به بهانه‌ی درگذشت ابراهیم نبوی
احسان حدیدی، عضو بخش تحلیلی انصاف نیوز، در یادداشتی به بهانه‌ی درگذشت ابراهیم نبوی نوشت:
نکته‌ای که به بهانه‌ی خودکشی منجر به درگذشت ابراهیم نبوی می‌توان مطرح کرد و مهم است اینکه
عاقبت تندروی، سرخوردگی و تنهایی است.
هر چند او در این سال‌ها از آن نوع تندروی‌ها عبور کرده بود و حتی در انتخابات اخیر شرکت داشت اما چقدر از دوستان روزنامه‌نگار همین آقای نبوی در دوره‌ی اصلاحات به محمد خاتمی سرکوفت زدند و موجبات دلسردی و بی میلی رای دهندگان انتخابات ۷۶ و ۸۰ را فراهم کردند.
نباید فراموش کنیم که سال ۸۴ و انتخاب احمدی نژاد که آغاز طرد و هجرت بسیاری از روزنامه نگاران بود، در بستر همین تندروی‌ها شکل گرفت.
نکته‌ی دیگر حفظ ارکان حکومتی است. متاسفانه چه در ایام اصلاحات و چه ایام اعتدال به این نکته‌ی مهم توجه کافی نشد، بلکه یک نگاه اخلاقی غیرضروری به این مسأله‌ی سیاسی وجود داشت که به هر دلیلی نباید در قدرت ماند.
در صورتی که این توانایی سیاسی و اجرایی است که می‌تواند ضربه‌گیر فشارهای نهادهای حاکمیتی به فعالین سیاسی و فرهنگی باشد. بله، نمی تواند از آن فشارها صد در صد جلوگیری کند اما می‌تواند حجم بازخواست و فشار را کاهش دهد.
خب شما بنگرید اگر بعد از ۸۴ یک دولت اصلاح‌طلب انتخاب شده بود و یا بعد از روحانی یک دولت معتدل دیگری می ماند، چقدر قضیه فرق می‌کرد! نمی‌گویم که دولت پزشکیان نور علی نور است، ابدا؛
لكن هرچه هست از دولت سیزدهم بهتر است.
باز تاکید می‌کنم که منظور این نیست که زبان و قلم فعالین سیاسی و فرهنگی در ستایش و تمجید حاضرین در بدنه‌ی قدرت باشد. قلم انتقاد و نکوهش باشد لکن نباید پمپاژ شتاب‌زدگی و و تندروی و بعدش ناامیدی و يأس شود.
در اصلاحات گفتند اندکی صبر سحر نزدیک است خب چه شد!؟ دو قوه در اختیار جبهه اصلاحات بود، همه از دست رفت در صورتی اگر بنای تعامل بیشتر و حفظ قدرت بود هیچ وقت احمدی‌نژاد نبود.
البته در باب اشتباهات خاتمی و روحانی هم صحبت بسیار است و البته تله‌ی سال ۸۸!
انتهای پیام
