مروری بر سه بازی نخست آرژانتین

مهدی میرآبی، نویسنده و روزنامه‌نگار در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز نوشت:

شکست آرژانتین برابر عربستان سیلیِ محکمی به قهرمان کوپا آمریکا و فینالیسیما بود. این سیلیِ غافلگیرانه گرچه به موقع و به‌جا بود ولی کار آنها را در ادامه بازی‌ها بسیار سخت کرد. آرژانتین به هر قیمتی در بازی بعد باید پیروز می‌شد. اما مکزیک تیمی بود که همیشه در میادین جسور ظاهر شده و با ارائه یک بازیِ درگیرانه و فیزیکی مانعی برای رقبای بالاتر از خود ایجاد کرده است. همین مسئله همراه با نارضایتیِ یاران آرژانتین از عدم کسب نتیجه در بازی نخست بر کیفیت بازی آنها اثر گذاشته بود، به طوری که در راند اول، یاران آرژانتین با ضریب بالای پاس‌های اشتباه و لو دادن توپ و عدم تمرکز بر بازی، از ارائه هر نوع تاکتیکی عاجز مانده بودند. شرایط به سوی فروپاشی آنها پیش می‌رفت تا جایی که اشک کادر فنی هم در آمده بود. اما ناگهان مسی به عنوان یک مُنجی، ظاهر شد و با ضربه‌ای معجزه آسا تیم را از باتلاقِ تا گلو فرو رفته نجات داد. نوع خوشحالیِ او پس از به ثمر رساندن گل مؤید همین موضوع است. کادر فنی برای این گل تا مرز سکته پیش رفت و یارای جلوگیری از اشک‌های شوق نداشت. فقط همین یک گل لازم بود. گرهِ سخت باز شد. ورق برگشت. آرژانتین بر بازی مسلط شد گل دوم از راه رسید و در نهایت همه‌ی آمارها و شاخص‌های بازی به سود آنها رقم خورد.

تیم‌های بزرگی مثل آرژانتین و برزیل همیشه پیش از شروع جام جهانی بازی‌های تدارکاتیِ کمی ارائه می‌دهند. شاید یک دلیل اصلی ترس از مصدومیت باشد. و همین‌طور رو نکردن تاکتیک‌های تیمی. اما اگر تیم‌هایی از جمله این دو غول، سه بازیِ مرحله گروهی را به چشم بازی‌های تدارکاتی ببینند سخت در اشتباه‌اند.

آرژانتین در بازی دوم پنج تغییر داشت و مشخص بود کادر فنی ترکیب ثابت و دلخواه خود را به دست نیاورده بود. این بزرگترین “ضعف” یک تیمِ “قدرتمند” است. بسیاری از بازیکنانِ متوسط، زمانی به هماهنگیِ لازم با ستاره‌های تیم می‌رسند که در شرایط مستمر و بازی‌های سخت خوب از آنها استفاده شود.

در بازی سوم به نظر می‌رسید آرژانتین ترکیب اصلی و ثابت خود را پیدا کرده بود، بازیکنان غایبِ بازیِ نخست (آکونا، مک‌آلیستر، آلوارز، فرناندز) ستاره‌های تیم در دو بازیِ بعد بودند.

به همین سبب با پایان دور گروهی، آرژانتین از این اقبال برخوردار بود که بتواند در بازی‌های “رسمی” تیمش را “تدارک” دهد. اما همیشه از این بخت برخوردار نخواهد بود.

سرنوشت آلمان‌ها (دومین تیم پر افتخار دنیا) نمونه روشنی از تاوانِ باخت، در اولین بازی، آن هم در برابر یک تیم آسیایی است که در پایان، به دلیل همان باخت نسخه‌شان پیچیده شد.

با نگاهی به ادوار گذشته درمی‌یابیم که چطور مدعیان و مدافعانِ عنوان قهرمانی در همان مرحله گروهی به شکلی دراماتیک و حسرت‌وار حذف شده‌اند. باخت مدافع عنوان قهرمانی به کره. شکست فرانسه از سنگال. حذف آرژانتینِ بیلسا در ۲۰۰۲ و شکست اسپانیا در ۲۰۱۴.

جام جهانی علاوه بر “معتبر”ترین رویدادِ فوتبالی “سخت”ترین تورنمنت هم هست. تیم‌ها با آمادگیِ کامل و صدرصد پا به عرصه می‌گذارند و در پاره‌ای از موارد فراتر از توان، انرژی سوخت می‌کنند. علاوه بر آن از آنالیز رقبا هرگز غافل نمی‌شوند. کسی می‌داند لهستان برای آنالیزِ رقبا با بیلسا قرارداد امضا کرده بود؟!

از مبحث اصلی دور نشوم. اسکالونی از این سه بازی درس بزرگی گرفت، درسی که به اندازه “دو” جام‌جهانی به او تجربه اندوخت و آرژانتین را تا مراحل پایانیِ همین تورنمنت بیمه کرد.

انتهای پیام