کاسترو و اپوزیسون ذوب در ولایت آمریکا

به گزارش انصاف نیوز، «فرهمند علیپور»، خبرنگار سابق خبرگزاری فارس که به خارج کشور مهاجرت کرده، در یادداشتی در فیسبوک خود نوشت:

فيدل كاسترو مرد تا دنياي ما از رهبران بزرگ و كاريزماتيك خود خالي شود. تا همين چند دهه پيش جهان ما در مرزهاي خود گاندي را در شرق داشت، چگوارا و كاسترو را در غربي ترين و نلسون ماندلا را در جنوبي ترين مرزهاي خود داشت. رهبراني كه هر كدام به الگو و اسطوره اي تبديل شده بودند.

مثل اين روزها دنيا شاهد اين حجم از رهبران سفيه و ابله نبود. بنگريد به رئيس جمهور منتخب ايالات متحده! به كابينه اي كه در حال تشكيل آن است. مجمع ديوانگان! به وزير خارجه بريتانيا، به توني بلر، به اولاند و ساركوزي، به اردوغان، سيسي و احمدي نژاد، به نتانياهو. شايد هرگز دنياي ما با اين حجم و تعداد از رهبران ابله رو به رو نبوده است. چه گنجايشي دارد دل دنيا.

فيدل كاسترو مرد و آخرين نشانه ها و سمبل هاي جهان دو قطبي، جهان خيزش هاي مسلحانه فقرا و بيچارگان عليه استعمارگران را با خود برد.

فيدل كاسترو جزيره كوچك كوبا را كه عشرتكده آمريكايي ها بود را به پرچمي افراشته در جهان تبديل كرد به الگويي براي مبارزه. ايالات متحده آمريكا بيش از نيم قرن كوبا و كوبايي ها را مجازات كرد و به تحريم كشاند و ديگر كشورهاى متحدش را وادار كرد تا دست به دست يكديگر بدهند و جزيره كوچك را از پاي در آورند.

امروز باراك اوباما در حالي از كاخ سفيد مي رود كه آمريكا سيستم درمان و بهداشتي كه كوباي تحريم شده براي مردمانش فراهم كرد را در خواب و خيال هم نمي تواند ببيند. آری کوبا فقیر بود، علت فقر کوبا اما فیدل نبود، تحریم های آمریکا و غرب بود. جنگ غرب علیه کوبا و اراده کوبا بود. با این وجود و علی رغم تحریم های پنجاه ساله وضعیت زندگی در کوبا از نظر تحصیلی، بهداشت، بیکاری و فاصله طبقاتی از بسیاری از متحدان آمریکا در خود آمریکای مرکزی و نزدیکان جغرافیایی، فرهنگی و زبانی کوبا، بهتر بود. فیدل هم عاری از اشتباه نبود، حتما می توانست بسیار بهتر از اینها باشد.

از امروز رسانه ها و حاميان ايالات متحده و مخالفان كاسترو و كوبا پرونده های حقوق بشری کوبا را باز خواهند کرد و او را با سرزنش و نفرت تشییع خواهند کرد و البته همزمان یادآوری خواهند کرد که او با همه اشتباهاتش در آخرین سالهای عمرش کمی عاقبت به خیر شد زیرا که با آمریکا راه آمد. هر چه باشد هنوز هستند کسانی که راه نیامده اند و باید الگو بگیرند.

آنها پاي حقوق بشر را در انتقاد از كوبا به ميان مي كشند و استدلال ها تكراري و ملال آور خود را تکرار خواهند کرد. به ما اينگونه القا می كنند كه اگر كوبا همچنان در دست آمريكايي ها مي ماند به بهشت حقوق بشر تبديل مي شد. آنها مي گويند، تكرار مي كنند و خود باور مي كنند. اما نمي گويند كه مگر دیگر كشورهايي كه دهه هاست در حلقه مريدان آمريكا مانده اند، مردمانش از حقوق بشر و دمكراسي بهره ای هم مي برند؟ اصلا آمريكا براي وضعيت حقوق بشر در آنها تره خرد مي كند؟

اينجاست كه انتقاد هاي آنها رياكارانه مي نمايد و دفاع آنها از حقوق بشر بيشتر ابزاري است سياسي عليه دولتهايي كه رابطه خوبي با ايالات متحده ندارند و نه در دفاع از ملت هايي است كه تحت ستم و تبعيض هستند.

