اعتراض حجاریان به یک شبکه ماهواره ای شیعی در قم

سال ها پیش مقاله ای تحت همین عنوان در نقد جمهوری های کاذب کشورهای مصر و سوریه و عراق نوشته بودم، البته آن زمان صدام، حافظ اسد و مبارک بر سر کار بودند. امروزه که ثمرات آن جمهوری ها را در این کشورها مشاهده می کنیم، به نظر می رسد که می توان از زاویه دیگر نیز به موضوع پرداخت.

اکنون با سوریه ای مواجهیم که کاملاً ویران شده، میلیون ها نفر آواره شده، زیربناها تخریب شده است و همه تروریست های عالم در آن جمع شده اند.

با مصری روبه روییم که هر روز در خیابان های قاهره، اسکندریه، سوئز و جاهای دیگر درگیری هایی عنیف برقرار است و ده ها کشته می دهد.

موزه های تاریخ قبل از اسلام و بعد از اسلام با مواد منفجره به کلی از بین رفته اند و هر تکه ای از این تمدن کهن در دست کسی است.

با عراقی روبه روییم که استان الانبارش در دست «داعش» اسیر است و مردم این استان به استان های کردنشین و کربلا پناهنده شده اند و هفته ای نیست که انفجاری در کرکوک، موصل، بغداد، بعقوبه، توزخرماتو و اماکن دیگر، صدها نفر کشته نگیرد.

این ثمره آن جمهوری های میراث مانده از صدام، اسد و مبارک است.

هفته پیش رئیس قوه قضائیه به نیروهای امنیتی و سپاه هشدار داد که مواظب باشند تا نیروهای تکفیری پایشان به ایران باز نشود و این حکایت از آن دارد که کشور ما نیز در معرض خطر است.

مگر می شود که در یمن، پاکستان، افغانستان، ولگا، عراق و شام این همه تخریب صورت گیرد اما ترکش آن به ما برخورد نکند؟

باید نگرانی مسئول مربوطه را جدی گرفت. اما نکته ای که لازم می دانم در اینجا روشن کنم این است که مبارزات و منازعات فقط در سطح میدانی صورت نمی گیرد بلکه در سطح رسانه ای نیز همین درگیری ها بشدت رواج دارد.

گروه های شیعه و سنی، چه عرب و چه عجم، چه اردو و چه پشتون و چه زبان های دیگر، هر یک با به راه انداختن شبکه ای، آتش بیار معرکه شده اند و به دنبال صیدی هستند.

به قول شاعر عرب:

کل من فی الوجود یطلب صیدا

انما الاختلاف فی الشبکات

فلان طلبه مطرود از قم، به سانتامونیکا فرار کرده و شبکه ماهواره ای برای خود زده و دائماً به مقدسات اهل سنت توهین می کند. آن یکی به لندن فرار کرده و ایضاً.

فلان گروه سنی به دوبی رفته و با شبکه جهانی خود حرف های قدمای شیعه مانند محدث نوری را دائماً تکرار می کند که بنگرید که شیعیان چگونه قائل به تحریف قرآن اند! و الی ماشاءالله…

تا بخواهید ماهواره ها پر از این گونه شبکه هاست.

نمی دانم چطور دولت ما اجازه می دهد در قم شبکه ای ماهواره ای باشد و از این شبکه با استناد به صحاح و مسانید نکاتی را مطرح کند که گرچه می توان در مجالس بحث علمی خصوصی مطرح کرد، اما طرح آن ها به صورت عمومی برای همگان، سم قاتل است.

آقایان غافلند از این که مردم عوام با دلیل و برهان امور را مقدس نساخته اند. بلکه به عللی امری برایشان تقدس یافته است.

همین فراموش کردن فرق علت و دلیل باعث می شود که فکر کنند اگر بتوانند از صحیح بخاری، نکته ای در عیب جویی فلان صحابه پیدا کنند دیگر همه اهل سنت انگشت به دهان و حیران خواهند ماند و از ضلالت نجات خواهند یافت و مهتدی و مستبصر خواهند شد.

در حالی که اهل سنت ما در زندگی عادی و در حشر و نشر خود، از پدر و مادرشان، از محیط شان، به صورت طبیعی بعضی از امور برایشان مقدس شده است؛ نیز در اثر پروسه جامعه پذیری به بخشی از فرهنگشان تبدیل شده است و شما هزار دلیل بیاورید عقیده آن ها را راسخ تر می کنید، به قول معروف المعلل لایدلل.

همین طور برعکس وقتی شبکه های سنی که علیه شیعه دست به استدلال می زنند، مثلاً به رد و نفی امام زمان(عج) می پردازند، همان اثر را دارد.

به قول آل احمد، شیعه با این حرف ها دست از امامش نمی کشد و جشن نیمه شعبان را طوری برگزار می کند که نوروز چشمش از حسودی کور شود.

