تخصص را فدای تحزب نکنیم

«نوید نوروزپوریان» در یادداشتی ارسالی به انصاف نیوز با عنوان «تخصص را فدای تحزب نکنیم» درباره ی معیارهای بررسی عضویت در لیست اصلاح طلبان برای انتخابات شورای شهر نوشت:

این روزها در کنار جریان داغ خبری انتخابات ریاست جمهوری بحث‌ها در محافل سیاسی حول محور شورای شهر تهران نیز گرم است. شورای شهری که حواشی بسیاری در آن بوده و این روزها، روزهای آخر خود را سپری می‌کند. شورای شهر چهارم در مسیر خود فراز و فرودهای زیادی داشت. از انتخاب شهردار تهران تا بحران‌های مختلف شهری که در آخرین اتفاق می‌توان به حادثه‌ی پلاسکو اشاره کرد.

در محافل سیاسی این روزها شنیده می‌شود که در شاخصه‌های انتخاب لیست پیشنهادی اصلاح طلب‌ها تحزب گرایی امتیازی به نسبت بالایی دارد به این معنی که کسی که در یکی از احزاب عضو بوده نسبت به وضعیت حزبی خود می‌تواند امتیازی مؤثر برای ورود به لیست کسب کند؛ اینجا جای سؤال پیش می‌آید که افرادی که به هر دلیلی سابقه‌ی تحزب گرایی در کارنامه‌ی خود ندارد (که البته به دلیل انفعال اکثر احزاب به جز چند حزب شاخص، اکثر مردم و متخصصین تمایلی به حضور در احزاب و یا فرصت حضور نداشته‌اند) چطور باید وارد نهادهای تصمیم گیری و برنامه ریزی شوند؟!

در شورای شهر چهارم نیز افرادی وجود داشتند که علی رغم نداشتن سابقه‌ی حزبی با حضور در لیست خاصی خود را مقید به تصمیم گیری‌های آن فراکسیون دانسته و برعکس کسانی وجود داشتند که با وجود سابقه‌ی حزبی در بزنگاه‌ها به یاران خود پشت کرده و خلاف تصمیم‌های فراکسیون عمل کرده‌اند.

به واقع آیا به صرف عضویت افراد در یک حزب، این عضویت باید ملاک تصمیم گیری باشد یا کارنامه‌ی عملکرد و مواضع افراد ولو این که اساساً در حزبی عضویت نداشته باشند؟!

عرصه‌ی سیاست در مفهوم نظری عرصه‌ی آزمون خطا نیست و نباید ظاهر افراد را مورد نظر قرار دهیم. اتفاقی که در شورای شهر در انتخاب شهردار تهران توسط عضو اصلاح طلب شورا رخ داد توسط یک عضو غیر حزبی اما وفادار به لیست اطلاح طلبان برملا شد.

شورای شهر تهران تنها یک سکوی سیاسی نیست بلکه دارای کمیسون‌های مختلفی است که نیاز به دانش و تجربه در آن وجود دارد؛ تخصص شاخصه‌ی برتری از تحزب برای انتخاب باید باشد؛ البته این به مفهوم عدم نیاز به تحزب گرایی و شاخصه‌ی تحزب گرایی نیست اما ارزش تخصص در این پارلمان شهری از تحزب بیشتر است چرا که باید به جای سیاسی کاری برای تهران به فکر مرهم بودن زخم‌های شهر بود. باید به جای سیاسی بازی به دنبال راهکاری برای حل معضلات شهری بود و کسانی که تجربه‌ی انجام امور مختلف را علاوه بر سابقه‌ی تعلق به جریان اصلاح طلبی دارند (که البته این تعلق فقط به معنای عضویت در احزاب نیست چرا که افرادی منافق گونه در احزاب عضویت دارند که می‌توانند باز هم جریان راستگویی را در شورای پنجم سردمداری کنند) انتخاب کرد.

هرچند شورای اصلاح طلبان به دقت و ریزی بینی شاخصه‌های مختلفی برای انتخاب افراد مورد توجه قرار داده اما به نظر می‌رسد در شاخصه‌ی تحزب گرایی کمی شتابزده عمل کرده که احساس سهم خواهی و سیاسی بازی بیشتر نمود پیدا کرده تا انتخاب متخصصین و اصلاح شرایط موجود.

امیدواریم لیست آینده‌ی شورای شهر تهران رنگ و بوی سیاسی کمتری به خود بگیرد و بیشتر متخصصین متعهد در آن وجود داشته باشند که مردم با رغبت و میل بیشتری مورد استقبال قرار دهند.

انتهای پیام