«مجلس سوال» | این همه سوال برای چه؟

«محمد فاضلی» استاد دانشگاه در یادداشتی تلگرامی درباره‌ی زیادی سوال نماینده‌های مجلس از وزرا نوشت:

غلامرضا کاتب عضو هیئت رئیسه مجلس در جلسه 16 خرداد 1396 درخصوص سؤالات نمایندگان مجلس از وزرا و در پاسخ به اخطار و تذکر یکی دیگر از نمایندگان می‌گوید: «از ابتدای سال تاکنون بالغ بر 400 سؤال داشتیم که کمتر از 50 سؤال را توانستیم تعیین تکلیف کنیم. در سال گذشته نیز بالغ بر 3200 سؤال بوده که مجموعاً 100 سؤال مورد بررسی قرار گرفته است.»

همین یک جمله کافی است که دو نکته درباره سازوکار نظام تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری کشور قابل طرح شود.

✅ پرسیدن 3200 سؤال از حدود 25 عضو کابینه دولت به معنای آن است که هر عضو کابینه به‌طور متوسط 128 سؤال در سال گذشته داشته و هر 2.8 روز باید به یک سؤال پاسخ می‌داده است. میزان انرژی و زمان لازم برای انجام این کار چه اثری بر کارکرد اعضای کابینه باقی می‌گذارد؟

✅ 100 سؤال از میان 3200 سؤال تعیین تکلیف شده است. چند گزینه در این‌جا وجود دارد:

الف – 3100 سؤال اصلاً ارزش خاصی نداشته‌اند و تعیین تکلیف نشدن آن‌ها هم مشکلی ایجاد نمی‌کند (پس آن همه زمان و انرژی برای این میزان سؤال نامهم را چه باید کرد؟) ؛

ب – 3100 سؤال قابل اعتنا بدون پاسخ مانده است (عوارض ناشی از بی‌پاسخ ماندن این میزان سؤال مهم را چه باید کرد؟)؛

ج – کارکرد سؤالات اصلاً حل مسأله خاص و مهمی نبوده و فقط نوعی ابزار فشار بر اعضای کابینه است و بنابراین بلاتکلیف ماندن آن‌ها هم مهم نیست، رسیدن به هدف از طرح سؤال برای نماینده مهم است؛

د – سازوکاری برای غربال کردن سؤالات و در دستور کار قرار گرفتن سؤالات مهم وجود ندارد و این سازوکار نظارتی مجلس باید اصلاح شود.

🔹 سؤال
این میزان سؤال نقش مهمی در اصلاح سیاست‌گذاری، ایجاد گفت‌وگوی عقلانی میان دولت و مجلس، روشن شدن برخی نکات مهم برای مردم و ایجاد گفت‌وگوی عمومی درباره ابعاد سیاست‌گذاری کشور، و نهایتاً بهبود روند توسعه داشته است؟

انتهای پیام