«بنده‌پروری خداوند برمبنای رحمانیت است»
محمدجواد مصطفوی، نویسنده، در سایت اندیشوران نوشت: «خلقت دو وجهی (روحی و جسمی) آدمی، هر از گاهی متأثر و دور از قواعد الهی، انسانی، دینی و اخلاقی است، که با پرهیز و عدم تعقل، تفکر و تدبر به درستی با پریشانی، آمیختگی و آشفتگی و به تبع آن، آزردگی روح و خستگی جسم را به همراه دارد، که تلاطم ناباوری، خلاف، سستی، کج خلقی، ناسازگاری با دیگران و پرخاشگری از آن بروز می نماید، که ادامه عمر آدمی را با چنین بلبشویی غیرممکن و به دور از انسانیت انسان می کند.
با چنین روزگاری و احوالی، پوستین هایی از پلشتی و ناملایمات بر وجود آدمی چنبره می زنند و خواسته و ناخواسته اصالت ها را محو می کنند، طاقت ها را می درّند و فرسایش های روح و جسم را می افزایند، تا بدان جا می تازند و پیش می روند، که از آدمی مفرّی بدان ها نیست، چاره ای نمی بیند و گریزی نمی یابد، آسایش و آرامش گنج پر بها در کالبد متعب می شود، گاه در خلوت و گاهی در جلوت ندای بی کسی، بی هویتی و تنهایی سر می دهد، که من کیستم؟! من چیستم؟! برای چه آمده ام؟! کارم به کجا ختم می شود؟!
در چنین دنیای خودساخته و پرداخته، زنگارهای روح را باید زدود، جسم را از غلاف گناه ها بایستی برهاند و قفس ناامیدی را با روشنای رجا بگسلیم، تا پروازی دوباره را مهیا سازیم، اوجی به نهایت، در منزلت تقرب، به امضای رضایت و به مکانت یک مهربان مهربانان.
آدمی هست و روزگار پیچاپیچ، که دو خط غیر موازی بر عمر کشیده شده، لحضاتی سوار بر امواج خوشحالی و قبراقی و لمحاتی غرق در گرفتاری و غمبارگی، تا بود، همین بود! خوابیدن شتر خوش اقبالی و بداقبالی در کنار درب خانه هاست، همگان این شتر را خواهند دید، ولی نفس زیاده خواه در وجود آدمی به گونه ای است، که عرصه زندگانی را بر همه تنگ تر می کند، عقل و هوش را از سر می پراند و گرفتار خواهش های آن می گردند، که گاه ناخودآگاه از سر استیصال و تنهایی، بی هویتی، بی کسی و بی وجودی خویش ناله سرمی دهد، که ای کاش، در چنین تنگناهای وحشت زایی قرار نمی گرفتم! آیا امیدی هست؟ دادرسی هست؟ پناهی هست؟ یاوری مرا می‌پذیرد؟
در این هنگامه پراضطراب تنهایی و بی کسی، درونی پر از غوغای و آشفتگی به سرشت خلقت او الهام می گردد، که مهربانی مهربان تر از همه مخلوقات عالم صدایم زده، دعوتم می کند، دعوتی پر از محبت، مکرمت و مداومت، که می فرماید: « وَ قالَ رَبُّکُمُ ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ»؛۱ پروردگار شما فرموده است: «مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم.»
بنده‌پروری خداوندگار بر تراز رحمانیت و رحمیت و حق و حقیقت بناست:
آنچه به بندگان می بخشاید، بر توفیقیت؛ آنچه می ستاند، بر خیریت و مصلحت و آنچه دریغ می دارد، به ظرفیت بندگان می سنجد، که همه در راستای: «هُدُوا إلی صِراطِ الحَمِیدِ»؛۲ طریق خدای ستوده هدایت شوند، به تفسیر معناست.
در ایام پر فضیلت و منزلت نفحات رحمانی و ترنم بندگی، که رسول مهربانی (ص) بدان اشاره دارد و می فرماید: «انّ لِرَبّکم فِی أیّام دَهرکُم نَفحاتٌ مِن رَحمَة ألا فَتَعرَّضُوا لَها؛۳ در روزگار شما نسیم هایی از رحمت پروردگارتان بر شما می وزد، به هوش باشید که آن ها را دریابید.» به وزیدن آغازیده، طنازی های الهی به مصدر ایام شروعیده، باران نوازش های رجبی باریدن گرفته و همه مَلک و ملکوت به شوق نغمه سرایده و به مؤمنان بشارت دم می زنند، که: «أین الرَجَبیون؛ رجبیون کجایند؟!»
در این روزها و شب ها مسیر راه را آماده نمودند، آدرس های مبدأ به صواب و ثواب ثبت و ضبط است، فرش های عاشقی گسترانیده شده، که ای عاشقان طریق راستی و درستی، دمی در کجاوه ماه پر فضیلت رجب بیاسایید، تا ترنّم بندگی را بچشایید، که رسول مهربانی (ص) می فرماید: «إنّ رَجَب شَهرُالله وَ شَعبانَ شَهرِی وَ شَهرَ رَمضانَ شَهرِ اُمَّتیِ؛۴ به درستی رجب ماه خداست، شعبان ماه من است و رمضان ماه امت من است.» بدین معنا، که همه اجر و پاداش تان در این ایام الله پیش رو، بی واسطه با کریم کریمان و رسول مهربانان (ص) است.
به امید آن که، مؤمنان خداجوی در این ماه های پر فضیلت فرارو، که رحمات الهی گسترده و برکاتش جاری و دعاها به اجابت قرین است، برای عاقبت بخیری، عافیت طلبی، آرامش خواهی و سرافرازی ملت غیور ایران، دستان مضطرمان را به دعا بلند کنیم، که رهایی از همه مشکلات و به ویژه ظهور حضرت صاحب عصر و زمان (عج) را از خداوندگار، عاجزانه خواستار باشیم. إن شاءالله تعالی.»
پی نوشت:
۱. غافر، آیه۶۰.
۲. حج، آیه۲۴.
۳. مرحوم مجلسی، بحارالأنوار، ج۶۸، ص۲۲۱.
۴. مرحوم حر عاملی، وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۴۸۶.
انتهای پیام