از نظر آنها حقوق بشر بايد در ايران، چين، روسيه، کره شمالی، سوريه و كوبا رعايت شود چون حاكمان آنها حاميان آمريكا نيستند و نه چون مردمانشان شاهد نقض حقوق انساني شان هستند. از این روست که برای دستگاه سیاست خارجی آمریکا، برای لندن و پاریس، حقوق بشر در عربستان ، مصر، اسراييل و فلسطين، تركيه، كويت، قطر، بحرين، امارات ، يمن و… محلي از اعراب ندارد! رسانه هاي بزرگ و مهم غربي هم به ندرت و گاه براي خالي نبودن عريضه و رفع تکلیفی انتقادي هم مي كنند.

بحث انتقاد يا حمايت از كارنامه حقوق بشری حكومت كاسترو در كوبا نيست كه این به جاي خود می تواند بحث مفیدی باشد، بحث اما داستان تکراری و پایان ناپذیر رياكاري هاست، استفاده از حقوق بشر نه براي رهايي بشر كه براي مسلط تر كردن تسلط واشنگتن بر جهان ما، استفاده ابزاری از حقوق بشر و از ستمی که بر بشر می رود، نه برای رهایی اش که برای از میان به در کردن خرده اربابان به سود ارباب بزرگتر.

آنها خود را حاميان آزادي و ديدبان هاي دمكراسي در جهان مي دانند، خود را در قامت مبارزان سخت کوش، عاقلان و دلسوزان حقوق بشر می بینند، اما با سرمايه و حقوقی که از وزارت خارجه آمريكا به آنها می رسد و در انتهای کارشان درست مثل کارمندان وزارت خارجه آمریکا، حمايت از پیشبرد سياست خارجي آمريكا است، نقطه ای که به آن سمت هدایت می شوند و هدایت می کنند. ما را به حامیان خودکار متحدان آمریکا و مخالفان سر سخت منتقدان آمریکا تبدیل می کنند و گاه بی آنکه خود بدانیم، برای ساعتها و ساعتها برای منافع ملی آمریکا و پیشبرد و موفقیت سیاست خارجی آمریکا بحث می کنیم و چانه می زنیم و خسته نمی شویم، چون فکر می کنیم برای جهانی بهتر در حال تلاش هستیم. جهان بهتری که مسیرش را آنها به ما نشان داده اند. ما را اینگونه می خواهند و تشویق می کنند و عاقل و مدرن نشان می دهند.

البته که در این میان انسانها و چهره های شریف و آزاده ای هم هستند که حقوق بشر را برای بشر و با اهداف انسانی می خواهند نه ابزاری برای پیشبرد سیاست خارجی کشورهای بزرگ. این زشت ترین و سیاه ترین جنگ جهان ماست.

پيام آمريكا اما بسیار روشن است، در سياست خارجي خود با ما باشيد و در داخل خود می دانید و مردمانتان، دستتان براي نوازش و سركوب در داخل باز است. سرکوب کنید یا نوازش ما از شما تمجید خواهیم کرد، اقدامات شما را توجیه خواهیم کرد. نهایت اینکه بگوییم «حرام زاده است، اما حرام زاده خودمان است». ما شما را خردمند و نماینده مردم خود معرفی می کنیم، اما اگر در سياست خارجي با ما همراه نباشيد آنگاه ما منتقد شرايط داخلي شما مي شويم.

برخي از اپوزسيون ايراني ذوب در ولایت آمریکا، بايد خوشحال باشند و سپاسگذار فاصله ای كه میان تهران و واشنگتن است و گرنه بعيد نبود امروز اف بي آي و سازمان سيا در همراهي با سپاه و وزارت اطلاعات ايران به تعقیب و خنثی سازی مخالفين و اپوزسيون می پرداختند. شايد اولاند که کشورش را مهد دمکراسی می خواند هم امروز به صادق لاريجاني مدال مدافع حقوق بشر مي داد، مگر به عربستان نداد؟ شاید بشار اسد را که امروز خونریز و قصاب می خوانند را هم قهرمانی نشان می دادند ایستاده در برابر طوفان ها و سیل تروریست ها؛ مردی که به نمایندگی از جهان در برابر تروریست ها ایستاده است. مگر از این لقب ها به رهبران اسراییل نمی دهند؟ مگر بریتانیا در مرگ شاه عربستان پرچم هایش را نیمه برافراشته نکرد؟

انتهای پیام