ﻧﺎﻣﻪ ﺟﻤﻌﯽ از دوﺳﺘﺪاران اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺑﻪ روﺣﺎنی

ﺟﻤﻌﯽ از دوﺳﺘﺪاران اﻧﺪﯾﺸﻪ در نامه‌ای ﺑﻪ دﮐﺘﺮ ﺣﺴﻦ روﺣﺎنی از وی حمایت کرد اند که متن آن در پی می آید:

ﺟﻨﺎب آﻗﺎي ﺣﺴﻦ روﺣﺎﻧﯽ رﯾﺎﺳﺖ ﻣﺤﺘﺮم ﺟﻤﻬﻮر ﻓﻌﻠﯽ و ﻧﺎﻣﺰد اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت آﺗﯽ ﺳﻼم ﺑﺮ ﺷﻤﺎ روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻫﺎﻟﯽ ﻓﺮﻫﻨﮓ، اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ در اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ، ﺑﻪ ﺷﻤﺎ رأي ﻣﯽ دﻫﻨﺪ و ﺷﻤﺎ ﺑﺮاي اﯾﺸﺎن ﻧﻪ ﭼﻮﻧﺎن ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﯾﺎ ﻧﻤﺎد ﯾﮏ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژي ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ اي ﻫﺴﺘﯿﺪ ﺑﺮ ﺳﺮزﻧﺪﮔﯽِ اﻓﻘﯽ از اﻧﺘﻈﺎرات ﻣﻌﻘﻮل اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻪ اﻧﺴﺎنِ ﺷﻬﺮوﻧﺪ از آن ﺣﯿﺚ داراﺳﺖ ﮐﻪ در ﺟﺎﻣﻌﻪ زﯾﺴﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﺑﻪ ﺣﺪودوﺛﻐﻮر اﻣﮑﺎن ﻫﺎ و آزادي ﻫﺎي ﺧﻮﯾﺶ ﺧﻮدآﮔﺎه ﺷﻮد .ﻟﺬا ﻧﯿﮏ ﻣﯽ داﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯿﮑﻪ ﺑﻪ آن اﻓﻖ ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺎﺷﯿﺪ روحِ ﺧﻮداﻧﺪﯾﺶ اﺟﺘﻤﺎع ﭘﺸﺘﯿﺒﺎن ﺷﻤﺎﺳﺖ. ﻋﻤﺪﺗﺎً اﯾﻦ ﭘﺸﺘﯿﺒﺎﻧﯽ در ﻓﻀﺎي ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت ﭼﻮﻧﺎن اﺑﺰار ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺷﺒﺎﻫﺘﯽ ﻇﺎﻫﺮي دارد ﺑﻪ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت دﯾﮕﺮان و اﯾﻦ وﻫﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﺜﺎﺑﻪ ي ﻧﻤﺎد ﯾﮏ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژي در ﺑﯿﻦ دﯾﮕﺮ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژي ﻫﺎ ﻣﺤﺒﻮب و ﻣﻄﻠﻮب ﮔﺮوﻫﯽ از ﻫﻮاﺧﻮان اﯾﺪ، در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ اﺻﻼً ﭼﻨﯿﻦ ﻧﯿﺴﺖ .ﺷﻤﺎ ﺧﻮدﺗﺎن ﻧﯿﮏ ﻣﯽ داﻧﯿﺪ ﻣﻄﻠﻮﺑﯿﺖ ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻄﻠﻮﺑﯿﺖ اﯾﺪه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﻧﺴﺒﺖ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺎ ﺣﯿﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﻧﺪ ﺛﺎﻧﻮﯾﻪ اﺳﺖ و ﺗﺎآﻧﺠﺎﮐﻪ ﺑﺪان اﯾﺪه ﻫﺎ ﻣﻠﺤﻖ و ﻣﻠﺰم در ﻣﻌﻨﺎي ﺧﺎم ﮐﻠﻤﻪ «ﻣﺮدم» اﯾﺪ روح ﺧﻮداﻧﺪﯾﺶ اﺟﺘﻤﺎع ﻣﺤﺎﻓﻆ ﺷﻤﺎﺳﺖ .اﯾﻦ روح، ﻧﯿﺴﺖ، در ﻋﯿﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺪواً ﻣﺸﺘﺮك و ﻏﯿﺮﺧﺼﻮﺻﯽ و ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﺳﺖ و ﻟﺬا ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻋﻮام زدﮔﯽ ﺑﻪ دور اﺳﺖ ﺑﻠﮑﻪ از ﮔُﺰﯾﺪﮔﯽ ﻧﯿﺰ ﺑﺮﺣﺬر اﺳﺖ .ﭼﺮاﮐﻪ ﻣﺸﺘﺮﮐﺎت آﻧﭽﻪ ﻣﺮدم ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ اﺷﺘﺮاك آﻧﭽﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮدﻣﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن آﻧﭽﻪ دارﻧﺪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ را ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ وﻟﻮ در اﺧﺘﻼف ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ .ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ را ﺑﻪ ﻫﺰار رواﯾﺖ و در ﺟﺴﺘﺠﻮي ﺻﺪﻫﺎ ﻣﻘﺼﺮ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺗﻮﺿﯿﺢ داد .اﻣﺎ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ .آﻧﭽﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ، در اﯾﻦ اﻧﮑﺴﺎر ﮐﻠﻤﺎت ﭼﻮﻧﺎن ﯾﮏ اﻓﻖِ اﻧﺘﻈﺎرات ﺑﺎﻗﯽ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ .ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ اﻧﺪ آزادي، ﻋﺪاﻟﺖ و ﻏﯿﺮه و ﻏﯿﺮه. ﺟﺮﯾﺎﻧﯽ ﭼﻮن اﺻﻼﺣﺎت، ازآﻧﺠﺎﯾﯽ ﻣﻘﺒﻮﻟﯿﺖ و ﻣﺤﺒﻮﺑﯿﺖ ﯾﺎﻓﺖ ﮐﻪ ﭘﮋواك ﻫﻤﯿﻦ اﻓﻖِ اﺻﯿﻞ اﻧﺘﻈﺎراﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎ ﺑﮕﺴﻠﺪ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﻪ ﯾﮏ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژي ﻣﺪون ﺑﻮد ﻧﻪ واﮐﻨﺸﯽ ﺻﺮف ﺑﻪ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژي اي ﻣﺴﻠﻂ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺻﺮﻓﺎً رأس ﯾﮏ ﻧﻈﺎم ﻗﺪرت را ﺑﺎ ﺑﺪﯾﻠﯽ دﯾﮕﺮ ﺟﺎﺑﺠﺎ ﺳﺎزد .ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻼش ﻫﻤﯿﻦ روح از اﻓﻖِ اﻧﺘﻈﺎرات ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ در درون ﻫﻤﺎن زﺑﺎن ﺧﻮد را ﮔﻔﺘﻨﯽ ﺳﺎزد .ﺑﺮاي اﯾﻦ روح اﺳﺎﻣﯽ و ﻃﯿﻒ ﻫﺎ و زﺑﺎن ﻫﺎي اﺑﺮاز ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻣﺴﺌﻠﻪ دﻻﻟﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﮐﻠﻤﺎت آﻧﻬﺎ ﺑﺮ آن داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . روح ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻃﯽ ﻫﯿﭻ اﻧﻘﻼﺑﯽ درون زﺑﺎن ﻧﻔﻮذ ﮐﻨﺪ .روح ﻫﻤﻮاره آرام آرام در ﺗﻤﺎرﯾﻦ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺧﻮد را زﺑﺎﻧﻤﻨﺪ و ﺑﻪ ﻗﺎﻋﺪه و ﮔﻔﺘﻨﯽ ﻣﯽ ﺳﺎزد . ازاﯾﻦ روي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﻦ دﯾﺪﮔﺎه ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﺑﯿﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﻫﺎي ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن، اﯾﻦ اﺻﻼﺣﺎت ﺑﻮد ﮐﻪ روﺣﯽ داﺷﺖ و روح اﺟﺘﻤﺎع آن را ﺟﺪي ﮔﺮﻓﺖ .