۹ میلیون آواره پیامد تغییراقلیم
روزنامه پیام ما نوشت: توفان شدیدی که سیل کشندهٔ لیبی را رقم زد، هزاران نفر را به کام مرگ کشید و صدها نفر را مفقود و حداقل ۳۵ هزار نفر را آواره کرده است. با این وضعیت، حالا بیراه نیست اگر لیبی را کشور بحران‌ها بخوانیم. اما لیبی فقط یکی از کشورهایی است که تغییراقلیم دمار از روزگارش درآورده، پیش از آن پاکستان، هند، افغانستان و چندین و چند کشور دیگر در سراسر دنیا با شدیدترین بلایای طبیعی رو‌به‌رو شده‌اند. اما سوال اصلی این است که در روزگاری که بلایای طبیعی یکی پس از دیگری بر سر جوامع آوار می‌شوند، چگونه می‌توانیم تاب‌آوری جوامع را تقویت کنیم؟ مجمع جهانی اقتصاد در تازه‌ترین گزارش خود، راه افزایش تاب‌آوری اجتماعات در معرض فجایع تغییر اقلیم را در سیاست‌گذاری‌های پیشگیرانه در کنار فراهم کردن فرصت‌های مشارکت برای همه افراد جامعه می‌داند.
بلایای طبیعی در طول تاریخ همیشه وجود داشته‌‌اند اما اینکه سال به سال بیشتر و مخرب‌تر شده‌اند، چیزی است که زنگ خطر را برای جوامع آسیب‌پذیر به صدا درآورده است. با این وجود بعضی می‌گویند که بالاخره آدمی راهش را برای تطبیق خودش با شرایط جدید پیدا می‌کند. تا به حال هم همین‌طور بوده اما مشکل این است که اغلب وقتی آبی ریخت و کار از کار گذشت، در اقدامی واکنشی تلاش می‌کنیم که مشکلات را حل کنیم. این در حالی است که مواجهه با تغییراقلیم و پیامدهایش نیاز به اقدامات پیشگیرانه دارند. جوامع باید در کنار سیاستگذارانی که مذاکره برای کاهش تاثیرات مخرب فعالیت‌های انسانی بر محیط زیست را ادامه می‌دهند، باید خود را برای مقابله با چالش‌های ناشی از تغییراقلیم آماده کنند. اقدامات پیشگیرانه در همراستا با این سیاستگذاری‌ها، می‌تواند به کلی از پیامدهای مخاطره‌آمیز تغییراقلیم به‌کلی جلوگیری کند.
تغییر تأثیرگذار جامعه یک فرآیند طولانی است که به حمایت و تعهد طولانی مدت نیاز دارد. باید خودمان را متعهد به تغییر گفتمان پیرامون واکنش به بلایا کنیم
تغییراقلیم پیامدهای خرد و کلان دارد
تغییراقلیم، بحران‌های محیط زیستی، اقتصادی و بهداشت عمومی را در سطوح خرد و کلان عمیق‌تر و ثبات اقتصادی را در مقیاس جهانی تهدید می‌کند. در سال ۲۰۲۲، تقریباً ۸.۷ میلیون نفر به دلیل رویدادهای شدید آب‌وهوایی آواره شده‌اند. این میزان نسبت به سال ۲۰۲۱ افزایش ۴۵ درصدی داشته و ۲۵۸ میلیون نفر را در ۵۸ کشور با ناامنی غذایی مواجه کرده است. همچنین پیش‌بینی می‌شود که تقریباً یک میلیارد نفر تا سال ۲۰۵۰ به دلیل تغییرات محیطی، درگیری‌ها و ناآرامی‌های مدنی در معرض خطر آواره شدن قرار بگیرند. با اینکه به‌نظر می‌رسد چشم‌انداز آیندهٔ ما تیره‌وتار است اما هنوز فرصت‌های زیادی برای تغییر مسیر و ایجاد زندگی بهتر وجود دارد. به گزارش مجمع جهانی اقتصاد، باید عزم ما برای از بین بردن موانعی باشد که باعث ایجاد نابرابری‌های عمیق شده باشد. همچنین بهبود وضعیت بهداشت و سلامت، آموزش و تحرک اقتصادی برای همه می‌تواند بر آینده تاب‌آوری جوامع اثرگذار باشد.
