توبه از …! شرط عضویت در کابینه! | احمد حیدری
حجت الاسلام احمد حیدری در یادداشتی که به انصاف نیوز ارسال کرده است به بهانه‌ی بررسی کابینه در مجلس نوشت:
بعضی از افراد معرفی شده برای کابینه از اصولگرایانی هستند که در این سالیان با مردم همراهی نداشته و به همین جهت اکثریت قاطع مردم از آنها روبرگردانده‌اند و در انتخابات‌های اخیر فقط موفق به کسب رأی اقلیت می‌شوند. گر چه انتخاب این افراد برای کابینه مورد اعتراض مردمی است که به آقای پزشکیان رأی داده‌اند ولی انتخاب آنها با لزوم همگرایی و اتفاق برای حل مسائل کشور توجیه می‌شود و این توجبه کم و بیش مقبول واقع شده است.
در مقابل تعدادی از اعضای معرفی شده، کسانی هستند که همفکر و همراه رئیس جمهور بوده و همچون رئیس جمهور در دو دهه گذشته به روال امور معترض بوده و در کنار مردم قرار داشته و مثلا در مجلس ششم برای دفاع از حق رأی آنها تحصن کرده یا در اعتراضات 1401 و خیزش «زن، زندگی، آزادی» همراه مردم و معترض بوده یا با گشت ارشاد مخالف بوده و …
اخیرا سخنگویان اصولگرا بخصوص طرفداران خالص سازی که با از دنیا رفتن مرحوم رئیسی، تیرشان به سنگ خورد و از رسیدن به آمالشان ناکام شدند، خواستار شده‌اند که معرفی شده‌ها برای کابینه وادار به توبه از گذشته شوند و بعد هم از رأی دادن بدانان خودداری گردد! آقای شریعتمداری کیهان از سخنگویان صریح این جریان گفته است: “از وزرای پیشنهادی که از مواضع سیاسی گذشته خود ابراز پشیمانی کرده‌اند، قدردانی کنید ولی به آنها رأی اعتماد ندهید”. آقای حسینی همدانی امام جمعه کرج هم گفته است: “برخی افراد کابینه اگر توبه هم کرده باشند، نباید در مسند حساس قرار گیرند”.
در ارتباط با این رهنمودها چند نکته قابل تأمل است:
1. در این روزها صبح و شام شاهد توصیه به تشکیل کابینه ائتلافی از سوی همین افراد و همفکرانشان هستیم. حالا از همین افراد می‌پرسیم آیا ائتلاف یعنی قبول کردن خط فکری و سیاسی و حکومتی شما و توبه از خط و ربط سیاسی خود؟ این معنای از ائتلاف در کدام قاموس جز قاموس انحصارگرایی موجود و مقبول است؟
2. هر فردی با توجه به فهم و درک خود تشخیص‌هایی می‌دهد و بر آن اساس رفتارهایی می‌کند که ممکن است بعدا از آن مواضع پشیمان شود و حتی توبه کند. این طبیعی است و اگر این ندامت بعدی ناشی از رضای حق طلبی باشد، ارزشمند است ولی واداشتن افراد به ابراز پشیمانی از گذشته برای رسیدن به پست و مقام!، چه تناسبی با توبه خدایی دارد؟ آیا دعوت به چنین توبه‌ای پسندیده است؟ نمی‌د‌انیم چنین توصیه کنندگانی بر اساس کدام میزان شرعی و دینی به چنین توبه‌های غیر واقعی دعوت می‌کنند؟
3. پیامبر و امامان، مردم و اصحاب خود را شجاعت اعتراض می‌بخشیدند و هیچگاه مشاهده نشد شرط پذیرش آنان و دادن مسند را اعلام! پشیمانی از گذشته قرار دهند. کسانی که از تریبون‌های دینی چنین توصیه‌هایی در خطبه جمعه و جایگاه دعوت به تقوا صادر می‌کنند، آیا سیره امامان هدایت را مقتدای خود قرار داده‌اندیا به امامان گمراهی اقتدا کرده‌اند؟
4. اما آنانی که در گذشته به وظیفه تشخیص داده عمل کرده‌اند حتی اگر بعد فهیمده باشند این تشخیص اشتباه بوده، باید بر این نعمت شاکر باشند و بدان افتخار کنند که این شجاعت و شهامت را داشته‌اند که به آنچه حق و وظیفه تتشخیص داده‌اند، عمل کنند. مهم این است که آنان در آن مقطع آن اقدام را در راستای دفاع از حق و مفید تتشخیص دادند و به تشخیص خود عمل کردند و این اقدام همیشه باید برایشان موجب افتخار باشد اگر چه بعدا به این باور رسیده باشند که آن تشخیص اشتباه بوده است. اشتباه گناه نیست و طبیعی بشر است. گناه، شانه خالی کردن از عمل به وظیفه ای است که تشخیص داده‌اند.
5. افرادی که برای رسیدن به پست از اقدامی که حق تشخیص داده و عمل کرده‌اند، ابراز ندامت می‌کنند، یا به واقع از گذشته خود در انجام وظیفه و همراهی با مردم و دفاع از حقوقشان نادمند یا به دروغ و برای جلب رضایت اصحاب قدرت و صاحبان رأی در مجلس و … است. در صورت اول دورویانی هستند که امروز به واقع در صف کانون‌های قدرتند ولی خود را همراه مردم جلوه می‌د‌هند و در صورت دوم دروغگویانی هستند که رسیدن به پست و مقام غایتشان است! و در هر دو صورت شایستگی تکیه بر منصب وزارت و خدمت به مردم را ندارند.
انتهای پیام