اﺻﻼﺣﺎت ﺑﻮد ﮐﻪ اﯾﺪه ﻫﺎﯾﯽ را وارد زﺑﺎنِ ﮐﻠﯿﺖ دوﻟﺖ ﻣﻠﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﻪ ﺳﻮي ﯾﮏ ﻋﻘﻼﻧﯿﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺳﻮق ﻣﯽ داد .ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﮐﻪ در رﻧﺴﺎﻧﺲِ اروﭘﺎ، ﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻮﻧﻪ اي اﻧﻘﻼب در ارزش ﻫﺎ و ﺑﺎورﻫﺎ روﺑﻪ رو ﻧﺒﻮدﯾﻢ .ﻧﻪ ﮔﺎﻟﯿﻠﻪ، ﻧﻪ دﮐﺎرت، ﻧﻪ ﺑﯿﮑﻦ، ﻧﻪ ﺑﺎرﮐﻠﯽ و ﻧﻪ ﻻﯾﺐ ﻧﯿﺘﺲ و دﯾﮕﺮان، ﺑﺎ ﻫﻢ« ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺑﺎور » ﭼﻮن وﺣﺪت و وﺟﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺑﻘﺎي ﻧﻔﺲ ﮐﺎري ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﺮﻋﮑﺲ ﻋﻤﺪﺗﺎً در ﻫﻤﺎن ﻣﺴﯿﺮ ﻗﺪﯾﻢ در ﭘﯽ اﺛﺒﺎت اﯾﻨﻬﺎ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ اﺛﺒﺎت ارزش ﻫﺎي و ﺷﯿﻮه «روش» اﺧﻼﻗﯽ ﺑﻮدﻧﺪ، اﻣﺎ آﻧﭽﻪ ﺗﻔﺎوت ﮐﺮد ي دﻓﺎﻋﯿﺎت ﺑﻮد. ازﺣﯿﺚ ﺑﺎورﻫﺎي زﯾﺴﺘﻪ، اﯾﺮانِ دﯾﮕﺮ، اﯾﺮان ﻣﺪرن، اﯾﺮان ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ، اﯾﺮان ﺗﻮﺳﻌﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﻏﯿﺮه اﮔﺮ ﻣﺴﯿﺮ درﺳﺖ اش را ﺑﭙﯿﻤﺎﯾﺪ، ﮐﻤﺎﺑﯿﺶ ﻫﻤﯿﻦ اﯾﺮان اﺳﺖ ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ اﻋﺘﻘﺎدات و رﺳﻮم روزﻣﺮه اﻣﺎ در ﯾﮏ ﺗﻔﺎوت روﺷﯽِ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﯾﮏ ﻋﻘﻼﻧﯿﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎورﻫﺎ را ﺑﺮ ﺳﻨﺠﻪ ي ﺧﺮد ﺟﻤﻌﯽ ﻣﯽ ﺳﻨﺠﺪ و ﺳﺮه و ﻧﺎﺳﺮه را ﺑﻪ ﻣﺮور ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ اي ﻣﯽ ﭘﺎﻻﯾﺪ ﮐﻪ روال زﯾﺴﺖ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﺘﻼﺷﯽ ﻧﺸﻮد .آن ﮐﺲ ﮐﻪ ﺟﺎنِ ﺗﻔﮑﺮ ﻣﺪرن را ﻟﻤﺲ ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻪ ﺑﺪاﻫﺖ اﯾﻦ را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﺪ .اﻣﺎ روﺷﻨﻔﮑﺮي ﺳﺎده اﻧﮕﺎراﻧﻪ اي ﮐﻪ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ي ﻣﻌﺎﺻﺮ ﻣﺎ ﺻﺮﻓﺎً ﭼﺸﻢ ﺑﻪ روش» دارد ﻧﻪ «ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت» و ﺑﺪﺗﺮ از آن ﺳﻨﺖ « ﻫﺎ ﮔﺮاﯾﯽ اي ﮐﻪ در واﮐﻨﺶ ﺑﺪان ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﺗﻮان درك اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ را ﻧﺪارﻧﺪ .ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﻪ ﻗﺮﻧﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﺮان درﮔﯿﺮ ﺟﺪال روش» اﺳﺖ ﻧﻪ «ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت» روﺷﻨﻔﮑﺮ و ﺳﻨﺘﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ و ﻧﻔﺮﺗﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺑﯿﻦ دو ﺷﯿﻮه « ﻫﺎ ي در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﻮدن، ﺧﻂ اﻧﻔﺼﺎﻟﯽ در دوﻻﯾﻪ ي اﺟﻤﺎع اﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﺪﺗﺎً در ﺑﺰﻧﮕﺎه ﻫﺎي ﺧﺸﻮﻧﺖ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﻨﺪ .روﺷﻨﻔﮑﺮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺗﺤﻘﯿﺮ و اﻧﮑﺎر ﺳﻨﺖ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﺮ دﺳﺖ اﻓﺰار و ﺑﻬﺎﻧﻪ را ﻧﻔﯽ ﻣﯽ « ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺑﺎور » اي ﮐﻨﻨﺪ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ، اﺣﺴﺎس ﺧﻄﺮ ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺮ ﺣﺮﺑﻪ اي ﻣﯽ ﮐﻮﺷﻨﺪ اﯾﻨﺎن را از ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺣﺬف ﮐﺮده و از ﻣﯿﺪان ﺑﻪ درﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﻘﺪس ﺧﺪﺷﻪ اي ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺿﻤﻦ اﯾﻦ ﺟﺪال ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ اﯾﺪه ﻫﺎي اﻧﺴﺎﻧﯽ را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﭘﺮﺗﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. در ﭼﻨﯿﻦ روﺣﯿﻪ اي ﺑﺎرﻫﺎ اﻧﻘﻼﺑﺎت رﯾﺰودرﺷﺖ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺎرﻫﺎ ﮐﺸﺎﮐﺶ در ﺳﻄﺢ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ داﺷﺘﯿﻢ و ﺑﺎرﻫﺎ دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ اﺳﺎﺳﯽ در ﺳﻄﺢ ﻧﮕﺮش ﯾﮏ ﻓﺮد در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯽ اش را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻣﺪام ﺑﺮ ﻧﻮﻣﯿﺪي از ﺑﻬﺒﻮد اوﺿﺎع اﻓﺰوده ﺷﺪ .ﺑﻌﺪ از اﻧﻘﻼب ﭘﻨﺠﺎه وﻫﻔﺖ ﺟﺎﻣﻌﻪ ي روﺷﻨﻔﮑﺮي ﺑﻪ ﮐﻠﯽ ﻧﻮﻣﯿﺪ ﺷﺪ و از ﻣﯿﺪان ﺑﻪ در ﺷﺪ .اﻣﺎ ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﯽ ﺑﻪ زودي ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ واﻗﻌﺎً در ﻣﻘﺎﺑﻞ اوﺳﺖ ﭼﻨﺪ ﻫﺰار روﺷﻨﻔﮑﺮي ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﺑﺮ آﻧﻬﺎ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﻨﺪ .ﭼﯿﺰي ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﻪ زودي ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ در ﺗﻘﺎﺑﻞ ﺑﺎ ﻫﺮ دو ﺑﻮد :ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽ و روح اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ آن، ﮐﻪ ﻧﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮي را ﺑﺮﻣﯽ ﺗﺎﻓﺖ ﮐﻪ آن را ﺣﻘﯿﺮ و ﻣﻨﻔﻌﻞ ﺑﺸﻤﺎرد و ﻧﻪ ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﯽ ﮐﻪ ادﻋﺎ ﮐﻨﺪ آن را ﺑﻪ ﮐﻨﺘﺮل درآورده اﺳﺖ .اﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺑﺴﯿﺎر ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﻗﺪرت اش را در ﺳﺎل ﻫﻔﺘﺎدوﺷﺶ ﻧﺸﺎن داد، آﻧﮕﺎه ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻧﻔﺮ را ﭘﺎي ﺻﻨﺪوق ﻫﺎي رأي ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺗﺎ ﺑﻪ اﺻﻼﺣﺎت رأي دﻫﻨﺪ و ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﭼﺮا ﻣﻘﺪم اﺳﺖ .ﻫﻤﺎن «اﻧﻘﻼﺑﯽ» ﺑﺮ ﻫﺮ «ﺗﺤﻮل» ﻃﻮرﮐﻪ دﯾﺪﯾﻢ اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﺎن ﻧﺒﻮدﻧﺪ ﮐﻪ از آن وﺣﺸﺖ ﮐﺮدﻧﺪ، ﺑﻠﮑﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮان ﻣﻮﺿﻮع ﻧﮕﺮ ﺑﯿﺶ از ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﺎن ﮐﻮﺷﯿﺪﻧﺪ آن ﻧﯿﺮو را ﺧﻨﺜﯽ ﮐﻨﻨﺪ .ازآﻧﺠﺎﮐﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮيِ ﻣﻮﺿﻮع زده ﺧﺎﺻﻪ ﺑﻨﺎ ﺑﻪ روﯾﻪ اي ﺑﻠﻮك ﺷﺮﻗﯽ ﺗﮑﺎﻧﻪ» اﻧﺘﻈﺎر در ﭘﺲ ﺗﺤﻮل را داﺷﺖ، ﺗﺪرﯾﺠﯽ « اي اﻧﻘﻼﺑﯽ از ﺳﻨﺦ ﻣﺄﻟﻮف ﺑﻮدن و ﮔﺎم ﺑﻪ ﮔﺎﻣﯽِ روح را ﺑﻪ ﺳﻮي آﻧﭽﻪ ﺧﻮد اﺟﺘﻤﺎع ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻪ آﻧﭽﻪ اﯾﺸﺎن ﺑﺮاي اش ازﭘﯿﺶ ﻣﻘﺮر ﻣﯽ ﭘﻨﺪاﺷﺘﻨﺪ درﻧﯿﺎﻓﺖ و ﺗﺤﻮل را ﺻﺮﻓﺎً روﺑﻨﺎﯾﯽ ﻣﯽ دﯾﺪ، آن ﻫﻢ ﺑﺮ ﯾﮏ رﺳﺎﻟﺖ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﭘﺎﯾﻪ اي .ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ وﻫﻤﯽ ﺑﻪ ﺗﺤﺮﯾﻢ اﻧﺘﺨﺎﺑﺎﺗﯽ دﺳﺖ زد ﮐﻪ ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺤﻮل، ﮔﻮﻧﻪ اي ﻣﻮﺟﻪ ﺳﺎز و دﺳﺖ اﻧﺪاز و ﺑﻪ ﺗﺄﺧﯿﺮاﻧﺪازﻧﺪه ي ﯾﮏ اﻧﻘﻼب ﮐﻠﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻓﻌﯽ در رأس ﺣﮑﻮﻣﺖ روح ﺟﺎﻣﻌﻪ را دﮔﺮﮔﻮن ﺳﺎزد .ﺣﺎل آﻧﮑﻪ ﻫﺮآن ﮐﺲ ﮐﻪ ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺪاﻧﺪ و ﺻﺪاﻟﺒﺘﻪ ﻣﻘﺪاري ﻣﻨﻄﻖ، در ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﻬﺎﻧﯽ دﮐﻤﻪ اي ﻣﺮﮐﺰي ﻧﺪارد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻓﺸﺎر آن ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﺘﺤﻮل ﺷﻮد .ﺣﺘﯽ ﺧﺪا ﻧﯿﺰ ﺟﻬﺎن اش را ﺑﺮ ﻧﻈﻤﯽ ﺗﮑﻮﯾﻨﯽ و اﻧﮑﺸﺎﻓﯽ آﻓﺮﯾﺪه اﺳﺖ .ﻟﺬا دوﻟﺖ اﺣﻤﺪي ﻧﮋاد ﭼﻮﻧﺎن واﮐﻨﺸﯽ ﺑﻮد ﺑﻪ ﭘﺮوژه ي ﻣﺸﺘﺮك روﺷﻨﻔﮑﺮيِ ﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮع و ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﯽ .دوﻟﺖ ﻗﺒﻞ از ﺷﻤﺎ را ﺑﺎﯾﺪ در ﻧﯿﺖ اش ﻓﻬﻢ ﮐﺮد ﻧﻪ در اﻋﻤﺎل اش .اﯾﻦ ﻧﯿﺖ ﺑﺪواً ﺑﺮاي ﺣﻔﻆ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺳﻨﺘﯽ ﻣﺸﺘﻤﻞ ﺑﺮ ارزش ﻫﺎ و ﺑﺎورﻫﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮد را در ﺧﻄﺮ اﻧﮑﺸﺎﻓﯽ ﺑﺮ روي ارزش ﻫﺎ و ﺑﺎورﻫﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮان ﻣﯽ «ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ» دﯾﺪ، ﻟﺬا روﺷﻨﻔﮑﺮان و در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﭘﻮﺳﺘﻪ ي ﺑﯿﺮوﻧﯽ اﺻﻼﺣﺎت را در دﻓﺎع از آﻧﻬﺎ ﻗﺮاﺋﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد .ﻟﺬا ﺑﺮﺧﻮردي ﺧﺸﻦ ﮐﻪ ﺳﻨﺖ ﮔﺮاﯾﯽ ﺑﺎ ﻣﻮج دوم روح اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ در ﻫﺸﺘﺎدوﻫﺸﺖ ﮐﺮد ﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﮐﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮي ﻣﻮﺿﻮع ﻣﺤﻮر دﺳﺖ ﮐﻢ در ﮔﻔﺘﺎرش ﺑﺎ ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻦ ﺧﺸﻦ ﻃﺮدش ﻣﯽ ﮐﺮد ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﻫﺮدو اﺳﺎﺳﺎً ﺗﻮان ﻓﻬﻢ اﯾﻦ روح را ﻧﺪارﻧﺪ. ﻟﺬا روح اﺟﺘﻤﺎع ﻣﻨﻄﻘﺎً ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﯾﮏ اﻋﺘﺪال ﻣﯽ رﻓﺖ و آن اﻓﻖ اﻧﺘﻈﺎرات ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد روال زﻧﺪﮔﯽ و ﺑﯿﺮون آﻣﺪن ﺷﻤﺎ از ﮔﺮدوﻧﻪ ي اﻧﺘﺨﺎﺑﺎت ﻧﻮدودو، ﻧﻪ ﮐﻨﺸﯽ ﺻوﺮف از ﺳﺮ ﮐﻢ ﯾﮏ ﺗﺼﻤﯿﻢ روح » اﻣﯿﺪي ﯾﺎ واﮐﻨﺸﯽ ﺑﻪ دوﻟﺖ ﻗﺒﻠﯽ، ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻮد .اﯾﻦ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺮآﯾﻨﺪ و ﺧﻮاﺳﺖ ﻧﻬﺎﯾﯽ روح «اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ﭼﻮن ﺿﺮورﺗﯽ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﻟﺤﺎظ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺻﺮف روي دادن آن ﻣﻘﺪس اش ﮐﻨﺪ .ﺧﻮد  دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ در ﺧﻄﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ آن از ﻣﺴﯿﺮ اﻗﺘﻀﺎﺋﺎت و اﻣﮑﺎن ﻫﺎي روح اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﻨﺤﺮف ﺷﻮد .ﺧﻄﺮي ﮐﻪ ﺷﻤﺎ را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ در دل ﻫﻤﺎن ﻣﺨﺎﻃﺮه ي ﮔﺸﻮدﮔﯽ ﺑﺮ ﺟﻬﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﯾﺮان را ﺑﻪ ﺳﻮي ﻧﻈﻤﯽ ﺻﺮﻓﺎً ﻣﺼﺮﻓﯽ و ﺗﮑﻨﺴﯿﻦ اﯾﺴﺘﯽ در رواﺑﻂ ﺑﺪواً اﻗﺘﺼﺎديِ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺑﮑﺸﺎﻧﺪ .ﻣﺴﺌﻠﻪ ي ﺑﺮﺟﺎم ﯾﮏ اﺗﻔﺎق ﺑﺰرگ ﺗﺎرﯾﺨﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﻄﻌﺎً ﺧﻮد ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯿﺪ ﻫﻤﻪ ي ﻣﺤﺎﺳﻦ و ﻣﻌﺎﯾﺐ اش را ﭘﯿﺸﺎﭘﯿﺶ درﯾﺎﺑﯿﺪ .ﯾﮏ ﺿﺮورت ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻗﻄﻌﺎً ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ در ﮔﺮو ﻏﻠﺒﻪ development ﮔﻮﯾﺪ ﺑﯿﺮون آﯾﺪ و در ﻧﺴﺒﺖ « ﺟﻮف ﺧﻮﯾﺶ » اﺳﺖ و ﻫﺮﭼﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ از envelopmentﺑﺮﻫﺎي ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد، راﻫﺶ ﺑﻪ ﺳﻮي ﺷﮑﻮﻓﺎﯾﯽ ﻣﻬﯿﺎﺗﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ اﻣﺎ ﻫﻤﺎن ﻣﻨﻄﻖ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ اﯾﻦ وادي ﺳﻨﮕﻼﺧﯽ ﺳﺖ ﺳﺨﺖ ﭘﺮﺧﻄﺮ .