ناراحتیم که امیدوار نیستیم

جهان‌صنعت نوشت: حالا و در آستانه پاییز ۱۴۰۱ مجموعه شرایطی که می‌توانند اقتصاد ایران را از گرداب نجات داده و یک گام به پیش ببرند چشم‌انداز ناروشنی دارد.  سیاست خارجی ایران به مثابه ترمز گسترش کسب‌وکار ایرانیان به ویژه پرونده هسته‌ای هنوز در چاه قراردارد، دانش و بینش مدیران ارشد اقتصادی دولت با وجود تجربه یک سال فعالیت در بالاترین سطح اجرایی مبهم و سردرگم است  و نیز سرمایه‌داران ایرانی سرمایه‌گذاری نشانه‌ای از شور و شوق برای سرمایه‌گذاری بیشتر در بخش واقعی اقتصاد نشان نمی‌دهند و بیشتر در بخش‌های زود نقدشونده فعالیت می‌کنند‌. با این وضعیت اما رسانه‌های افراطی منتقد اصلاحات با بزرگ‌نمایی و تبلیغات، انجام وظایف دولت را دستاورد نامیده و به بهانه این کار یک لگد هم به دولت قبلی می‌زنند تا کار سیاسی شده و از دسترس کارشناسی دور شود. شاید برخی از کارشناسان و گزارشگران این رسانه‌های افراطی با هدف دور کردن شهروندان از دره ناامیدی و جلوگیری از سقوط اعتماد ملی این راهبرد را برگزیده و می‌خواهند امیدآفرینی کنند. اما واقعیت این است که این رفتارهای شگفت‌انگیز از سوی دولت و مدیران میانی و نیز رسانه‌ها و شخصیت‌های افراطی با این کارها نه تنها امید‌آفرینی نمی‌کنند بلکه بر اندازه و ابعاد خشم شهروندان گرفتار می‌افزایند.   اگر می‌خواهیم موجی از امید و اعتماد در میان مردم پدیدار کنیم باید الزام‌های آن را خوب شناخته و دور از هیاهو و سیاسی‌کاری‌های مبتذل آنها را رعایت کنیم.  به طور مثال باید سیاست خارجی ایران گونه‌ای آرایش گیرد  که فعالان اقتصادی ایران بتوانند همانند همتایان خود و در شرایطی آرام و آسان تجارت کنند‌. ایران اگر بتواند از انزوای تجاری و سیاسی بیرون آید و به جای  اینکه تجارت خارجی خود را در دامان دو کشور چین و امارات بیندازد و با کشورهای مهم دارای تکنولوژی و امکانات مالی و سرمایه‌ای تجارت کند می‌شود امیدوار بود در یک دوره میان‌مدت صنعت و تجارت ایران از دره بیرون آیند. واقعیت این است که اگر ایران نتواند در نیم سال دوم ۱۴۰۱ و سال پس از آن به صادرات نفت در اندازه روزانه دست‌کم ۲ میلیون بشکه دست یابد و تا بودجه دولت به تعادل برسد کیفیت خدمات‌رسانی دولت در هر فعالیتی از جمله بهداشت و درمان و آموزش و امنیت در چاله خواهند افتاد و بر میزان ناامیدی شهروندان اضافه خواهد شد.  اقتصاد ایران باید راه را برای ورود سرمایه شرکت‌های بزرگ و معتبر اروپایی‌، ژاپنی وکره و حتی آمریکا باز کند تا رخوت و سستی و یخبندان سرمایه‌گذاری و تکنولوژی از تن و روان کسب‌وکارها بیرون آید‌. قبول کنید نمی‌توان چرخ چاه را دوباره اختراع کرد و با این اندیشه به متوسط پیشرفت جهان رسید. اقتصاد ایران نزدیک به ۴۰ سال است همانند جزیره اداره می‌شود و ایرانیان نیز در این جزیره‌ها پراکنده شده و هر کس گلیم خود را به سختی از آب بیرون می‌کشد. متاسفیم که نمی‌توانیم بیهوده و از سر ناآگاهی امیدوار باشیم. اگر دولت سیزدهم چند گام در مسیر خواست و اراده شهروندان بردارد و رسانه‌های افراطی را از خود دور کند امیدواری معنی پیدا می‌کند.

انتهای پیام