گزارش این سازمان می‌گوید که برای حمایت از جوامع امروزی و افزایش تاب‌آوری باید آینده‌نگری داشته باشیم و از تجربیات گذشته درس بگیریم. به این ترتیب راه‌های جدیدی برای همکاری برای بازیگران سطح کلان و خرد ابداع کنیم. همچنین ما باید زمینه‌های گسترش فرصت‌های مشارکت در جامعه را برای همه فراهم کنیم. سرمایه‌گذاری در مراقبت‌های بهداشتی، زیرساخت‌ها، نوآوری، آموزش مهارت‌های شغلی و سایر منابعی که به مردم کمک می‌کند تا زندگی سالم‌تر و ایمن‌تری برای مشارکت بیشتر داشته باشند، باید در مرکز تلاش‌های ما باشد. این گزارش تأکید می‌کند که برای مقابله با چالش‌های بحران تغییراقلیم ضروری است که با جوامع دیگر همکاری و باید اطمینان حاصل کنیم که صداها و دیدگاه‌های مردم در تمام سطوح جامعه شنیده می‌شود. چرا که این بحران بر همه افراد جامعه به‌ویژه آنهایی که به حاشیه رانده شده و نادیده گرفته شده‌اند، اثرگذار است. به این ترتیب تاب‌آوری در جوامع محقق نخواهد شد مگر منابع پیشرفت جامعه در برای همه در دسترس باشد.
به جای بازسازی ساده و بازگشت به حالت عادی، باید یک دورهٔ جدید و یک جامعه جدید را پرورش دهیم که فضایی را برای افراد به حاشیه‌رانده شده تاریخی ایجاد کند، تحرک اقتصادی و فرصت‌ها را ارتقا دهد، نابرابری‌های بهداشتی را کاهش دهد و تضمین کند که هر عضو جامعه ابزار مورد نیاز برای پیشرفت را دارد
همکاری از نان شب واجب‌تر است
پژوهشی در سال ۲۰۱۵ می‌گوید که تفاوت‌های عمیقی در شکل مواجهه با بلایای طبیعی جوامع مختلف وجود دارد. جوامع تاب‌آور، آنهایی هستند که با انسجام اجتماعی و توانایی سازگاری و کار جمعی می‌توانند به موقع به بلایای طبیعی پاسخ دهند.
در ایالات متحده، مراکز تماس «۲۱۱ یونایتد وی» به عنوان یک خط کمکی ۲۴ ساعته و همه روزه و محرمانه و اجتماعی برای افراد و خانواده‌هایی که به‌دنبال کمک فوری در طیف وسیعی از خدمات، از جمله مسکن و غذا، مراقبت‌های بهداشتی و امداد در بلایا هستند، خدمت می‌کنند. شبکه ۲۱۱ روزانه حدود ۵۰ هزار تماس دریافت می‌کند و مهم‌تر از همه، افرادی که به تماس‌ها پاسخ می‌دهند، متعلق به همان جوامعی هستند که به آنها خدمات می‌رسانند. هدف این شبکه این است که در مواقعی که همسایگان ما بیشتر از همیشه به ما نیاز دارند، در دسترس‌شان باشیم. این رویه می‌تواند به عنوان یک دارایی ارزشمند در جوامع انعطاف‌پذیر در نظر گرفته شود. به این ترتیب در زمان چالش‌های مهم جهانی، تعهد به همکاری میان بازیگران عمومی، خصوصی و جامعه مدنی بسیار مهم می‌شود. مشارکت این امکان را فراهم می‌کند که با نهادهای شناخته شده و تأثیرگذار در جهان نیروی متحدی برای خیر باشند و مسیر تغییرات دگرگون‌کننده را تسهیل کنند.
مشارکت‌های دولتی و خصوصی از تاب‌آوری جوامع حمایت می‌کند
گزارش مجمع جهانی اقتصاد توصیه می‌کند که مشارکت‌های دولتی و خصوصی فرصت‌های مشترکی را برای حمایت و اجرای سیاست‌هایی ارائه می‌دهند که از زیرساخت‌های جامعه انعطاف‌پذیر و دسترسی عادلانه به منابعی که پایداری محیط زیستی را ارتقا می‌دهند، حمایت می‌کنند. بشردوستی ابزار جمعی ما برای پیشبرد خیر عمومی و کمک به ایجاد آینده‌ای روشن‌تر و عادلانه‌تر برای کسانی است که بیشتر به آن نیاز دارند. کمک‌های سخاوتمندانه، به‌ویژه آنهایی که «بدون محدودیت» هستند، اعتماد را در جامعه افزایش می‌دهد و اعضای آن را توانمند می‌سازند تا از پول به مؤثرترین شکل به نفع جامعه استفاده کنند. باید جوامع را به ابزارهایی که برای قوی‌تر شدن، ایمن‌تر شدن و عادلانه‌تر شدن نیاز دارند، مجهز کنیم. تغییر تأثیرگذار جامعه یک فرآیند طولانی است که به حمایت و تعهد طولانی مدت نیاز دارد. باید خودمان را متعهد به تغییر گفتمان پیرامون واکنش به بلایا کنیم. به‌جای بازسازی ساده و بازگشت به حالت عادی، باید یک دوره جدید و یک جامعه جدید را پرورش دهیم که فضایی را برای افراد به حاشیه‌رانده شدهٔ تاریخی ایجاد کند، تحرک اقتصادی و فرصت‌ها را ارتقا دهد، نابرابری‌های بهداشتی را کاهش دهد و تضمین کند که هر عضو جامعه ابزار مورد نیاز برای پیشرفت را دارد.
انتهای پیام
