نقدی بر ایده‌ی شورای میانه‌روها

میانه‌روی انتخاب حدّ‌ِ حادّ‌ِ وسط است…کسی که در وسط می‌ایستد،ابتکار عمل را در نقطه‌ای میان دو حدّ‌ِ یَقِف به دست می‌گیرد….اَکتِ سیاسی حدّ‌ِ اُوسط اِعمالِ ایده‌ای ضروریِ وساطت، میان دو طرف یک بحران است…وقتی که منتهی‌الیه راست به همراه منتهی‌الیه چپ،به بن‌بست می‌رسند،حضور در نقطه‌ای بحرانی همچون وساطت تبدیل به ضرورتی می‌شود که زیست سیاسی‌اش برای طرفیّت‌های دوگانه‌ی بحران ، مدّت‌هاست که خود را در قالب نیازی مبرم به اهالی ایده و کنش سیاسی تذکّر داده است.
امّای بزرگ این پارادایم غیرهژمونیک،بیش از آنکه ناظر به ضرورت‌های حضورش باشد،وابسته است به توانایی جماعت حاضر در فضای وساطت برای ارائه روایت وسط است.
چیستی این روایت بحرانی از هستی آن به اَکتِ سیاسی چند قدم نزدیکتر است.چرا که روایت مفروض وساطت باید حتماً و الزاماً واحد ماهیّتی مرضی‌الطرفین باشد.
در حقیقت اینجای واسطه بودن اصالت ماهیّت خویش را بر اصالت وجودی خویش اولی‌تر درمی‌یابد.
آیا وجیه‌الملّه بودن حضّار سیاسی حاضر در فضای وساطت،برای مرضی‌الطرفین بودن آنها طیّ‌کننده تمامی وجوه خود_بَسَندگی هست.
آیا میزان استقبال وجودی از جایگزین مقام وساطت، در هر دو وجه این طرفیّت به بن‌بست رسیده یکسان است.
آیا اعتبار روایت وساطت،می‌تواند از اعتبار راویان وساطت بیشتر باشد؟؟؟
در شرایط حاضر که هر لحظه سیاست معاصر در حال درنوردیدن بحرانی یکسره تجربه‌نشده است،دست‌کم به نظر می‌رسد که از جانب منتهی‌الیه‌راست این بن‌بست ناگزیر،بنا به آنچه در سیاست معاصر به ضرب درآمده، راویان گفتمان وساطت از آنچنان واقعی برخوردار نیستند، که طرفیّت راست پذیرنده موضع آنتی تز در مقابله با تزهای غیردیالکتیک آنها مشکل بتواند بشود.
همین بحران به وجهی دیگر در منتهی‌الیه چپ به بن‌بست ‌پرسیده نیز در جریان است.
امّای بزرگ‌تر اینجای دلیل جز این مهمّ بی‌تنازل نیست،که صاحبان وجاهت‌های کاریزماتیک فضای وساطت،حالا که با فقدان اعتبار کافی نزد طرفین بحران مواجه‌اند،هنوز هیچ روایتی را به گفتمان غالب جامعه خود تبدیل کرده‌اند که طرفین دعوا را به وجهی تقدیری در برابر ایده‌های صادره از جوانب میانه به دیالوگ بنشاند.
تا زمانی که به چنین روایت کلانی دست پیدا نشده است،اتخاذ موضع وساطت نیز ، علی‌الحال کأن‌لم‌یکن تلقی خواهد شد.
نقد پیش رو که از شرح کامل خود عبور داده شد ، به وضوح خود را تالی_تلو نقد استاد علی‌صارمیان بر جریان نازای میانه می‌داند، و از مدیران سایت متقاضی احقاق حق منطقی خود برای به نشر درآمدن پس از نقد فوق است.
امید که چنین کرده شود.
نه غیر آن.
رضاصارمی
تئوریسین سیاسی
نگارنده
سراینده
و منتقد سانسور_نشده‌یِ هر وضع موجودی.