وقتی فرد نمی تواند رفتار جنسی خود را مدیریت کند

رفتار جنسی اجباری وضعیتی است که در آن فرد نمی تواند رفتار جنسی خود را مدیریت کند. افکار جنسی مداوم در توانایی او برای کار، حفظ روابط و تکمیل فعالیت های روزانه آنها اختلال ایجاد می کند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از مدیکال نیوز تودی ،‌برخی افراد از رفتار جنسی اجباری به عنوان اعتیاد جنسی یاد می کنند. با این حال، انجمن آمریکایی مربیان، مشاوران و درمانگران جنسی (AASECT) دستورالعمل‌هایی را منتشر کرد که توصیه می‌کرد اعتیاد به جنسی و اعتیاد به پورن به دلیل فقدان شواهد تجربی، اختلالات روان‌شناختی قابل تشخیص نیستند.

یک بررسی در سال 2014 گزارش می دهد که 3 تا 6 درصد از مردم در ایالات متحده رفتار جنسی اجباری را تجربه می کنند.در این مقاله، رفتار جنسی اجباری، از جمله علائم و درمان‌های آن، و اختلافات پیرامون معیارهای تشخیصی آن را توضیح می‌دهیم.

رفتار جنسی اجباری چیست؟

انجمن روانپزشکی آمریکا (APA) رفتار جنسی اجباری را به عنوان یک اختلال سلامت روان قابل تشخیص طبقه بندی نمی کند. بحث در مورد اینکه آیا APA باید رفتار جنسی اجباری را در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5) لحاظ کند، ادامه دارد.

سازمان بهداشت جهانی (WHO) رفتار جنسی اجباری را در طبقه‌بندی بین‌المللی بیماری‌ها (ICD-11) گنجانده و آن را به عنوان یک اختلال تکانه‌ای تعریف کرده است که «با الگوی مداوم شکست در کنترل تکانه‌ها یا میل‌های جنسی شدید و تکراری که منجر به تکرار جنسی می‌شود مشخص می‌شود. رفتار – اخلاق.”

APA اعتیاد را به عنوان وضعیتی توصیف می کند که باعث ایجاد تغییراتی در نواحی مغز می شود که به قضاوت، تصمیم گیری، یادگیری، حافظه و کنترل رفتار مربوط می شود. این تغییرات در اسکن مغز قابل مشاهده است.

با این حال، APA اعتیاد را به عنوان وابستگی به یک ماده و نه یک فعالیت تعریف می کند.

ویژگی های زیر نشان دهنده رفتار جنسی اجباری است:

• فعالیت‌های جنسی تکراری که به کانون اصلی زندگی فرد تبدیل می‌شوند، تا جایی که از سلامتی و مراقبت شخصی یا سایر علایق، فعالیت‌ها و مسئولیت‌ها غفلت می‌کنند.
• تلاش های ناموفق متعدد برای کاهش قابل توجه رفتار جنسی تکراری
• ادامه رفتار جنسی تکراری علیرغم پیامدهای نامطلوب یا کسب رضایت اندک یا بدون رضایت از آن
• الگوی شکست در کنترل تکانه ها یا میل شدید جنسی و رفتار جنسی تکراری ناشی از آن در یک دوره طولانی، به عنوان مثال، 6 ماه
• رفتارهای مداومی که باعث ناراحتی یا اختلال قابل توجه در عملکرد فردی، خانوادگی، اجتماعی، آموزشی و شغلی و همچنین در سایر زمینه های مهم می شود.

پریشانی که کاملاً به قضاوت های اخلاقی و عدم تأیید انگیزه ها، امیال یا رفتارهای جنسی مربوط می شود برای برآورده کردن این شرط کافی نیست.

مقامات بهداشت روان هنوز رفتار جنسی اجباری را به عنوان یک وضعیت پزشکی تثبیت نکرده اند، اگرچه می تواند بر خانواده ها، روابط و زندگی تأثیر منفی بگذارد.

یکی از مشکلات تشخیص رفتار جنسی اجباری این است که ممکن است یک فرد میل جنسی متفاوتی از دیگری داشته باشد. در نتیجه، ممکن است فردی رفتار شریک خود را از نظر جنسی اجباری بداند، زیرا میل جنسی بالاتری دارد.

تحقیقات بیشتری برای تعیین اینکه آیا پزشکان باید رفتار جنسی اجباری را به عنوان یک اختلال در نظر بگیرند، ضروری است.

رفتارهای رایج

افرادی که رفتار جنسی اجباری دارند ممکن است بر روی اعمال جنسی متفاوت متمرکز شوند. برخی از افراد ممکن است تمایل شدیدی به خودارضایی داشته باشند، در حالی که برخی دیگر ممکن است احساس اجبار برای برقراری رابطه جنسی با چندین شریک مختلف در روز داشته باشند.

این تنوع، تعریف شرایط را سخت‌تر می‌کند.

فعالیت هایی که گاهی اوقات می توانند با رفتار جنسی اجباری ارتباط داشته باشند عبارتند از:

• خودارضایی اجباری
• روابط متعدد، شرکای جنسی، و یک شب می ایستد
• استفاده مداوم از پورنوگرافی
• انجام رابطه جنسی ناامن
• سایبرسکس
• ملاقات با کارگران جنسی

رفتارها و نگرش ها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• ناتوانی در مهار میل جنسی
• جداشدگی، به این معنی که فعالیت جنسی از نظر عاطفی فرد را ارضا نمی کند
• احساسات قوی جذب دیگران در کنار عاشق بودن و شروع عاشقانه های جدید، که اغلب منجر به یک رشته روابط می شود.
• احساس گناه و شرمندگی
• ترک فعالیت های اجتماعی، کاری یا تفریحی برای دنبال کردن تحریک جنسی

عوارض

حتی اگر شواهد از تشخیص رفتار جنسی اجباری پشتیبانی نمی‌کنند، هنوز هم می‌تواند تأثیر شدیدی بر افرادی که درگیر آن هستند و اطرافیانشان باشد.

