ژاپن و آلمان که چیزی نیست، یک بهشت به مردم بدهکاریم!

غلامرضا بنی اسدی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

کلمات هم مثل آدم‌هایند؛ گاه با ظاهری زیبا نتایج نازیبا به بار می آورند. مثل آدم های زیبا که خطرِ فوران کرده در رفتارشان ملتی را زمین‌گیر می کند. به گمان من این گزاره کلامی از آن جمله است:

“پایه‌ریزی فرهنگی جدید بر مبنای اسلام سختی و گرسنگی را به دنبال دارد و مردم ما این راه را خود انتخاب کرده‌اند، برخی می‌خواهند ایران را مانند ژاپن و آلمان کنند”.

این یک جمله را- که در سخنان یکی از حضرات جاگرفته و حساسیت برانگیز شده است- اگر بخواهیم به عنوان خبری نگاه کنیم، می شود جمله طلایی. اما وقتی بخواهیم مابازای معنایی آن را در نظر آوریم می شود یک جمله هراس انگیز، بسیار هراس انگیز!

این جناب یا شعارهای انقلاب را از یاد برده یا سنت حکمرانی علوی را فراموش کرده است. هر دو از تلاش ارتقای سطح زندگی مردم حکایت و بر آن تاکید دارد. این را امیر مومنان، علی علیه السلام، در گزارشی از سال های حکومت خود می فرماید: “در کوفه همه زندگی مناسب دارند: صاحبان پایین ترین شغل ها هم نان گندم می خورند، خانه و سرپناه دارند، و از آب گوارا (فرات) می نوشند…در منطقه‌ی تحت حکومت من، کسی بی سرپناه و بی خانه  نیست. کسی دغدغه‌ی مسکن ندارد.” این کارنامه درخشان به رغم سه جنگ است که به امام تحمیل شد. اما حکمرانی عدالت محور امام، شرایط را برای زندگی بهتر مردم فراهم کرد. با این شرایط -که حتی مردمان پایین ترین سطوح زندگی هم مرفه اند و خوش زی. «انّ أدناهم منزلة» یعنی آنانی که سطح زندگی شان از همه پایین تر است، آنان هم نان گندم می خورند- امام به عنوان حاکم و خلیفه آن جامعه، باز نان جو می خورد و گندم نمی خورد.

شعارهای انقلاب، و برنامه ریزی های متعدد نظام برای محرومیت زدایی با تاسیس نهادهای خدمت رسان هم که نیاز به یادآوری ندارد. حال این جناب که گویا سرسلسله یک گفتمان حکومتی و جریان سیاسی است بر اساس چه مدلی سختی و گرسنگی را برای مردم تجویز می کند مسئله ای است که خود باید پاسخ دهد. آن چه از سلوک حکومتی امام علی می خوانیم این است که بر همه آسان می گرفت جز بر نفس خود که در روزگار گندم خوران طبقات فقیر هم باز به قرص نان جو اکتفا می کرد.

می توان از آن مشرب این نتیجه را گرفت که حاکمان باید برای رفاه مردم بکوشند اما بر نفس خود سخت بگیرند و حتی -گاه- گرسنگی بکشند. این مطلوب است نه نسخه سختی و گرسنگی برای یک ملت کشیدن. حال باید پرسید این جناب و هم‌اندیشان و پیروانش چقد حاضرند برای مردم سختی بکشند؟ چقدر حاضرند برای پیشبرد اهدافِ ملت نه که برنامه های خود، گرسنگی بکشند؟ چهره ها و قیافه ها اما نه به سختی کشیده می مانده و نه به کسی که در وعده های غذایی اش، تاخیر افتاده باشد! بگذریم، زندگی شان به خودشان مربوط است اما حق ندارند برای زندگی مردم هم از این نسخه ها بنویسند.

وظیفه اولیه حکومت ارتقای سطح زندگی مردم است. وظیفه کارگزاران حکومت هم تلاش شبانه روزی برای هر روز بهتر شدن زندگی مردم. ژاپن و آلمان که چیزی نیست، مردم از ما یک بهشت تمام و کمال طلبکارند. وعده اش را داده ایم. باید عمل کنیم.

انتهای پیام