از 15 کشته در المپیک مونیخ و تا تحریم المپیک مسکو

به گزارش ایسنا، در ادامه گزارش‌های پیشین، المپیک های بیستم تا بیست و دوم را مورد بررسی قرار می‌دهیم.

بیستمین دوره المپیک در سال  1972 و در مونیخبرگزار شد. المپیک مونیخ در تمام موارد بزرگترین المپیکی بود که تاکنون برگزار شده بود و توانست تمام رکوردها را بشکند. در بیستمین دوره ۷۱۳۴ ورزشکار از ۱۲۱ کشور با یکدیگر به رقابت پرداختند.

۱۰ روز ابتدایی مسابقات بسیار خوب برگزار شد و همه چیز طبق برنامه پیش می‌رفت تا اینکه در اوایل صبح روز ۵ سپتامبر ۸ فلسطینی به صورت مخفیانه وارد دهکده المپیک شدند و 2 ورزشکار رژیم اشغالگر قدس را کشتند و ۹ ورزشکار دیگر را گروگان گرفتند، در نهایت پس از درگیری های فراوان بین گروگان گیرها و نیروهای امنیتی تمامی ۹ ورزشکار رژیم اشغالگر قدس و ۵ فلسطینی و یک نیروی امنیتی کشته شدند.

بازی ها متوقف شد و یک مراسم یادبود در استادیوم اصلی شهر برای کشته شدگان برگزار شد. در نهایت کمیته بین المللی المپیک پس از ۲۴ ساعت رای به از سرگیری مسابقات داد ولی تا پایان مسابقات همه چیز تحت الشعاع آن اتفاقات بود.

در این مسابقات تیر و کمان و هندبال برای اولین بار جزو رشته های المپیک قرار گرفتند و داوران برای اولین بار سوگند المپیک یاد کردند.

“لاسه ویرن” دونده استقامت فنلاندی در اواسط مسابقه فینال ۱۰ هزار متر تعادل خودش را از دست داد و زمین خورد، اما این اتفاق مانع از ادامه حرکت او نشد و وی با تمام توان مسابقه را ادامه داد که در نهایت ضمن کسب مدال طلا توانست رکورد جهانی تازه‌ای را از خود به جای بگذارد. ویرن در المپیک مونیخ چهار مدال طلا کسب کرد.

“لیسه لوت” آلمانی نیز که در رشته درساژ کار می کرد اولین سوارکار زن بود که توانست در یک رشته مختلط مدال طلا را کسب کند.

ستاره این بازی‌ها “مارک اسپیتنز” شناگر آمریکایی بود. وی در المپیک قبلی پیش بینی کرده بود که ۶ مدال طلا کسب خواهد کرد ولی در نهایت فقط موفق به کسب ۲ مدال طلا شد. اسپیتنز در المپیک مونیخ هم پا به عرصه رقابت‌ها گذاشت و طی ۸ روز ۷ مسابقه برگزار کرد و در نهایت با اقتدار در هر 7 مسابقه قهرمان شد و مدال طلا را کسب کرد. وی تنها ورزشکاری است که در یک المپیک ۷ مدال طلا را از آن خود کرده است و جزو ۴ ورزشکاری است که ۹ مدال طلا المپیک را در کارنامه خود دارد.

بیست و یکمین دوره – ۱۹۷۶مونترال

المپیک مونترال تحت‌الشعاع تحریم ۲۲ کشور آفریقایی قرار گرفته بود که چرا تیم راگبی نیوزلند که برای انجام مسابقه به آفریقای جنوبی سفر کرده بود اجازه شرکت در المپیک را یافت.

مشکل دیگری که کانادا با آن دست و پنجه نرم می کرد این بود که این کشور علاوه بر پشت سر گذاشتن یک زمستان سرد و طولانی در گیر منازعات صنعتی بود و از لحاظ بودجه نیز در وضعیت خوبی قرار نداشت. مجموع این عوامل باعث شد که حتی برخی از کارهای ساختمانی در روز افتتاحیه تکمیل شود، اما عملکرد ۶۰۸۴ ورزشکار از ۹۲ کشور تحت تاثیر مشاجرات سیاسی و ملی قرار نگرفت.

بازی ها علیرغم تمامی مشکلات به خوبی ساماندهی شد و پس از اتفاقات المپیک مونیخ تدابیر شدید امنیتی در این رقابت‌ها حاکم بود. نکته جالب در خصوص مونترال این است که این شهر هم اکنون نیز درگیر بازپرداخت قرضی است که برای المپیک ۱۹۷۶ گرفته است.