حتماً حکایت داستان نیما یوشیج و آن مرد روستایی را شنیده اید که برای سفر به شهر از جنگل می گذشت و چون چشمش به درخت مقاومی افتاد پارچه ای بر شاخه محکمی از آن بست تا در بازگشت از سفر، آن را بریده و برای ساختن چماق با خود به روستا ببرد.

اما چون سفرش طولانی شد و بازگشت، دید که مردم بر همان شاخه دخیل های فراوان بسته اند و از آن درخت استمداد می جویند!

طبیعتاً وقتی آن مرد خواست تا شاخه را ببرد و با خود به روستا برد با برخورد دیگران رو به رو شد، او را تکفیر کردند و دست آخر کشتند.

من خودم سال ها قبل در سفر به وین (اتریش) دیدم که مردم اروپا در محلی که ادعا شده است مریم مقدس خود را به دختر چوپانی به نام برنادت نمایانده است جمع می شوند و بشکه بشکه از چشمه آب این محل برای تبرک می برند.

آنها در این محل مقبره ساخته، شمع روشن و نذر می کنند!

می خواهم بگویم فرآیند تقدس زایی حتی در غرب هم که قرن هاست سکولار شده، به شکلی که گفتم رایج است.

در جوامع اسلامی که موضوع خیلی زنده تر است و مواجهه با آن دقت و حساسیت بالایی می طلبد.

برخورد با خرافات هم هزینه ها و بازخوردهای فراوان دارد، چه رسد به تقابل با اعتقادات مسلم و مسجل دینی که جای خود دارند.

پس به نظر می رسد همان طور که سازمان ملل در عرصه عمل به دنبال آتش بس می گردد و این همه معاهده و قرار صادر می کند، باید به دنبال آتش بس رسانه ای نیز بود.

به نظر من این کار برعهده وزارت خارجه و رایزن های فرهنگی ما است. حتی اگر طرف مقابل نیز این کار را انجام نداد، شیعیان آتش بس رسانه ای یک طرفه اعلام کنند و این به صواب نزدیک تر است.

من نمی دانم که آقای کرزای یا زرداری یا مالکی می توانند از امریکا و انگلیس بخواهند که این شبکه های متخاصم را وادار به تعطیل کنند یا نه، اما وظیفه ما است که به این آقایان توصیه کنیم که برای حفظ امنیت داخلی خودشان هم که شده در سطوح بالا چنین درخواست هایی از لندن، امارات و امریکا بکنند.

ما باید از غرب این را بیاموزیم که از قرن چهاردهم تا قرن نوزدهم که ماشین کشتار تفتیش عقاید برپا بود، میلیون ها نفر در مناقشات مذهبی کشته شدند؛ در کل اروپا از اسپانیا گرفته تا ایتالیا، فرانسه، انگلیس و کشورهای دیگر.

در غرب پس از هفت قرن کشتار – که حتی تا قرن بیستم هم ادامه داشت – دیگر امروزه بحث و جدل مذهبی بین مردم رواج ندارد.

مناقشات و محاورات مذهبی فقط در آکادمی ها بین تئولوژیست ها صورت می گیرد. گویی «پرده ای از تجاهل» به روی مناقشات ایدئولوژیک، فلسفی و دینی کشیده اند و حاضر نیستند درباره آن گفت وگو کنند چون می دانند که مته به خشخاش گذاشتن در این امور همانا و هسته اتم را شکافتن همان.

ما حتی زمانی که این شعر سعدی (علیه الرحمه) را در کتاب می خواندیم که:

«ای کریمی که از خزانه غیب / گبر و ترسا وظیفه خور داری

دوستان را کجا کنی محروم / توکه با دشمن این نظر داری؟»

انتقاد ما به مرحوم سعدی این بود که مگر گبر و ترسا دشمن اند؟ ما هفته وحدت برگزار می کنیم اما، گمان دارم که باید هفته وحدت را به سمت وحدت با گبر و ترسا نیز برد.

چرا نباید در رفتارمان با اهل سنت که قبله، پیامبر(ص) و مقدساتمان یکی است مراقبت بیشتری به خرج دهیم و هفته وحدت را به مراسمی خشک و بی روح تقلیل دهیم که هیچ حاصلی ندارد؟

باید گام های عملی برداشت تا تقریب بین مذاهب اسلامی برقرار شود، همان کاری که مرحوم آیت الله بروجردی و شیخ شلتوت انجام دادند.

(پی نوشت : – عنوان آن مقاله اشاره به شعری از مولوی داشت که مصرع دوم آن به صورت زیر است: «این وطن جایی است کان را نام نیست». البته با دخل و تصرفی که در معنای وطن گردد)

انتهای پیام