سکوت وزیر بهداشت دباره کمپین #نجات_توانبخشی
دانشجویان دانشکده توانبخشی از چندین روز پیش برای حفظ زمین این دانشکده در توئیتر کمپینی با هشتگ #نجات_توانبخشی به راه انداخته و نامه ای با چهارصد امضا را برای وزیر بهداشت فرستاده اند. به گفته یکی از دانشجویان وزیر تا امروز هیچ واکنشی به آن نشان نداده است.
متن این نامه ارسالی به انصاف نیوز به همراه تصویر حدود 400 امضای دانشجویان در پی میآید:
«بسم رب الشهدا
وزیر محترم بهداشت، درمان و آموزش پزشکی با سلام و آرزوی قبولی طاعات
مطلع شدیم در چند هفته اخیر بحث هایی در مورد محل دانشکده علوم توانبخشی دانشگاه علوم پزشکی ایران با بنیاد مستضعفان بر سر مالکیت زمین دانشکده واقع در خیابان میرداماد میدان مادر خیابان شاه نظری خیابان مددکاران و همچنین توافق نوپا میان مسوولان مربوطه مبنی بر تقسیم این ملک به دو نیمه صورت گرفته است که متاسفانه دانشجویان که ذینفع اصلی در این امر هستند در جریان قرار نگرفتند. با آگاهی از موضوع اینک ما دانشجویان و فارغ التحصیلان این دانشکده بر آن شدیم تا عرایضی چند در این باب خدمت شما برسانیم:
احتمالا مستحضرید که این ملک از مدت ها قبل از پیروزی انقلاب شکوهمند اسلامی تحت عنوان پرورشگاه معنوی و سپس بعد از پیروزی انقلاب اسلامی طبق مصوبه شورای انقلاب اسلامی همراه با بیش از 40 موسسه خیریه و نهاد دولتی و غیر دولتی به سازمان بهزیستی کشور انتقال یافت و تحت عنوان مرکز نگهداری شماره 5 بهزیستی به امر نگهداری از فرزندان بی سرپرست و بدسرپرست مبادرت نمود. در سال 1358 از سوی شهید فیاض بخش وزیر مشاور و رئیس وقت سازمان بهزیستی کشور طی نامه ای جهت تربیت نیروی انسانی مورد نیاز کشور در رشته های توانبخشی به دانشکده توانبخشی و رفاه اجتماعی سابق تحویل داده شد تا ضمن آموزش نیروی انسانی مورد نیاز کشور در این حیطه بتواند خدمات توانبخشی مناسب را در اختیار یکی از مظلوم ترین بخش جامعه یعنی جانبازان و معلولان قرار دهد که به حمد خداوند در طول نزدیک به چهار دهه پر افتخار در این امر موفق بوده است .در این چهل سال بیشترین سهم از تربیت نیروی انسانی که بسیاری از آن ها هم اینک اعضای هیات علمی دانشکده های توانبخشی در دانشگاه های علوم پزشکی کشور را تشکیل می دهند از این دانشکده فارغ التحصیل شده اند. این دانشکده به عنوان قطب آموزش توانبخشی کشور شناخته شده است و نزدیک به هزار دانشجو در حال حاضر در آن به تحصیل اشتغال دارند که بخش عمده آن در دوره های کارشناسی ارشد و دکتری تخصصی می باشند.
در نظر داشته باشید در دانشکده های علوم توانبخشی آموزش علوم پایه، تخصصی و بالینی به طور همزمان با یکدیگر گره خورده اند و گسستن این گره ممکن نیست و نمی توان این مسئله را نادیده گرفت. از آنجا که اگر تغییرات و تحولات پیش آمده در این ملک ،اجرایی شود؛ نقش توانبخشی در بیمارستان ها و به طبع آن آموزش ما دانشجویان به طور حتم تحت الشعاع قرار خواهد گرفت؛ باید انتظار داشت ضربه قابل ملاحظه ای به سطح سلامت جامعه ما وارد شود .از آنجا که ماهیت و حیثیت توانبخشی کل کشور از این دانشکده نشات گرفته و تمام مراکز درمانی و آموزشی مرتبط با امور توانبخشی مانند حلقه ای به این زنجیر متصل اند، جا به جایی و یا تعرض به ساختمان این دانشکده راه را برای تخریب هویت درمانی توانبخشی و همچنین بخش آموزشی دانشگاه که سال های برای ارتقای آن تلاش شده است هموار می کند.
لازم به ذکر است که نظر مقام معظم رهبری مطابق با فرمایشات نماینده ایشان در مراسم تودیع و معارفه جناب آقای سعیدی کیا بر این می باشد که “بنیاد(مستضعفان)برای این بوجود آمده که خرج شود، نه اینکه بماند و دائما بر آن افزوده شود؛ و اگر درآمدی دارد باید صرف مستضعفان شود و هرچه توان دارند برای رفع محرومیت زدایی پیش گیرد”… آیا غیر از این است که حفظ مجموعه دانشکده توانبخشی که قطب علمی کشور در این زمینه می باشد و در جهت خدمت به محرومین شکل گرفته خود مصداقی بر حل مشکلات مستضعفین است ؟ از این رو انتظار ما این بود که مسوولین نه تنها به حضور نزدیک به چهل ساله دانشکده در این محال اعتنا می نمودند بلکه دستی بالا می شدند و در این محل به ایجاد ساختمان یک مرکز توانبخشی با کلینک های مجهز با توجه به سیاست های اخیر وزارت متبوع بر توسعه بخش های توانبخشی اقدام می نمودند تا خواسته مقام معظم رهبری نیز تحقق می یافت.
اینک ما دانشجویان و فارغ التحصیلان دانشکده علوم توانبخشی تقاضا داریم که مسوولان نسبت به تصمیم اتخاذ شده مبنی بر تقسیم ملک دانشکده تجدید نظر بفرمایند و از هیچ تلاشی برای باز پس گرفتن دانشکده فروگذاری نفرمایند؛ حتی اگر نیاز به تخصیص بودجه برای خرید زمین دانشکده بود.
رونوشت به
ریاست محترم دفتر مقام معظم رهبری
ریاست محترم بنیاد مستضعفان انقلاب اسلامی
معاونت حقوقی وزارت بهداشت و درمان آموزش
معاونت آموزشی وزارت بهداشت و درمان آموزش
ریاست محترم دانشگاه علوم پزشکی و خدمات درمانی ایران»
انتهای پیام