روسیه متجاوز است، اما …

بین نوشته ی آقای رستگاری و متن ملتهب یک نویسنده ی پر التهاب قوم گرای پانترک، به غیر از برخی الفاظ پوششی محترمانه، تفاوت عمده ای مشاهده نمی شود، و این نوشته حتی به لحاظ تاریخی بی منطق و بی پایه است و صرفا احساسات یک فرد نژادپرست را بازگو می کند. تلاش شده که ایران را مدیون تنها یک قوم و آن هم قوم آذری نمایش دهد که حتی افراطی تر از تفکر جریان قوم گرای پان ترک است. در حالی که در عین احترام به آذری های عزیز و خدمات آنان به کشور ایران، تمامی اقوام ایرانی در حفاظت از ایران و حتی آذربایجان دخیل بوده و هستند.

اول آن که در جنگ های ایران و روس و نیز جنگ ایران و عراق، تمام ایران شهید داده است. در جنگ های ایران و روس، حتی از عراق هم به تعداد بسیار زیادی مجاهد برای نبرد رفته بود (برای نمونه، رجوع کنید به خاطرات آقا نجفی قوچانی) و آن درگیری، نه درگیری آذربایجان و روسیه، و نه حتی درگیری ایران و روسیه، که درگیری کل شیعیان و روسیه بود، که نوشته ی افراطی عبدالله رستگاری، آن را تحریف کرده است، که باعث تاسف است. اگر بنا بر قومیت گرایی باشد، دولت وقت ایران که با خیانت هایش باعث سقوط قفقاز شد، دولت قاجاریه و یک دولت ترک زبان بود، بنا بر این، با خوانش قوم گرایانه، ببینید چه قضاوت جدیدی از دل همین جنگ ایران و روسیه در مورد قوم عزیز و شیرین زبان ترک در می آید، که البته آن قضاوت هم مورد قبول نیست.

پان ترکیزم این را مخفی می کند که این سرزمین ایران بود که باعث گشت آذری زبانان شیعه، از چنگال ترکان متعصب و متجاو ترکان عثمانی به دور باشند. ترکان سنی مذهب عثمانی (که اکنون رجب طیب اردوغان، سمبل پان ترکیزم، داعیه دار احیای مسیر آنان است)، اگر مجال می یافتند با نوامیس شیعیان آذری همان می کردند که با ناموس شاه اسماعیل کبیر شیعه ی ترک زبان ایرانی کردند، یعنی زن او را برای حرم شاه عثمانی بردند، که در نهایت باعث دق مرگ شدن آن شاه غیور ایرانی ترک زبان شد. ترکان عثمانی اگر مجال می یافتند با شیعیان ترکی همان می کردند که با علویان آناتولی کردند. هم چنین، اگر ایران نبود، روسیه با آذری زبانان ایران همان می کرد که با اران (ایران شمالی-آذربایجان شمالی) کرد و اثر آن هنوز ادامه دارد.

در مورد پان ترکیزم، این مورد را یاد آوری کنم که در ابتدای جنگ، اقلیت ناچیزی از عرب زبانان ایرانی، متمایل به اندیشه ی پان عربیزم، به دلیل فریب قومیتی یا به هر دلیل دیگر، صدام را به علت عرب بودن، منجی و برادر خود می دانستند. اما با تسلط صدام بر بخش هایی از خوزستان، متاسفانه ارتش متجاوز و کثیف صدام به دست اندازی به نوامیس برخی از عرب زبانان ایران در سوسنگرد و نواحی دیگر انداخت. پان ترکهای ایرانی اگر به ایران علاقه ندارند ولی حداقل به ناموس خود علاقه دارند، از این اتفاق درس عبرت بگیرند و به امثال اردوغان و علی اف دل نبندند که خدای ناکرده تاریخ برای آن ها داستان گذشته ی خود را تکرار نکند، که انسان عاقل از یک سوراخ دوبار گزیده نمی شود.

قوم آذری قطعا از شجاع ترین اقوام نه ایران بلکه کل جهان است و من غیر آذری زبان به آن ها می نازم و می بالم و به خواست خدا اطمینان دارم که اگر روزی، خدای ناکرده، خطری ایران را تهدید کرد، همچون و حتی بیش از گذشته می توانم بر روی برادران و خواهران بی نهایت شجاع آذری خود حساب کنم. اما، کردها، تات ها، خراسانی ها، بندری ها و تمام اقوام دیگر هم همین حق را در ایران دارند. اگر جنوبی ها نبودند، انگلیس بر ناموس تمام ایرانیان مسلط شده بود. اگر بندری ها نبودند، بند گمبرون در زمان شاه عباس ترک صفوی از دست پرتغال آزاد نمی شد و امروز بندر عباس وجود خارجی نداشت. اگر کردها جنگ در غرب کشور را تحمل نکرده بودند، اکنون ایلام و کرمانشاه و کردستان از مام میهن جدا گشته و امنیت و حتی بود ونبود تبریز هم به خطر افتاده بود. بود. اگر دلیران شیعه ی عربی ایران در مقابل صدام عرب دژخیم نایستاده بودند، ایران اکنون منبع درآمدی نداشت که از آذربایجان تا فارس تا خوزستان تا خراسان را در حد توانش تامین کند. پس تمامی اقوام ایرانی بر گردن ایران حق داشته، دارند و خواهند داشت.

اما در نهایت این را هم بگویم که پس از باز تشکیل ایران در پس از صفویه، بیشتر ترک زبانان و ترکمانان حاکم ایران بوده اند. حکومت صفوی، حکومت افشار و حکومت قاجار، به تنهایی حدود چهارصد سال از پانصد سال ایران جدید را حاکم ایران بوده اند. اگر چیزی از ایران جدا شده، بیشتر در زمان حاکمیت همین سلسله ها بوده است. حتی در پس از جمهوری اسلامی، مثلا، در هنگام جنگ، از چهار نفر روسای قوای کشور (یعنی آقایان خامنه ای، میر حسین موسوی خامنه، موسوی اردبیلی و هاشمی رفسنجانی) سه نفر اصالتا آذری بوده اند. رهبر پس از امام خمینی نیز شخصی با اصالت آذری هستند. بخش قابل توجهی از تجارت و بازرگانی داخلی و خارجی ایران، امکانات آموزشی، پست های حکومتی، صدا و سیما، مجریان رسانه ی ملی، و حتی پخش موسیقی روزانه از رادیو و تلویزیون ملی، به ترانه ها و آهنگ های آذری اختصاص دارد که البته به نظر من اجحاف در حق سایر قومیت ها چون بندری و کرد و ارمنی و بلوچ و … هم هست. بنابر این، عملا به غیر از یک مورد و آن هم زبان ملی فارسی، در پانصد سال اخیر، بخش اعظم حکومت و امکانات ایران در اختیار عزیزان آذری و ترک زبان ایرانی بوده، و هست.