در ﻧﻈﻢ رواﺑﻂ اﻗﺘﺼﺎدي اﮔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺗﻤﯿﺰِ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺗﻮﻟﯿﺪ از ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻣﺼﺮف ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ و ﺗﻮﺳﻌﻪ را در دوﻣﯽ ﻓﻬﻢ ﮐﻨﯿﻢ، ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ روح اش را از ﮐﻒ ﺑﺪﻫﺪ .ﮔﻮﻧﻪ اي ﺣﯿﺎت ﻣﻨﻔﻌﻼﻧﻪ ي ﻣﺼﺮﻓﯽ ﺑﺎ ﻗﻮاﻋﺪ ﻣﮑﺎﻧﯿﺴﺘﯽ ﮐﻪ در ﻣﺴﯿﺮ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻌﻀﺎً ﻣﺸﺎﻫﺪه ﺷﺪ .آن ﺗﮑﺎﭘﻮي زﯾﺴﺘﻪ در ﻓﻀﺎﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻊ اﺣﯿﺎء اش ﮐﻨﺪ در دوﻟﺖ دوم ﺷﻤﺎ اﮔﺮ از ﮐﻒ ﺑﺮود ﺟﺎﻣﻌﻪ ي اﯾﺮان ﻗﻄﻌﺎً آﯾﻨﺪه اي ﺗﻠﺦ ﺗﺮ از ﺟﻨﮓ و ﻓﻘﺮ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ؛ ﯾﮏ اﻧﻔﻌﺎل ﻣﺤﺾ ﮐﻪ در ﺑﺮﺧﯽ ﺟﻮاﻣﻊ اﻗﻤﺎري ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﻢ .ﺑﻪ ﻫﺮﺣﺎل ﺑﺪواً دو اﻣﮑﺎن ﭘﯿﺶ روﺳﺖ؛ ﯾﺎ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ دوﺑﺎره رأي ﻣﯽ آورد ﯾﺎ ﻧﻤﯽ « ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺑﺎور » آورد .اﮔﺮ رأي ﻧﯿﺎورد ﺑﺎزي ﻗﺒﻠﯽ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﮑﺮر ﻣﯽ ﺷﻮد و ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﮐﻨﺘﺮل ﺷﺪﯾﺪ ﻓﻀﺎﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ در ﻫﻤﺎن ﺟﻨﮓ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎ و درﺟﻮف رﻓﺘﻦ ﻫﺎي اﺳﺘﺮاﺗﮋﯾﮏ ﺷﮑﻞ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و ﻃﺒﻌﺎً ﻧﯿﺮوي ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ از دﮔﺮ ﺳﻮي ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ درﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺎ وﺿﻊ ﻧﺎﺑﺴﺎﻣﺎن ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ دو اﺣﺘﻤﺎل ﻫﺴﺖ؛ ﯾﺎ اﯾﺸﺎن ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ وﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮد ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﯿﺮوﻫﺎي ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ اﻧﻘﻼﺑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ازآﻧﺠﺎﮐﻪ در ﻧﺤﻮه ﻫﺎ و اﻧﮕﯿﺰه ﻫﺎ و ﺧﻮاﺳﺖ ﻫﺎي ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﯾﮑﺪﺳﺘﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﭘﺎﺷﯿﺪﮔﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﭘﺲ از اﻧﻘﻼب روﺷﻦ ﺗﺮ از ﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮ ﺑﺎﻟﻔﻌﻞ ﺧﺎورﻣﯿﺎﻧﻪ ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮان اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺖ ﮐﻪ ﺳﺮﯾﻌﺎً در ﯾﮏ اراده ي ﻣﺸﺘﺮك ﺟﻤﻊ ﺷﻮد .اﮔﺮ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ ﺣﻔﻆ وﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮد ﺷﻮﻧﺪ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮﻧﺪ ﺑﺎ ﻣﯿﻠﯿﺘﺎرﯾﺰه ﮐﺮدن ﻫﺮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ، اﯾﻦ وﺿﻊ را ﺣﺎل ﮐﻪ ﺧﺎﺻﻪ اﯾﺮان ﭘﺎ در ﻋﺮﺻﻪ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻞ و ﻣﻨﺎﺳﺒﺎت اش ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﺷﺪﯾﺪاً واﮐﻨﺶ ﻫﺎي ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ را در ﭘﯽ ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﭼﻮن ﺗﺤﺮﯾﻢ را ﺗﺸﺪﯾﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد، درﻋﯿﻦ ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ از درون ﻧﯿﺰ ﻧﺎﮔﺰﯾﺮﻧﺪ ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﻓﺰاﯾﻨﺪه اي ﺟﺎﻣﻌﻪ را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻨﺪ. ﻧﺘﯿﺠﻪ ي ﻣﻨﻄﻘﯽ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اداﻣﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﺸﺮوط ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻄﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدش را ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﺎﻣﻼً ﺧﻮدآﮔﺎه ﺑﺎﺷﺪ.ﺧﺎﺻﻪ دو اﻣﺮ را در ﺳﻄﺢ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ و در ﺳﻄﺢ ﻣﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ درﯾﺎﺑﺪ. در ﺳﻄﺢ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ؛ ﻧﯿﮏ ﻣﯽ داﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﺳﺎﺳﺎً رواﺑﻂ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻞ ﺑﺮ ﯾﮏ زﻣﯿﻨﻪ ي ﻣﺒﺎدﻻت ﻣﺪام«ﻣﺼﺮف» و«ﺗﻮﻟﯿﺪ» ﻣﯿﺎﻧﺠﯽِ اﻗﺘﺼﺎدي ﻣﺒﺘﻨﯽ اﺳﺖ و ﺑﺎ ورود ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺎﺣﺖ ﺑﺪواً ﺑﯿﻦ ﺟﻨﮕﯽ ﺑﺮﻗﺮار اﺳﺖ .ﻣﺎده ي ﺧﺎم، ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﺗﻮﻟﯿﺪ و ﻓﺮاﯾﻨﺪ ﻓﺮوش ﻧﺎم ﺳﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ي ﮐﺎﻻ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻠﮑﻪ ﻧﺎم ﺳﻪ ﻧﻮع ﯾﺎ ﺳﻪ ﻻﯾﻪ ي ﺟﺎﻣﻌﻪ اﻧﺪ .