چه جشنی!؟ چه جشنواره ای!؟ | کیومرث پوراحمد

سال ۷۵ که خوشحال و خندون واسه گرفتن جایزه خواهران غریب رفتی رو سن جشنواره، جنایت تلخ شاهرخ و سمیه و خون سپیده و برادر کوچولوش تازه ی تازه ی بود، از همون سالها از بس نون به نرخ روز خوردین و عافیت طلبی کردین که الان جوونا تره هم براتون خرد نمیکنن. خودتون چرخاتونو زدین و تو غمبارترین روزهای شهادت جوونا تو جبهه ها که البته از دید ما غرورآفرین بود، عشق و حالاتونو کردین، حالا که پیرو فرتوت شدین، یادتون افتاده که نق برنین « چه جشنی! چه جشنواره ای!» ؟ به کوری چشم شما ، ما هم با وجودی که داغدار خون شهید آرمانها و شهید عجمی ها …. هستیم ولی برای شادی روحشان جشن میگیریم و صدای مظلومانشان را بلند و رسا به گوش می‌رسانیم. شما پوسیده مغزها در گل بمانید و برای طرفداری از یک مشت جنایتکار مزدور آدمکش قسی القلب، در آتش بسوزید. اگرچه اینقدر وسط بازید که بی شک غصه دار بودنتان هم ادا و سیاست بازیست. درست مثل کسانیکه جشن یلدا را برای ما ممنوع دانستند و اما خودشان در جشن کریسمس قرها ریختند.