درباره کابینه معرفی‌شده‌ی پزشکیان | رضا رئیسی 

رضا رئیسی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت: 

همین ابتدای بحث، معروض دارم که اگر به دنبال یک متن پرشور و هیجانی با کلمات پرطمطراق و واژگان مطنطن در موافقت یا مخالفت با اعلام اسامی وزرای کابینه معرفی شده، هستید. قید خواندن مطلب را زده و به کار مفیدتری بپردازید، بخصوص اگر ملهم از گشت و گذار در فضای مجازی با رگبار متواری از مرده باد، زنده بادها مواجهه شده و ذهنتان از چنین فضایی متاثر و ملتهب گشته است. 

واقعیت آن است که معرفی کابینه با هر کیفیت و کمیتی، قطعا منتقدانی و گلایه مندانی داشت در هر شرایط و موقعیتی چه رسد به اکنون که پس از چند سال فضای ملتهب سیاسی و اجتماعی در پسا 96 و فشارهای فزاینده اقتصادی و در پیامد یک حادثه ناگوار برای رئيس جمهوری وقت، انتخاباتی ناگهانی و غیر منتظره رقم خورده و مردی کلیددار ساختمان پاستور شده است که فارغ از هر گزینه و گزاره ای سابقه و عقبه حزبی نداشته و آدم تشکیلاتی نبوده است و پر واضح است که تیم و تشکیلات هم نداشته باشد و در نقطه کانونی محافل سیاسی هم جا خوش نکرده بوده که محل رجوع و اهتمام سیاسیون نام و نشان دار بوده باشد. 

حال در ورای یک انتخابات غیرمنتظره یک رئیس جمهوری با سابقه قوی در حوزه تقنینی و نه اجرایی، با کوله باری از انباشت مطالبات بحق و ناحق، با توقعات و امیدهای بسیار، پا به راس هرم اجرایی کشور گذاشته و باید پاسخگوی 85 میلیون ایرانی، رای داده و رای نداده، منتقد و مخالف، هوادار و حامی، ستادی و متخصص، جوانان و زنان و اقلیت های مذهبی در همه این سالها بازمانده از حقوق بدیهی خود باشد و انصافا قبول بفرمایید که سخت ترین کار دنیا، الآن و در این برهه و در این موقعیت همین پست رئیس جمهوری در کشور عزیز و دوست داشتنی مان ایران است. 

حال فارغ از این مقدمات تاملی چند خواهم داشت، به موضوع معرفی کابینه چهاردهم، که در ادامه می آید. 

اول. دوستانی که بی محابا نقد می کنند و گلایه دارند که از معرفی کابینه ناامید گشته و انگشت حسرت از برای رای خود به پزشکیان می گزند، ضمن پذیرش تام و تمام حق نقد و گلایه آنان فقط یک نکته را متذکر شوم که عزیزان از یاد نبرید که 3 ماه پیش کشور چه وضعیتی داشت چه افرادی بر مصادر کابینه بودند و چه چشم اندازی را برای چند سال پیش رو متصور بوده ایم؟! حالا نمی گوییم آقای پزشکیان شاهکار کرده و گلی به جمال همه ما زده است یا توقعات ما را برآورده کرده است و یا حتی به وعده های خود جامه عمل پوشانده اما حداقل در بدترین نقدها و گلایه ها نسبت به برخی وزارتخانه ها، یک قیاس کوچک و اندک با وضعیت موجود، الهامات و درس ها و تاملات فراوانی را در پی خواهد داشت که به سادگی نباید از کنار آن بگذریم! 

دوم. قطع به یقین کابینه می توانست بسیار بهتر و کارآمدتر از آنچه که امروز بدان رسیده ایم چینش و آرایش شود و حتی اینجور نبوده که آن را در حدود و مقدورات رئیس جمهوری ندانیم و همه چیز را به بیرون و گزاره های فرامتنی ارجاع دهیم اما هم من و هم شما می دانیم که رئیس جمهوری بازیگر تام و تمام و مُخلَص این عرصه نیست و متغیرهای متعددی در این زمینه دخیل هستند البته اینکه نزدیکان رئیس جمهوری بهانه کنند که نگذاشتند و نمی گذارند هم بلاموضوع و فرامتنی است چرا که آنها با علم و اشراف و آگاهی به این وضعیت و قبض و بسط ها در ساخت قدرت سیاسی عهده دار این مسئولیت شده و باید پاسخگوی افکار عمومی باشند اما اینکه همه چیز را هم منوط به شخص رئیس جمهوری کنیم نه با انصاف همسو است و نه با عقلانیت سیاسی و نه البته درایت سیاسی که لازمه حضور تاثیر گذار در این جایگاه است و باید این واقعیات را در یک بسته بندی کامل ببینیم. 

سوم. یک نکته لیدی و بسیار مهم در این ماجرا طی این چند هفته پیشا معرفی و پس از آن این است که دولت دچار سردرگمی و بحران کارآمدی رسانه ای است. بازی رسانه در عصر ارتباطات و شبکه های اجتماعی بازی با کارت هیچ و همه چیز است و طی یکماه اخیر رویکرد رسانه ای در هر دو بخش کنش و واکنشی دچار ایرادات فراوان و سردرگمی بسیار بوده است و با این دست فرمان دولت چهاردهم در بزنگاه های حساس و تعیین کننده دچار مشکلات زیاد و عدیده ای خواهد بود. این مهم نیست (که البته در جای خودش هست) که فلان وزیر و بهمان مسئول همسو با گفتمان پزشکیان باشد یا نباشد اما قطعا و حتما مهم است که در حوزه تصمیم سازان رسانه ای افرادی بر مصادر امور رسانه ای و تبیین راهبردها در این حوزه باشند که تا بن دندان معتقد و باورمند و همسو با گفتمان پزشکیان باشند و بتوانند آن را در سطوح عالی دولتی و مردمی کانالیزه و بسط و تعمیم دهند. 

چهارم. منتقدان چینش کابینه در سطوح کلان و یا اضلاع و اجزای آن این نکته مهم را از یاد نبرند که نقد سازنده و مشفقانه نه تنها حق آنان است که وظیفه آنان نیز هست و این نه تنها در تقابل با رئیس جمهوری نیست که اتفاقا در راستای کمک و یاری رسانی به اوست که قدیمی ها می گویند:دوست آنست که بگریاند و دشمن آنست که بخنداند! اما پمپاژ ناامیدی به جامعه آنهم از سوی رسانه ای ها و فعالان سیاسی که به هر دلیلی گلایه و انتقاد دارند و از برخی گزینش ها و انتخاب ها دلخور و حتی دلگیر شده اند، رسم انصاف و مروت و منطبق با منافع ملی در این برهه زمانی نیست. 

ما برای نجات ایران از وضعیت موجود و تغییر به سمت و سوی آینده مطلوب به مسعود پزشکیان امید بسته و برای روی کار آمدن او مایه گذاشتیم، حالا اما اتفاق خاصی نیافتاده اندکی صبر و تامل کنیم و ضمن بیان نقدها و گلایه ها، به سمت و سویی نیل نیابیم که گویی آسمان به زمین آمده است و گویی سونامی خانمان سوزی براه افتاده است! هنوز با هر متر و معیاری گام های بلندی نسبت به چند ماه پیش برداشته و برداشته ایم و تازه این اول راه است.

انتهای پیام