ﺟﺎﻣﻌﻪ اي ﮐﻪ ﻣﺎده ي ﺧﺎم ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﺪ، ﺟﺎﻣﻌﻪ اي ﮐﻪ ﮐﺎر ﺗﻮﻟﯿﺪي روي ﻣﺎده ﺧﺎم ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺟﺎﻣﻌﻪ اي ﮐﻪ ﮐﺎﻻي ﻧﻬﺎﯾﯽ را ﻣﯽ ﺧﺮد و ﺿﺮورﺗﺎً ﻫﺮﺳﻪ در ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﻧﻤﯽ ﺷﻮﻧﺪ و ﻫﺮﭼﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻣﺮاﺣﻞ اول و ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ» ﺳﻮم را از ﺧﻮد دور ﮐﻨﺪ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ «ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺗﺮ» و « ﺗﺮ ﺷﻮد و ﺑﺎﻟﻌﮑﺲ ﺟﺎﻣﻌﻪ اي ﮐﻪ در ﻣﺠﻤﻮع ﺣﺎﺻﻞ از اﻧﻄﺒﺎق ﻻﯾﻪ ي اول و ﺳﻮم و از ﻻﯾﻪ ي دوم ﻣﺤﺮوم ﺑﺎﺷﺪ ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮﯾﻦ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﺖ .ﺟﺎﻣﻌﻪ ي اﯾﺮان ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﺑﺘﻨﺎي اش ﺑﺮ ﻧﻔﺖ و ﻓﻬﻢ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺻﺮﻓﺎً در ﮐﺎﻻي ﻣﺼﺮﻓﯽ در اﯾﻦ ﻧﻈﻢ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ اﻗﺘﺼﺎدي اﻣﮑﺎن آﺳﯿﺐ ﭘﺬﯾﺮي ﺑﯿﺸﺘﺮي دارد. ﻣﺸﺎوران ﺷﻤﺎ ﺗﺎﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﺻﺪ ﮐﺮده اﯾﻢ اﯾﻦ ﺗﻤﺎﯾﺰ ﮐﻠﯿﺪي را درﻧﯿﺎﻓﺘﻪ اﻧﺪ و ﺑﻌﻀﺎً ﺑﻪ ﻧﺤﻮي ﮐﻠﯽ ﺳﺨﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻃﻮري ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ در ﻣﺼﺮف را ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎن ﻗﺪر ﺗﻮﺳﻌﻪ ﻓﻬﻢ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ در ﺗﻮﻟﯿﺪ .دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺷﺪﯾﺪاً در ﻣﻌﺮض اﯾﻦ آﺳﯿﺐ اﺳﺖ و ﭘﺮواﺿﻊ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺻﺎدرات و وارادت ﺗﺎﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺗﻮان اش ﻣﯽ رﺳﺪ ﺗﺠﺪﯾﺪﻧﻈﺮ اﺳﺎﺳﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ اﻋﺘﺮاﺿﺎﺗﯽ ﮐﻪ وﻟﻮ ﻣﺮدم اﺑﺮاز ﮐﻨﻨﺪ ﻣﺒﻨﯽ ﺑﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﭼﺮا ﻣﺎ ﻓﻼن ﮐﺎﻻي ﻣﺼﺮﻓﯽ را ﻧﺪارﯾﻢ وﻗﻌﯽ ﻧﻨﻬﺪ و از ﭘﻮﭘﻮﻟﯿﺴﻢ ﻣﺼﺮﻓﯽ ﺑﺮﺣﺬر ﺑﺎﺷﺪ .ﯾﺨﭽﺎل ﻟﻮﮐﺲ ﺳﺎﯾﺪﺑﺎي ﺳﺎﯾﺪ ﯾﺎ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﯿﮏ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ اﻗﺘﺼﺎدي ﺟﺎﻣﻌﻪ ي ﻣﺎ در ﻧﻈﻢ اﻗﺘﺼﺎد ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ اﯾﻦ ﺗﺮاﮐﺘﻮر ﻣﻔﯿﺪ و ﭼﻨﺪﻣﻨﻈﻮره اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﺳﻨﺪ اﻓﺘﺨﺎر و ﺗﻔﺎﺧﺮ ﺑﺎﺷﺪ .ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺳﺎزي ﺑﺪواً ﻣﺴﺌﻠﻪ ي اﺻﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﭘﺮﺳﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ در اﯾﻦ روال ﮐﺪام ﻧﻘﺶ را از ﻣﯿﺎن آن ﺳﻪ ﻻﯾﻪ اﯾﻔﺎء ﮐﻨﺪ؟ ﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرش ﺗﺼﻔﯿﻪ ي ﻓﻼن رودﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ ﺑﮕﺬار ﻣﯿﻠﯿﻮن ﻫﺎ ﺗﻮﻣﺎن ﺳﻮد ﻫﻢ ﺑﺮاي ﺻﺎﺣﺒﺎن اش داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ .روﺷﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺳﻮدش رودﺧﺎﻧﻪ ي دﯾﮕﺮي را ﻫﻢ ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﮐﺎرش را ﮔﺴﺘﺮش دﻫﺪ .اﻣﺎ از ﺷﺮﮐﺘﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮐﻪ ﮐﺎرش واردات ﭘﺮﺗﻘﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﮐﻤﯽ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺗﺮ و ﺷﯿﮏ ﺗﺮ از ﭘﺮﺗﻘﺎل ﻫﺎي ﺧﻮدﻣﺎن اﺳﺖ دوﻟﺖ ﺑﺎﯾﺪ در ﭼﺎرﭼﻮب ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﻌﻘﻮل ﺟﻠﻮﮔﯿﺮي ﮐﻨﺪ .ﻣﺴﺌﻠﻪ ي آزادي در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻼﻣﻮﺿﻮع اﺳﺖ، اﺑﺪاً ﺟﺎﻣﻌﻪ اي ﮐﻪ دارد ﺧﻮن ﺳﯿﺎه ﻣﻠﯽ اش را ﻣﯽ ﻓﺮوﺷﺪ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ آورد ﻣﻨﻄﻘﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ آن را ﺧﺮجِ داﺷﺘﻦ اﺷﯿﺎء ﻟﻮﮐﺲ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ آن ﭘﻮل ﻣﯽ ﺷﻮد ﭼﯿﺰي اﺳﺎﺳﯽ و ﻣﻮﻟﺪ را ﺳﺎﺧﺖ و ﺧﺮﯾﺪ .روﺷﻦ اﺳﺖ ﺣﺎل ﮐﻪ اﯾﺮان وارد ﻧﻈﻢ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ ﭘﻮل ﻧﻔﺖ ﺑﺎﯾﺪ درﺳﻄﻮح ﺧﺮدوﮐﻼن ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺑﺰار ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻧﺤﻮ ﺧﺼﻮﺻﯽ، ﻋﻤﻮﻣﯽ ﯾﺎ دوﻟﺘﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺒﺤﺜﯽ ﺛﺎﻧﻮﯾﻪ اﺳﺖ ﻫﺪاﯾﺖ ﺷﻮد .ﭘﺲ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺷﺪﯾﺪاً ﻣﺮاﻗﺐ ﺗﻤﺎﯾﺰ وﺟﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ از وﺟﻪ ﻣﺼﺮف در ﻓﻬﻢ اش از ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

در ﺳﻄﺢ ﻣﻠﯽ؛ دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﺎد ﺑﯿﺎورد ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺸﺎﮐﺶ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﭙﻬﺮﻫﺎي ﺳﯿﺎﺳﯽ را ﻋﻠﯿﻪ ﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ ﺑﺪواً ﺑﺮ ﺳﺮ ﭼﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ .در ﭘﺲ اﻗﺪاﻣﺎت ﺳﯿﺎﺳﯽ ﻃﯿﻒ ﻧﻈﺎم» ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ وﺟﻮد دارﻧﺪ ﮐﻪ در ﺟﺪال « ﻫﺎﯾﯽ از ﺑﺎورِﻣﻌﻄﻮف ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﺳﻨﺖ و ﻣﺪرن درﮐﯽ اﺳﺎﺳﯽ از ﺗﺤﻮل واﻗﻌﯽ اروﭘﺎ ﻧﺪارﻧﺪ و در ﯾﮏ ﺧﻂ اﻓﻖ ﺗﻮرﯾﺴﺘﯽ از ﺻﺮف ﻧﺘﺎﯾﺞ و ﻣﺎوﻗﻊ ﺳﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﺣﺎل ﭼﻪ ﻣﻮاﻓﻖ ﺑﺎﺷﻨﺪ ﭼﻪ ﻣﺨﺎﻟﻒ .