“کلاوس دیبیاسی” شیرجه‌رو ایتالیایی پس از قهرمانی در مسابقات شیرجه از سکو به اولین شیرجه‌رویی بدل شد که در سه المپیک پیاپی مدال طلا را کسب کرده است. در این دوره از المپیک شناگران آمریکایی و آلمان شرقی تمام مدال‌ها را درو کردند و تنها “دیوید ویلکی” شناگر انگلیسی و “مارینا کوشوایا” شناگر اهل شوروی که هر دو با شکستن رکورد در ۲۰۰ متر قورباغه قهرمان شدند توانستند سلطه شناگران این دو کشور را خدشه‌دار کنند.

بدون شک ستاره این بازی ها “نادیا کومانچی” ژیمناست آلمانی بود که در المپیک مونترال توانست برای اولین بار تنها ژیمناستی باشد که امتیاز کامل ۱۰ را کسب کند. او در مسابقات قهرمانی جهان که در سال ۱۹۷۵ برگزار شد ابتدا درخشید و توانست چهار مدال طلا کسب کند. کومانچی در دو المپیک ۱۹۷۶ و ۱۹۸۰ توانست در مجموع ۹ مدال المپیک کسب کند، اما پس از سال ۱۹۸۰ رشد سنی و بلوغ وی باعث شد عملکرد ورزشی وی تحت‌الشعاع قرار بگیرد و در نهایت این ورزشکار نخبه پس از قهرمانی در مسابقات دانشجویان ۱۹۸۱ اعلام بازنشستگی کند.

بیست و دومین دوره- ۱۹۸۰ مسکو

به دلیل تحریم این مسابقات توسط آمریکا و هم‌پیمانانش که ناشی از تهاجم شوروی به افغانستان بود تنها ۵۱۷۵ ورزشکار از ۸۰ کشور در این رقابت‌ها حضور داشتند. ژاپن و آلمان غربی نیز از کشورهای تحریم کننده این بازی ها بودند. تحریم این بازی ها سبب شد تا کشور های غربی المپیک مسکو را یکی از بی‌کیفیت ترین المپیک های تاریخ بدانند ولی علیرغم عدم برگزاری مناسب جابجایی ۳۹ رکورد اروپا، ۳۶ رکورد جهانی و ۷۳ رکورد المپیک شاهدی بر بالا بودن سطح مسابقات و استعدادها بود.

تعداد کشور های شرکت کنتده در این دوره، از المپیک ۱۹۵۶ تاکنون، کمترین تعداد را نشان می‌داد. یکی از نکات جالب این مسابقات در رقابت‌های قایقرانی دو نفره بدون سکان رخ داد که تیم های قهرمان و نایب قهرمان هر دو برادارن دو قلویی بودند از کشور های شوروی و آلمان شرقی که به این موفقیت دست پیدا کردند.

“استیو اووت” و “سباستین کو” دو دونده نیمه استقامت بودند که در دو مسابقه به یادماندنی رو در روی هم قرار گرفتند. اووت در مسابقه ۸۰۰ متر با اختلاف اندکی کو را شکست داد و مدال طلا را از آن خود کرد، اما 6 روز بعد و در رقابت ۱۵۰۰ متر کو تلافی کرد و گردن آویز طلا را از آن خود کرد و اووت به مدال برنز بسنده کرد.

“دیلی تامسن” با کسب مدال طلا 10 گانه به سلطان ورزشکاران بدل شد و در خاک شوروی موفق شد “یوری کوتسنکو” را شکست دهد و در برابر دیدگان تماشاگران کشور میزبان بر سکوی نخست بایستد.

ستاره این دوره از بازی ها “الکساندر دیتیاتین” ژیمناست اهل شوروی بود. وی در المپیک ۱۹۷۶ برای اولین بار شرکت کرده بود و توانست یک مدال طلای تیمی را کسب کند. او این بار در مقابل تماشاگران هموطن خود خوش درخشید و توانست در فینال 6 رشته حضور داشته باشد و در یک روز 6 مدال طلا کسب کند و با دو مدال طلای دیگر تیمی و مجموع حرکات تنها ورزشکار تاریخ المپیک باشد که توانسته در یک دوره ۸ مدال طلا کسب کند و برای اولین بار در ژیمناستیک آقایان امتیاز کامل 10 را به دست آورد.

انتهای پیام