رفتار جنسی اجباری درمان نشده می تواند منجر به احساس گناه شدید و عزت نفس پایین شود. برخی از افراد ممکن است دچار اضطراب و افسردگی شدید شوند.

سایر عوارض ممکن است شامل موارد زیر باشد:

• مشکلات خانوادگی و روابط، از جمله جدایی
• مشکلات مالی
• عفونت های مقاربتی (STIs)

علل

دلایل رفتار جنسی اجباری هنوز مشخص نیست.

برخی از مطالعات این نظریه را مطرح می کنند که رفتار جنسی اجباری سیستم پاداش و مدارهای مشابهی را در مغز با اعتیاد به مواد دارد. با این حال، هیچ مدرک تجربی منبع معتبری وجود ندارد که این را تایید کند.

شرایط زمینه ای سلامت روان، مانند افسردگی، ممکن است باعث ایجاد رفتار جنسی اجباری شود. حالات خلقی مختلف، از جمله غم، تنهایی، و شادی نیز ممکن است منجر به ناتوانی منبع مورد اعتماد در کنترل رفتار جنسی در افراد مبتلا شود.

تشخیص

بحث در مورد معیارهای تشخیصی رفتار جنسی اجباری ادامه دارد. معیارهای مختلفی برای تشخیص این بیماری وجود دارد.

طبق DSM-5 رفتار جنسی اجباری یک تشخیص رسمی نیست. APA نشان می دهد که این به دلیل کمبود شواهدی است که از زنده بودن آن به عنوان یک وضعیت پزشکی پشتیبانی می کند. با این حال، WHO رفتار جنسی اجباری را در ICD-11 گنجانده است.

از آنجایی که شواهد کافی برای حمایت از ارتباط بین رفتار جنسی اجباری و مدارهای روانی اعتیاد در دسترس نیست، این معیارها کاربرد وسیع تری در تشخیص رفتار جنسی اجباری ندارند.

تعداد فزاینده نمونه های رفتار جنسی اجباری و پیامدهای آن، بحث اختلال را به عنوان یک وضعیت روانی مشروع گسترش داده است. با این حال، قبل از اینکه مقامات بهداشتی رفتار جنسی اجباری را به عنوان یک تشخیص مستقل اضافه کنند، شواهد تجربی بیشتری لازم است.

درمان

CBT یکی از گزینه های درمانی ممکن برای رفتار جنسی اجباری است.
درمان رفتار جنسی اجباری ممکن است دشوار باشد، زیرا ممکن است فرد رفتارها و الگوهای فکری خود را منطقی کند. افرادی که رفتار جنسی اجباری دارند ممکن است وجود مشکل را انکار کنند.

هدف گزینه های درمانی کنونی کاهش علائم سلامت روان و مدیریت هر گونه تمایل بیش از حد برای برقراری روابط جنسی است. روش ها همچنین پرورش عادات و روابط سالم را تشویق می کنند.

گزینه های درمانی زیر در دسترس هستند:

• درمان شناختی رفتاری (CBT): این نوع درمان روانشناختی تکنیک ها و ابزارهای مختلفی را ارائه می دهد که به فرد کمک می کند رفتار خود را تغییر دهد. CBT می تواند فرد را برای یادگیری مهارت های مقابله ای مثبت جدید و کاهش میل جنسی ناخواسته مجهز کند.
• داروهای تجویزی: این داروها ممکن است شامل آنتی آندروژن‌ها، مانند مدروکسی پروژسترون (Provera) و همچنین مهارکننده‌های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs)، از جمله فلوکستین (پروزاک) باشد. در حالی که ممکن است پزشک این داروها را برای کاهش میل جنسی تجویز کند، سازمان غذا و دارو (FDA) هیچ دارویی را برای درمان این بیماری تایید نکرده است.

حمایت دوستان و خانواده برای کمک به بهبودی از رفتار جنسی اجباری بسیار مهم است. درک و تحمل رفتار جنسی اجباری برای دیگران دشوار است، به خصوص اگر قبلاً باعث آسیب در روابط شده باشد.با این حال، یک شبکه حمایتی قوی به کاهش رفتار جنسی ناخواسته کمک می کند و از ایجاد یک رابطه جنسی سالم حمایت کند.

افرادی که رفتار جنسی اجباری دارند، افکار جنسی مداومی را تجربه می کنند که در روابط، کار یا تحصیل و زندگی روزمره آنها اختلال ایجاد می کند.

این می تواند به اضطراب و افسردگی شدید و همچنین طیف وسیعی از عوارض دیگر منجر شود.

کارشناسان از علت این رفتار مطمئن نیستند، اما گزینه های درمانی مختلفی برای کمک به فرد در مدیریت آن در دسترس است.

اگرچه برخی افراد از رفتار جنسی اجباری به عنوان اعتیاد جنسی یاد می کنند، APA آن را به عنوان یک اختلال سلامت روان طبقه بندی نمی کند.

انتهای پیام