اﯾﻦ ﻃﻠﺴﻢ ﺻﺪ ﺳﺎﻟﻪ ﮐﻪ روﺷﻨﻔﮑﺮ و ﺳﻨﺖ ﮔﺮا را ﺑﻪ اﺳﻢ ﻋﻤﻞ ﮔﺮاﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﺎن ﻫﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻪ اﺳﺖ زﻣﺎﻧﯽ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ اﺻﻞ ﻣﺘﻮن ﺳﻨﺖ و ﻣﺪرن ﺑﻪ درﺳﺘﯽ در ﺳﻄﻮح ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﻬﻢ ﺷﻮﻧﺪ، ﮐﻪ اﯾﻦ اﻟﺒﺘﻪ ﮐﺎري و وﻇﯿﻔﻪ اي ﺳﺖ از ﺳﻮي ﮐﻞ اﺟﺘﻤﺎع و دوﻟﺖ ﺻﺮﻓﺎً ﭘﺎره اي از ﻧﻘﺶ ﻫﺎ را ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﯿﺮد .اﯾﻦ ﻧﻘﺶ ﻫﺎ ﺑﻪ دو ﺻﻮرت ﺳﻠﺒﯽ و اﯾﺠﺎﺑﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ؛ اول ﻋﻘﺐ زدن ﻣﻮاﻧﻊ ﻗﺪرت ﺑﺮ ﺳﺮ ﺧﻮدآﮔﺎﻫﯽ ﻫﺎي دﯾﺎﻟﻮﮔﯽ اﺟﺘﻤﺎع ﮐﻪ دوﻟﺖ اﺟﺎزه دﻫﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎ ﺧﻮدش وارد دﯾﺎﻟﻮگ ﺷﻮد ﻣﺜﻼً ان.ﺟﯽ.اوﻫﺎ و رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ و ﻣﺆﺳﺴﺎت و ﻧﻬﺎدﻫﺎي ﻋﻤﻠﯽ و ﻧﻈﺮي ﮐﻪ ﻣﺎﺣﺼﻞ ﮐﺎر ﺟﻤﻌﯽ ﺧﻮد ﮔﺮوه ﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ .دوم ﻓﺮاﻫﻢ آوردن ﻣﻘﺪﻣﺎت و ﺗﻤﻬﯿﺪات اﯾﻦ دﯾﺎﻟﻮگ ﻫﺎ .ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎي ﻻزﻣﻪ ﺑﺮاي ﻣﮑﺎن ﻫﺎ و دﯾﮕﺮ ﺗﻤﻬﯿﺪات ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ آن دﯾﺎﻟﻮگ ﻫﺎ را ﺗﺴﺮﯾﻊ ﮐﻨﺪ ﺑﯽ آﻧﮑﻪ دوﻟﺖ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻮاﻓﻖ ﻣﯿﻞ او در آﻧﺠﺎ ﮐﺎري ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺻﻮرت ﺑﮕﯿﺮد .ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻬﻢ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺎري ﮐﻪ دوﻟﺖ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ در اﯾﻦ . اﺳﺖ« زﯾﺮﺳﺎزي ﺗﺌﻮرﯾﮏ ﺣﯿﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ » ﺧﺼﻮص اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﯾﮏ ﮐﺎر ﺑﻨﯿﺎدﯾﻦ ﺑﺮاي ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ي اﯾﺮان ﺷﺪﯾﺪاً ﻓﺎﻗﺪ آن اﺳﺖ و ﺑﻪ ﺷﺪت از اﯾﻦ ﻓﻘﺪان در ﺻﺪ ﺳﺎل اﺧﯿﺮ ﺿﺮﺑﻪ ﺧﻮرده اﺳﺖ :ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﻧﻬﺎدﻫﺎي ﺗﺌﻮرﯾﮏ ﮐﻪ روح ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺗﺎرﯾﺨﯽ ﺑﺨﻮاﻫﺪ وراي ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻮﻗﺖ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژي ﻫﺎ ﻣﻮاد و ﻣﺼﺎﻟﺢ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ را در آن آرﺷﯿﻮ ﮐﻨﺪ .در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺟﻮاﻣﻊ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪ اي ﮐﻪ ﺳﻨﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﻧﻮﺷﺘﺎري و ﮐﻼً ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻧﻈﻢ ﻧﺸﺎﻧﻪ اي ﻣﺘﺪاوم دارﻧﺪ، وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﻣﻬﻢ «آرﺷﯿﻮﻫﺎﯾﯽ» ﺗﺮ از داﻧﺸﮕﺎه و دﯾﮕﺮ ﻣﮑﺎن ﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ و در واﻗﻊ ﻗﻠﺐ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ آﻧﻬﺎﺳﺖ . در آﻟﻤﺎن و ﻓﺮاﻧﺴﻪ و اﻧﮕﻠﺴﺘﺎن و دﯾﮕﺮ ﮐﺸﻮرﻫﺎي اروﭘﺎﯾﯽ ﺷﻤﺎ ﻣﺆﺳﺴﺎﺗﯽ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺜﻼً آرﺷﯿﻮ ﻻﯾﺐ ﻧﯿﺘﺲ، آرﺷﯿﻮ ﮐﺎﻧﺖ، آرﺷﯿﻮ ﻫﻮﺳﺮل و ﻏﯿﺮه و ﻏﯿﺮه دارﻧﺪ و ﻣﺪاوﻣﺎً آﺛﺎر را وﯾﺮاﯾﺶ، ﺑﺎزوﯾﺮاﯾﺶ و ﺗﺼﺤﯿﺢ و ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و ﺷﺮح ﻣﯽ دﻫﻨﺪ .ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮزه ﻫﺎي ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺮاي ﻧﻤﺎﯾﺶ ﻧﯿﺴﺖ، ﻫﺮآﻧﭽﻪ در ﮐﺎوش ﻫﺎي ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﻨﺪ ﻧﻈﺮ ﺑﻪ ارزش ﻋﻠﻤﯽ آﻧﻬﺎ ﮔﺮدآوري ﺷﺪه و ﺳﻮاي از ارزش ﻣﺎﻟﯽ و ﺗﺒﻠﯿﻐﺎﺗﯽ در دﺳﺘﺮس اﻫﻞ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ .در اﯾﺮان اوﻻً ﺷﻤﺎ ﻫﯿﭻ ﻣﮑﺎن ﻣﺸﺨﺼﯽ ﻣﺜﻼً ﺑﺮاي آرﺷﯿﻮ آﺛﺎر و ﻧﺴﺦ و دﯾﮕﺮ اﺳﻨﺎد ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺑﻮﻋﻠﯽ و ﺳﻌﺪي و ﺣﺎﻓﻆ و دﯾﮕﺮان ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ .ﻣﻮزه ﻫﺎي ﻣﺎ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﻧﻪ ﻣﮑﺎن ﻫﺎﯾﯽ ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﻧﻤﺎﯾﺸﮕﺎه از اﺷﯿﺎء ﻟﻮﮐﺲ و ﺟﺬاب اﻧﺪ ﺻﺮﻓﺎً ﺟﻬﺖ ﻧﻤﺎﯾﺶ .ﺑﻪ ﻓﺮض آرﺷﯿﻮ» ﻣﺜﺎل اﮔﺮ ﭼﯿﺰي ﭼﻮﻧﺎن وﺟﻮد داﺷﺖ، اوﻻً ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن در آﻧﺠﺎ ﮔﺮد ﻣﯽ «ﺣﺎﻓﻆ آﻣﺪﻧﺪ و ﺗﺠﺎرب و داﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺷﺎن را اﻧﺘﻘﺎل ﻣﯽ دادﻧﺪ، ﺛﺎﻧﯿﺎً ﺗﻤﺎم ﻧﺴﺦِ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﻣﮑﺸﻮف ﯾﺎ دﺳﺖ ﮐﻢ ﮐﭙﯽ و ﻣﯿﮑﺮوﻓﯿﻠﻢ ﻫﺎﯾﯽ از آﻧﻬﺎ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻧﻤﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﺗﻤﺎم ﻧﺴﺦ ﺗﺎﮐﻨﻮن وﯾﺮاﺳﺘﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ داﺷﺖ و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﯾﮏ ﺑﺎر ﯾﮏ ﻧﺴﺨﻪ ي رﺳﻤﯽ و ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ از آﺧﺮﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت را اﻧﺘﺸﺎر ﻣﯽ داد .ﺣﺎل در ﻓﻘﻪ، ﻗﺮآن ﭘﮋوﻫﯽ، ﻋﺮﻓﺎن، ادﺑﯿﺎت، ﻓﻠﺴﻔﻪ، ﻃﺐ، ﺗﺎرﯾﺦ، ﺑﺎﺳﺘﺎن ﺷﻨﺎﺳﯽ و ﻏﯿﺮه و ﻏﯿﺮه ﭼﻨﯿﻦ آرﺷﯿﻮﻫﺎﯾﯽ ﻣﺪام ﻓﻬﻢ ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ را ﺗﻌﻤﯿﻖ ﻣﯽ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻃﺒﻌﺎً در دﯾﺎﻟﻮگ ﺑﺎ ﻓﻬﻢ ﻫﺎي ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ از دﯾﮕﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎ، ﻫﻤﯿﻦ ﭘﺲ زﻣﯿﻨﻪ ﮐﺸﺎﮐﺶ در ﺳﭙﻬﺮﻫﺎي ﺳﯿﺎﺳﯽ را از ﭘﻮﭘﻮﻟﯿﺴﻢ و ، ﻫﯿﺠﺎن ﻧﺠﺎت ﻣﯽ داد .ﻣﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ آرﺷﯿﻮ ﻣﺸﺨﺺ از ﻣﺘﻮن و ﻧﺴﺦ ﻗﺮآﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼً رﺳﻤﯽ و ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺪارﯾﻢ .ﺟﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻧﺴﺦ ﺧﻄﯽ و ﺗﻔﺎﺳﯿﺮ و ﺗﺮﺟﻤﻪ ﻫﺎي ﻗﺪﯾﻢ ﺗﺎﮐﻨﻮن اﻋﻢ از اﺻﻞ ﯾﺎ ﮐﭙﯽ ﺷﺎن ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﻮﯾﺪ، ﺑﻠﮑﻪ از ﮐﺎﻧﺎل آن ﻣﮑﺎن ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﺘﺨﺼﺼﺎن و ﻓﻀﺎﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ دﺳﺘﺮﺳﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ .ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﺧﺐ ﻣﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺮاﮐﺰ اﺳﻨﺎد را دارﯾﻢ .ﻣﻨﻈﻮر از آرﺷﯿﻮ اﯾﻨﻬﺎ ﻧﯿﺴﺖ، اﯾﻨﻬﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﺨﺎزﻧﯽ از ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﺘﻮن ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﺎك ﻣﯽ ﺧﻮرﻧﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺮدي ﺑﻪ دﻟﺨﻮاه ﺑﺮاي ﯾﮏ ﺗﺤﻘﯿﻖِ ﻋﻤﺪﺗﺎً ﮐﺎري و ﺳﻔﺎرﺷﯽ ﺳﺮاغ ﺷﺎن ﺑﺮود .دوﻟﺖ ﺷﻤﺎ آﻗﺎي روﺣﺎﻧﯽ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﯾﮏ ﮐﺎر ﺟﺎوﯾﺪان ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﺪواً ﺗﺄﺳﯿﺲ ﭼﻨﯿﻦ آرﺷﯿﻮ ﻫﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﺑﺮاي ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮدﻣﺎن و ﻫﻢ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻫﺎي دﯾﮕﺮ اﺳﺖ و اﯾﻦ ﭼﯿﺰي دور و دراز ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺮﯾﻌﺎً اﻣﮑﺎنِ آﻏﺎز دارد . وزارت ﻓﺮﻫﻨﮓ و ارﺷﺎد ﺑﻪ ﺟﺎي اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺜﻼً ﻋﺪه اي را اﺳﺘﺨﺪام ﮐﻨﺪ ﺗﺎ دﻧﺒﺎل ﺟﻤﻼت اروﺗﯿﮏ در ﮐﺘﺐ ﻗﺼﻪ ي ﻣﺸﺮف ﺑﻪ ﭼﺎپ ﺑﮕﺮدﻧﺪ و ﺧﻂ ﺷﺎن ﺑﺰﻧﻨﺪ، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺎرﻫﺎي ﻣﻬﻤﯽ ﺑﮑﻨﺪ .رﺻﺪ ﻣﺤﻘﻘﺎن ﺣﻮزه ﻫﺎي ﻣﺨﺘﻠﻒ و ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻟﻮازم ﺑﺮاي اﯾﺠﺎد آرﺷﯿﻮ ﻫﺎ و ﺑﺮﻗﺮارﮐﺮدن ﺗﻨﺎﺳﺐ ﺑﯿﻦ داﻧﺸﮕﺎه ﻫﺎ و ﻧﻬﺎدﻫﺎي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ و ﻣﻠﯽ و ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ .ﯾﮏ ﺧﯿﺰش ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﺪون ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﭘﺎﯾﻪ اي و زﯾﺮﺑﻨﺎﯾﯽ ﻣﻤﮑﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﺗﻮﻟﯿﺪ ﻋﻠﻢ ﺑﺎ آﻣﺎرِ ﻣﻘﺎﻻت ﻋﻤﺪﺗﺎً ﮐﭙﯽ و ﻓﻨﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎي ﯾﮏ ﺧﯿﺰش ﻋﻤﺪه ي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎﺷﺪ .ﺧﯿﺰش ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﺻﺪﻫﺎ دﻫﺨﺪاﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺎري ﭘﺎﯾﻪ اي ﻣﺎدام اﻟﻌﻤﺮ ﮐﻨﻨﺪ و ﮐﺎﻣﻼً روﺷﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﺮانِ ﻓﻌﻠﯽ اﺑﺪاً ﺗﻬﯽ از ﭼﻨﯿﻦ روﺣﯿﻪ ﻫﺎ و ﻧﯿﺮوﻫﺎﯾﯽ ﻧﯿﺴﺖ، درﻋﻮض اﮔﺮ ﺧﺎﻣﻮش اﻧﺪ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﻋﺪم وﺟﻮد اﻣﮑﺎن ﻫﺎ و ﺳﺎﺧﺘﺎرﻫﺎي ﻣﺮﺑﻮﻃﻪ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﯿﺮوﻫﺎي آﻧﻬﺎ را ﻓﻌﺎل ﮐﻨﺪ .ﻧﺒﻮد ﯾﮏ ﭼﺎﻟﺶ ﭘﺎﯾﻪ اي ﺑﯿﻦ ﻣﺜﻼً آرﺷﯿﻮ ﺑﻮﻋﻠﯽ و آرﺷﯿﻮ ﻏﺰاﻟﯽ ﺳﺒﺐ ﮐﺸﺎﮐﺶ ﻫﺎﯾﯽ ﺳﺨﯿﻒ در ﺳﻄﺢ ﺑﺪه ﺑﺴﺘﺎن ﻫﺎي ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﻃﯿﻒ ﺑﻨﺪي ﻫﺎي ﻋﻤﺪﺗﺎً ﻧﺎﻓﯿﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺳﻨﺖ و ﻣﺪرن ﺷﺪه اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ را در ﺳﻄﺢ ﯾﮏ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻮﺿﻮﻋﯽ اﻧﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻧﻬﺎﯾﺘﺎً ورود ﺑﻪ ﺳﻄﺢ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻞ در ﻻﯾﻪ اي ﺻﺮﻓﺎً ﭘﺮاﺗﯿﮏ در ﻋﺮﺻﻪ ي ﻣﺒﺎدﻻت اﻗﺘﺼﺎدي ﺑﺪون ﯾﮏ زﯾﺮﺳﺎزي ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ وارد ﺳﻄﺢ دﯾﺎﻟﻮگ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﭼﻨﺪان ﻣﺆﺛﺮ واﻗﻊ ﺷﻮد. در ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮاي ﺗﺎن آرزوي ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ دارﯾﻢ .ﯾﻘﯿﻦ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺿﻌﻒ ﻫﺎ و ﻗﻮت ﻫﺎي ﺣﻘﯿﻘﯽ را درك ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ و اﮔﺮ ﺑﺎور دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﺮ در اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﭼﻨﺎن ﭼﻬﺎر ﺳﺎل دﯾﮕﺮ در آن ﻣﻘﺎم ﺑﺎﺷﯿﺪ ﻧﻪ از ﺳﺮ اﯾﺪﺋﻮﻟﻮژي ﯾﺎ ﻫﯿﺠﺎن و ﻣﻬﺮ و ﮐﯿﻦ، ﺑﻠﮑﻪ ﺻﺮﻓﺎً ﺑﺮ ﻣﺪار ﻋﻘﻼﻧﯿﺖ ﻣﺤﺾ اﺳﺖ .ﻟﺬا ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺎرش اﯾﻦ ﻣﺘﻦ ﺑﻨﺎ به ﯾﮏ ﺿﺮورت ﺗﺎرﯾﺨﯽ و اﺷﺎره ﺑﻪ ﻓﻌﻠﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ و ﺧﻮد را در اﻓﻖ ﺗﺒﻠﯿﻐﺎت ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. اﻣﻀﺎءﮐﻨﻨﺪﮔﺎن ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﻟﻔﺒﺎ: آﺑﺎدي، ﻣﻬﺮان؛ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺳﺎز و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ، ﺳﻌﯿﺪ؛ داﻧﺸﺠﻮي ﻓﻠﺴﻔﻪ اﺣﻤﺪي، ﻗﺎﺳﻢ؛ داﻧﺸﺠﻮي دﮐﺘﺮاي ﻋﻠﻮم ﺳﯿﺎﺳﯽ

