خواهر علیرضا گلی‌پور از وضعیت برادرش می‌گوید
خواهر علیرضا گلی‌پور می‌گوید پزشکان تایید کرده‌اند که برادرم شرایط تحمل کیفر را ندارد و با وجود تولد فرزندش به او مرخصی ندادند.
علیرضا گلی‌پور، متولد سال ۶۵ و کارمند وزارت ارتباطات و فناوری اطلاعات در مهر ماه ۹۱ دستگیر شد. او درسال ۹۵ به ۳۹ سال زندان محکوم شده بود و با اعمال ماده ۱۳۴ قانون مجازات اسلامی، ۱۵ سال از این حکم قابل اجرا بود. وی درنهایت به ۱۲ سال زندان محکوم شده است.
به ما گفتند برادرت شامل عفو می‌شود
خواهر علیرضا گلی‌پور، از وضعیت برادرش به انصاف نیوز گفت: چند وقت پیش به اسم دفتر آقای اژه‌ای با ما تماس گرفتند و از حکم عفو برادرم خبر دادند. مسئله را پیگیری کردیم و اما آنها گفتند ما با کسی تماس نمی‌گیریم. بعد گفتند مدارک را به کمیسیون عفو می‌فرستند تا بررسی کنند اما بالغ بر سه هفته است که هنوز مدارک را نفرستاده‌اند. نمی‌دانم چرا تعلل می‌کنند. به من گفتند برادرت 12 سال حکم دارد و 9 سال آن را گذارنده است و شامل عفو می‌شود.
او افزود: برادرم روز بیستم شهریور مرخصی گرفته بود و مشغول اسباب‌کشی بود. زندان هم اطلاع داشتند که اسباب‌کشی دارد، اما با وجود این تفاسیر از زندان او را خواستند. وقتی برادرم به زندان مراجعه کرد، با وجود اینکه به او گفته بودند که نگه‌ش نمی‌دارند اما این طور نشد و بعد حدوداً 40 میلیون تومان برادر من به خاطر کنسل شدن اسباب‌کشی ضرر کرد. چند روز بعد هم حال خانم او بد شد و او را به بیمارستان بردند. خانم برادرم زایمان کرد اما به او مرخصی ندادند. بیش از 40 روز است که بچه‌ی برادر من به دنیا آمده است و بالغ بر یک ماه بچه‌ی او در بیمارستان بستری بود، از او باید آب نخاع می‌گرفتند و تشنج می‌کرد. به حضور پدرش نیاز داشت. اما باز هم به او مرخصی ندادند.
خواهر علیرضا گلی‌پور درباره‌ی بیماری برادرش توضیح داد: برادر من در زندان دچار مشکل شد. الان هم جواب تست سرطان روده‌ی او آمده است. خونریزی شدید دارد و تشنج می‌کند. بعد از 9 سال که برادرم سختی کشید، حتی این شادی کوچک را از او گرفتند که فرزندش را ببینید. همسر برادرم و فرزند او نیاز به حضور برادرم دارند اما همچنان شرایط قبل ادامه دارد. قبل از عید هم به مرخصی درمانی آمد، به کرونا مبتلا شد و عمل جراحی او عقب افتاد. بعد جراحی شد و کنترل مدفوع و باد معده‌ی خود را از دست داد. بعد به ما می‌گفتند علیرضا باید به زندان برگردد و ما هم می‌گفتیم باید شرایط او کمی نرمال شود تا برگردد. با آمبولانس برادرم را به زندان بردیم اما قبول نکردند و گفتند ما زندانی را این‌طوری تحویل نمی‌گیریم. حرف ما را باور نمی‌کردند. با وجود اینکه پزشکان زندان هم بیماری او را تأیید کردند اما دادیار باور نمی‌کرد و فکر می‌کرد برادرم فیلم بازی می‌کند. بچه‌ی برادرم در بغل من تشنج کرد به آنها گفتم به برادرم می‌گویید فیلم بازی می‌کند، این بچه چند روزه که نمی‌تواند الکی تشنج کند.
او اضافه کرد: برادرم چندبار در زندان تشنج کرد و کتف او از جا در می‌رود، حالش خوب نیست. همه می‌دانند که او مشکل دارد. هرروز باید در لگن آب بتادین بنشیند. چون روده‌های او مشکل دارد. بالغ بر ده بار برای برادرم کمیسیون پزشکی تشکیل دادند. پزشکان خودشان هم تأیید کردند که برادر من صرع مقاوم به درمان دارد و پزشک نوشت که ایشان عدم تحمل کیفر دارد. اگر پزشکان را قبول ندارند، چرا این همه هزینه روی دست ما می‌گذارند. نمی‌دانم دیگر چه مدرکی می‌خواهند که نشان دهد یک نفر تحمل شرایط زندان را ندارد؟
انتهای پیام
