تاملی بر نظریهی امنیت و موشک
ابوالفضل نجیب، روزنامهنگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:
یادداشت سعید رضوی فقیه با عنوان موشک امنیت می آورد، به زبان صریح و ساده و علیرغم نعل و میخ زدن به هم ترازی و رعایت توازن میان توسعه نظامی و اجتماعی اما در نهایت راه به تقدم و اولویت توان نظامی و افزایش توان موشکی می برد.
آنچه نویسنده در خصوص عوامل بازدارندگی کره شمالی و مصونیت آن از گزند حملات نظامی مثال می آورند بهخودی خود گواه دیدگاهی است که توان نظامی را در اولویت بازدارندگی متصور است.
نویسنده فارغ از آنچه دهههاست به بهانه بازدارندگی بر سر مردم کره شمالی آمده و می آید و خواهد آمد، تنها به یک روی سکه یعنی توان نظامی و موشکی نگاه می کنند. وضعیتی که مردم ما نیز به نوعی سالهاست هزینه و تبعات ناترازی توسعه در حوزه نظامی و اجتماعی را متحمل و در واقع بر آنها تحمیل می شود.
این که دلایل واقعی چالش ناترازی در توسعه موشکی و نظامی با توسعه اجتماعی چیست، بحث جداگانه ای می طلبد که صدالبته اگر در پیوند با دلایل واقعی و چرایی اولویت قرار دادن صرف توان تدافعی و تهاجمی نظامی نباشد قطعن راه به جایی نمی برد، که البته به دلایل معلوم امکان طرح جامع آن نیست.
اما می شود به اتکا همان مثال کره شمالی کم و بیش به دلایل مشابهی ارجاع و نتیجه گیری کرد. حتی طرح این ادعا که توانمندی های موشکی باعث عقب نشینی و بازدارندگی از ادامه حملات اسراییل و ایضن آمریکا شده، هر چند در همسویی با گفتمان حاکم قابل فهم است، اما تا این اندازه، مصداق افتادن از آن سوی بام است.
واقعیت امر این که طرح چنین موضوع و صورت مسئله ای حساس و مهمتر نتیجه گیری چنین اگر نگوییم ساده انگارانه که شتابزده و در همین حد و حدود فرضیه بافی ها و مثال های دم دستی مورد اشاره نویسنده شاید در فضای موجود و انتظاراتی که به هر حال حاکم است، بتواند برای طیفی که به دنبال ساده سازی و نتایج مطلوب از وضعیت موجود هستند، اسباب خشنودی و راضی کننده باشد. اما فراموش نکنیم خود را با چنین ساده انگاری ها به مقولات و موضوعاتی اینجنین پیچیده که می تواند مستمسکی برای سوءاستفاده باشد، حراج برخی نکنیم.
تنزل دادن بحث بازدارندگی و مصونیت سازی در جهانی که به زعم نویسنده صاحبان قدرتش را به سگ ها تشبیه نموده، به صرف توان موشکی بر توسعه اجتماعی و حتی توانمندی در دیپلماسی و اتکا به عنصر اجتماعی و پایگاه مردمی از جنس همان شعارهایی است که فقط آب از لب و لوچه برخی آویزان می کند. حتی اگر بنا باشد در خصوص اولویت بندی آن آگاهانه یا ناآگاهانه به نعل و میخ بزنید.
انتهای پیام