آﺑﺎدي، ﻣﻬﺮان؛ ﻣﺠﺴﻤﻪ ﺳﺎز و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه اﺑﺮﯾﺸﻤﯽ، ﺳﻌﯿﺪ؛ داﻧﺸﺠﻮي ﻓﻠﺴﻔﻪ اﺣﻤﺪي، ﻗﺎﺳﻢ؛ داﻧﺸﺠﻮي دﮐﺘﺮاي ﻋﻠﻮم ﺳﯿﺎﺳﯽ آزاد ارﻣﮑﯽ، ﺗﻘﯽ؛ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎس آزادي، ﺣﺴﯿﻦ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﻌﻤﺎري اﺳﺪي، ﺷﻌﺒﺎن اﺳﮑﻨﺪري، ﺳﻤﯿﻬﻪ؛ داﻧﺸﺠﻮي ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﺤﻤﺪ؛ ﺷﺎﻋﺮ و روزﻧﺎﻣﻪ ،آﺷﻮر ﻧﮕﺎر اﻗﺘﺼﺎدي، ﻫﺪﯾﻪ؛ ﻣﺤﻘﻖ در ﺣﻮزه ي ﻓﻠﺴﻔﻪ ي اﺧﻼق اﻣﺎﻣﯽ، ﺳﯿﺪاﻣﯿﻦ اﻣﯿﺮﺻﺎﻟﺤﯽ، رﺿﺎ اﯾﺰدي، ﻓﺮﺷﺘﻪ؛ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﻣﺸﺎوره ﺑﺎﺑﺎﯾﯽ، ﺑﻬﺰاد ﻣﺤﻤﺪاﺑﺮاﻫﯿﻢ؛ داﻧﺸﺠﻮي ﻓﻠﺴﻔﻪ ،ﺑﺎﺳﻂ ﺑﺎﻃﺒﯽ، ﻫﻮﺷﻨﮓ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ اﻗﺘﺼﺎد ﺳﯿﺎﺳﯽ ﺑﺨﺸﯽ ﻃﺎﻫﺎ؛ داﻧﺸﺠﻮي ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ، ﻧﮋاد ﺑﻬﺮاﻣﯽ، ﻓﺮﺷﺘﻪ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ

ﻣﺤﺴﻦ؛ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ،ﺑﻮاﻟﺤﺴﻨﻰ ﺗﻘﻮي، ﺣﺴﯿﻦ؛ داﻧﺸﺠﻮي دﮐﺘﺮي ﻓﻠﺴﻔﻪ ي اﺧﻼق اﯾﻠﯿﺎ،ﺗﻬﻤﺘﻨﯽ ﺛﺒﺎﺗﯽ، ﻋﻠﯽ؛ ﺷﺎﻋﺮ و ﻣﺤﻘﻖ ﺟﻬﺎﻧﮕﯿﺮي، ﻋﻠﯽ ﺣﺎﺗﻤﯽ ﯾﺎدﮔﺎري، ﻣﺤﻤﺪﺣﺴﻦ؛ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﺣﺪادي، ﻣﺤﻤﺪاﻣﯿﻦ؛ ﺷﺎﻋﺮ و داﻧﺸﺠﻮي روان ﺷﻨﺎﺳﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ ﺣﺴﻦ ﻣﺤﻤﺪﺟﻮاد؛ داﻧﺸﺠﻮي دﮐﺘﺮي ﻓﻠﺴﻔﻪ ، زاده ﺣﻤﯿﺪي، ﺻﺤﺮا؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎس ارﺷﺪ ﻣﺸﺎوره و رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ ﺧﺪاداد؛ ﺧﺒﺮﻧﮕﺎر ،ﺧﺎدم ﺧﺎﻟﺼﯽ، اﺣﻤﺪ؛ ﭘﮋوﻫﺶ ﮔﺮ ﻋﺮﻓﺎن و ادﯾﺎن ﺧﻄﯿﺒﯽ، ﺳﯿﺪاﺷﮑﺎن؛ ﻣﺤﻘﻖ در ﺣﻮزه ي ﻓﻠﺴﻔﻪ داروﮔﺮي، ﺗﻮرج؛ ﺷﺎﻋﺮ راﺷﺪ درﺗﻮﻣﯽ، رﺿﺎ؛ ﺧﻮاﻧﻨﺪه و ﻧﻮازﻧﺪه دوﺗﺎر رﺣﻤﺎﻧﯽ ﮐﺎﻣﺒﯿﺰ؛ ﻋﮑﺎس ، ﻓﺮ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه و ﭘﮋوﻫﺶ ، روﺷﻨﯽ، رﺿﺎ؛ ﺷﺎﻋﺮ ﮔﺮ رﯾﺎﺣﯽ، ﺣﺴﺎم اﻟﺪﯾﻦ؛ ﭘﺰﺷﮏ و داﻧﺶ آﻣﻮﺧﺘﻪ اﺧﻼق ﭘﺰﺷﮑﯽ زﻣﺎﻧﯽ ﺣﺠﺖ؛ داﻧﺸﺠﻮي دﮐﺘﺮاي اﻧﺪﯾﺸﻪ ﺳﯿﺎﺳﯽ ، راد زﯾﻨﯽ اردوان، ﺳﻮق ﺳﺎﻻري، اﻣﯿﺮﺣﺴﯿﻦ؛ ﻣﺤﻘﻖ در ﺣﻮزه ي ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺳﻮري وﻫﺎب؛ داﻧﺸﺠﻮي ﻓﻠﺴﻔﻪ ، ﻧﮋاد ﺷﺎه ﺟﻠﯿﻞ ، ﭼﺸﻤﻪ ﺷﻌﺒﺎن اﻣﯿﺮ؛ ﻟﯿﺴﺎﻧﺲ ﭘﮋوﻫﺶ ، ﭘﻮر ﮔﺮي ﺷﻌﺒﺎﻧﯽ، ﯾﺤﯿﯽ؛ داﻧﺸﺠﻮي دﮐﺘﺮاي ﻓﻠﺴﻔﻪ ي ﻋﻠﻢ، ﻣﺤﻘﻖ و ﻣﺘﺮﺟﻢ ﺷﻤﺎﻋﯽ، ﺑﻬﺰاد؛ ﻣﺤﻘﻖ در ﺗﺎرﯾﺦ ادﯾﺎن ﺷﻤﺲ آوري، ﺳﺮدار؛ ﺷﺎﻋﺮ ﺷﻬﺒﺎزي، ﻋﻠﯽ؛ دﮐﺘﺮاي ﻋﻠﻮم اﻋﺼﺎب ﺷﻨﺎﺧﺘﯽ و ﻋﻀﻮ ﻫﯿﺎت ﻋﻠﻤﯽ داﻧﺸﮕﺎه

ﻣﻬﺪي؛ ﻣﺘﺮﺟﻢ و ﻣﺤﻘﻖ در ﺣﻮزه ،ﺻﺎﺣﺒﮑﺎر ي ﻓﻠﺴﻔﻪ ﺻﺎﻟﺤﯽ ﻣﺎﻧﯽ؛ ﻣﺘﺮﺟﻢ ، ﻋﻼﻣﻪ ﺣﺴﻦ؛ ﻣﺘﺮﺟﻢ و داﻧﺸﺠﻮي ﻓﻠﺴﻔﻪ ، ﺻﺎﻟﺤﯽ ﻋﺎﺑﺪي ﻋﺒﺪاﷲ؛ داﻧﺸﺠﻮي دﮐﺘﺮاي ﻓﻠﺴﻔﻪ ، ﻓﺮ ي اﺧﻼق ﻋﺒﺎﺳﯿﺎن، ﺣﺴﯿﻦ ﻋﺰﯾﺰي، ﺳﯿﺪرﺿﺎ؛ دﺑﯿﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻋﻈﯿﻤﯽ، ﻋﺒﺪاﻟﻌﻠﯽ؛ ﺷﺎﻋﺮ و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻋﻘﯿﻠﯽ، ﻟﯿﻼ؛ داﻧﺸﺠﻮي ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻣﺸﺎوره ﻋﻠﻮي ﺻﺪﯾﻘﻪ؛ داﻧﺸﺠﻮي ﻋﻠﻮم ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ ، ﻧﮋاد ﻋﻠﯽ اﺣﻤﺪ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ، ﻧﮋاد ﺷﻨﺎﺳﯽ ﻏﻼﻣﯽ، ﻋﻠﯽ ﻧﺠﺎت؛ ﻣﺘﺮﺟﻢ و ﻣﺤﻘﻖ در ﺣﻮزه ي ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻏﻼﻣﯽ، ﻣﺤﻤﺪ؛ ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ﻓﺎﺿﻠﯽ، ﻧﻌﻤﺖاﷲ؛ ﺟﺎﻣﻌﻪﺷﻨﺎس ﻓﺘﺎﺣﯽ، ﺳﻌﯿﺪ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻓﺪوي، ﻣﻨﺼﻮر؛ ﻣﺤﻘﻖ در زﻣﯿﻨﻪ ي آﺳﯿﺐﻫﺎي اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻓﺮﻣﺎﻧﯽ، ﻣﺤﺴﻦ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﺻﻨﺎﯾﻊ و ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻋﻠﻮم اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻓﻮﻻدي، ﺑﻬﻨﺎم؛ داﻧﺸﺠﻮي دﮐﺘﺮي ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻫﺎدي؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ ،ﻗﺎرداش ﻗﺎﺿﯽ اﻣﯿﺮ؛ ﺷﺎﻋﺮ و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ، ﭘﻮر ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ، آرش ﻗﻼﯾﯽ، ﻣﻬﺪي ﮐﺮم ﮐﻮرش، ﭘﻮر ﺳﯿﺮوس؛ دﮐﺘﺮي ﻣﯿﮑﺮوﺑﯿﻮﻟﻮژي ،ﮐﻠﻬﺮ ﻣﺤﻤﺪرﺿﺎ، ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه و ﭘﮋوﻫﺶ ،ﮐﻠﻬﺮ ﮔﺮ ادﺑﯿﺎت و ﻋﻠﻮم اﻧﺴﺎﻧﯽ ﭘﮋﻣﺎن؛ داﻧﺸﺠﻮي دﮐﺘﺮاي ﻓﻠﺴﻔﻪ و ﻣﺤﻘﻖ ،ﮔﻠﭽﯿﻦ ﻋﻠﯽ ،ﮔﻬﻮاره ﺣﺴﻦ؛ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر و ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه ،ﮔﻮﻫﺮﭘﻮر

اﷲوردﻟﻮ، ﺟﺎوﯾﺪ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ رواﻧﺸﻨﺎﺳﯽ آﻣﻮزش اﺑﺘﺪاﯾﯽ ﻣﺎه ﺳﯿﺪ؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎس ارﺷﺪ ﺻﻨﺎﯾﻊ و ﻣﻬﻨﺪﺳﯽ ﺑﺮق ﻗﺪرت ، ﻓﺮاز ﻣﺠﯿﺪي، زاﻫﺪ؛ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﺮادي، اﻣﯿﻦ؛ ﺷﺎﻋﺮ ﻣﺮﺋﯽ، ﻣﺤﻤﺪاﻣﯿﻦ؛ ﭘﮋوﻫﺶ ﮔﺮ ﻓﻠﺴﻔﻪ ي ﺳﯿﺎﺳﯽ و ﻓﻠﺴﻔﻪ ي اﺧﻼق ﻣﺴﺎﺣﯽ، آرﯾﺎﻧﺪﺧﺖ؛ داﻧﺸﺠﻮي ﻓﻠﺴﻔﻪ ﻣﺸﺎﯾﺨﯽ، اﺳﺪاﻟﻪ؛ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕﺎر ﻣﮑﺘﺒﯽ، اﺣﺴﺎن ﻣﻬﺪوي، ﻋﺒﺪاﻟﻤﺤﻤﺪ رﺷﯿﺪﯾﺎن ، ﻣﻬﯿﺎر ﻣﻮﺳﻮي، ﺣﻤﺰه؛ داﻧﺸﺠﻮي دﮐﺘﺮي ﻓﻠﺴﻔﻪ ي اﺧﻼق ﻧﻌﻤﺘﯽ، ﯾﺎﺳﺮ؛ ﻣﻬﻨﺪس ﺑﺮق ﻧﯿﮏ ﭘﺮوﯾﺰ؛ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ، ﺑﺰم ﻫﻨﺪي، ﻣﺤﻤﺪﺳﺎدات؛ ﮐﺎرﺷﻨﺎﺳﯽ ارﺷﺪ ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ

انتهای پیام