معمای شهرداری و چند غفلت!
«امیرحسین اخوان» فعال رسانه ای در یادداشت ارسالی به انصاف نیوز نوشت :
چندی است ذهن شهروندان و کنشگران سیاسی درگیر مساله‌ی انتخاب شهردار تهران است. مساله‌ای که به جد در این ایام رخ می‌نماید درگیری شهردار آینده با مشکلات عدیده‌ای از جمله بدهی کلان شهرداری به پیمانکاران و برخی نهادهای خاص و اصلاح ساختار معیوب این نهاد و مشکلاتی از جمله فساد ساختاری و … است.
دیواری که سال‌ها با سوء مدیریت و ذره پروری‌ها کج شده نیاز به مدیری مصلح و کارآمد دارد که به جهت توانایی‌هایش انتخاب شده باشد نه تحت تاثیر بازی‌های سیاسی و جریانات حزبی!
به هر روی در این ایام نام‌های مختلفی را برای شهرداری تهران شنیده ایم. نامهایی که الحق برخی از آنها دارای سوابق درخشان مدیریتی هستند، همان ویژگی که برای شهردار آینده تهران لازم است؛ اما کافی نیست.
آری شهردار آینده تهران باید ترکیبی از چند ویژگی باشد؛ ویژگی‌هایی همچون سابقه‌ی مدیریتی روشن و قابل دفاع، توانایی‌های جسمی لازم برای پذیرش این مسوولیت، چهره‌ی ملی بودن و برنامه داشتن.
در رابطه با سابقه‌ی مدیریتی روشن هیچ محل تردید و بحثی نیست. کسی می‌تواند دوران پساقالیباف را مدیریت کند که تجربه‌ی مدیریت اقتصادی خوبی را در کارنامه‌ی خود داشته باشد. فکر اقتصادی داشتن که البته باید در برنامه‌ی وی بروز و ظهور پیدا کند، شاخصه‌ی بسیار مهمی است.
توانایی‌های جسمی لازم برای پذیرش مسوولیت شهرداری را نیز نباید دست کم گرفت. فراموش نکنیم که محمدباقر قالیباف بر اساس شنیده‌ها روزی دست کم ۱۶ ساعت فعالیت و کار داشت. اگر چه دیدگاه‌های وی پر از اشتباه و دوران کاری‌اش خالی از خدمت نبود، اما سمت و سوی انتقادات بیشتر به نحوه‌ی مدیریت و دیدگاه‌های وی بود که تهران را به چنین روزی کشاند و الا از لحاظ ساعات کاری و پرتلاشی، نمره‌ی خوبی گرفت. این که شهردار اصلاح طلب شورا از لحاظ سن و ویژگی‌های جسمانی بتواند دوران پساقالیباف را مدیریت کند، امر مهمی است که نباید مغفول بماند.
چهره‌ی ملی بودن که مورد تاکید سید اصلاحات نیز قرار گرفت از آن رو محل اهمیت است که شهرداری تهران فقط به شورای شهر پاسخگو نیست و فقط هم با شورای شهر طرف نیست.
بسیاری از پیمانکاران فعلی شهرداری شرکت‌های وابسته به برخی نهادهای نظامی خاصی هستند. در طرح‌های توسعه‌ای تهران همه‌ی حاکمیت درگیر شده‌اند و شهرداری و شخص شهردار به تنهایی مدیریت کننده‌ی این امور نیست.
اگر شورای شهر فردی را انتخاب کند که به واسطه‌ی سوابق سیاسی‌اش نتواند دیالوگ برقرار کند یا به منابع مالی کمکی دسترسی پیدا کند قطعا مدیریت شهری با مشکل مواجه خواهد شد.
داشتن خطوط مشترک کلامی برای نشستن پای میز مذاکره بسیار مهم است که اگر این اتفاق نیافتد، قطعا خاطرهی خوبی از مدیریت اصلاح طلبان بر شهر تهران در اذهان عمومی شکل نخواهد گرفت.
باری، امید است منتخبین مردم با موشکافی و دقت نظر خاصی کلید دار آینده‌ی تهران را مشخص کنند. مدیری که بتواند شهرداری تهران را از باتلاق دوران پساقالیباف به نقطه‌ی روشنی در کارنامه‌ی اصلاح طلبی بدل گرداند.
انتهای پیام
