاری از کارشناسان داوری در سراسر جهان عقیده دارند این صحنه پنالتی نبود. آرسن ونگر به‌صراحت اعلام کرده چنین توپی به نظرش نمی‌تواند پنالتی باشد. حتی مایکل اوون، اسطوره فوتبال انگلستان، هم تلویحا صحیح‌نبودن پنالتی را تایید کرده است. این پنالتی را کمک‌داور ویدئویی با سختگیری تمام اعلام کرد و حتی داور وسط به خودش زحمت بازبینی صحنه را نداد. با همه اینها اما دانمارکی‌ها لام تا کام حرف نزدند، شرایط را پذیرفتند و با حذف خود کنار آمدند. این زیبایی فوتبال حرفه‌ای است.
فقط یک لحظه تصور کنید اگر یکی از تیم‌های داخلی ما جای دانمارک بود و چنین اتفاقی در آن ژانر عظیم برایش رخ می‌داد؟ چه بلبشویی به پا می‌شد؟ ما اینجا به خاطر یک اوت و کرنر جوری به جان هم می‌افتیم که انگار دنیا به پایان رسیده است. سرمربی مشهور لیگ برتری ما امسال هفت کارت زرد و یک کارت قرمز گرفته! مگر جنگ است برادر؟ کمک‌مربی فلان تیم شهرستانی که ظاهرا مسئول داد و بیداد و فشار بر داوران است، در طول فصل هشت کارت زرد دریافت کرده! آیا نباید به فکر اصلاح رفتارهایمان باشیم؟»
انتهای پیام
