آیا مردم در صف سبد کالا حرص می‌زنند؟
حجت الاسلام رسول منتجب نیا، از فعالان سیاسی درباره ی صف های طولانی و وقایع پیش آمده هنگام تحویل سبد کالا گفته است که «منشاء بیشتر این رفتارها حرص و ولع است». وی مردم مقصر اصلی می داند، مسوولان را در صورتی که فقر باعث این اتفاقات باشد نیازمند بازخواست می خواند و می گوید که باید مردم را آگاه کرد و نیز خطاب به مردم می گوید که مراقت سوءاستفاده ی رسانه های بیگانه باشند.
نقد بخش تحلیلی انصاف نیوز به اظهارات آقای منتجب نیا را در پی می خوانید:
1. «اصولا در فرهنگ ما این مشکل وجود دارد که هنگامی اعلام می‌شود از طرف دولت قرار است کالایی هر چند کم ارزش به مردم ارائه شود، مردم هجوم آورده و برای دریافت آن کالا صف‌های طولانی تشکیل می‌شود. در زمان دفاع مقدس نمونه های فراوانی را مشاهده می کردیم که هرگاه اعلام می‌شد کالایی به مردم عرضه می‌شود، همه مردم چه آنهایی که نیاز داشتند و چه آنهایی که نیاز نداشتند با حرص صف‌های طولانی برای دریافت این کالاها تشکیل می‌دادند».
احتمالا آقای منتجب نیا از وضع مالی خوبی برخوردار است، راننده دارد و کسی خریدهای روزانه را برای خانه ی وی انجام می دهد، وگرنه اگر وضع مالی ایشان نیز مانند اقشاری بود که در صف سبد کالا ایستاده بودند، شاید مشابه آنها رفتار می کرد، اما اینکه به راحتی آن مردم به حرص زدن متهم شوند، پیش داوری قبل از درک شرایط آنهاست.
2. «البته باید در نظر گرفت که اگر این رفتارها در اثر فقر و فلاکت مردم باشد، قابل ملامت نیست و مسوولان باید بازخواست شوند که چرا مردم را در فقر و فلاکت نگه می‌دارند، اما منشاء بیشتر این رفتارها حرص و ولع است و در واقع یک مشکل فرهنگی است و ریشه اقتصادی ندارد که باید فرهنگ‌سازی شود».
منتجب نیا عضو یک جریان سیاسی است که خود و آن جریان سیاسی از ابتدای انقلاب تاکنون به غیر از 8 سال دوره ی احمدی نژاد، مسوولیت های مختلفی از جمله چندین دوره ریاست دولت، چند نوبت ریاست مجلس، همینطور ریاست قوه قضاییه و نیز مسوولیت های ریز و درشت دیگری داشته اند. آیا قرار است به قول ایشان «حرص زدن» مردم در صف های دهه ی شصت و نیز دهه ی نود، همگی به گردن دولت احمدی نژاد انداخته شود یا اینکه آقای منتجب نیا و جریان سیاسی منتسب به ایشان هم باید بازخواست شوند؟
3. «باید به مردم آموزش داد که کرامت خود را خود باید حفظ کنند، البته مسوولان حکومتی هم باید به کرامت مردم توجه کنند و زمینه ای را فراهم نکنند که موجب خدشه‌دار شدن شان و کرامت مردم شود».
آموزش وظیفه ی نهادهای فرهنگی و آموزشی و مذهبی هستند، از جمله خود آقای منتجب نیا که روحانی است و در تشکلی روحانی هم سالها عضویت داشته است که جدای از مناصب حکومتی از نهاد روحانیت نیز این آموزش ها انتظار می رود. زمینه ی سخنرانی هم برای روحانیت پس از انقلاب بسیار بیش از پیش فراهم شد، اما چرا از دهه ی شصت تا دهه ی نود به قول آقای منتجب نیا همچنان مردم «حرص می زنند و ولع دارد»؟
4. «مسوولان با برنامه‌ریزی درست اجازه ندهند که چنین صفوفی به وجود بیاید. به طور مثال می‌توان سبد کالا را در محل کار افراد به آنها تحویل دهد تا حجم مراجعات به مراکز اهدای سبد کالا کمتر شود».
از طرفی درباره ی نحوه ی تامین کالا در سطحی به این گستردگی احتمال شکل گیری فساد بسیار بالاست و در همین مرحله نیز نمی تواند اتفاق نیافتاده باشد. اما درباره ی نحوه ی توزیع آن در صورتی که اصل این اقدام بلااشکال باشد یا اشکالات آن برطرف شود، راه دیگری برای توزیع عملی نیست، همچنان که تحویل سبد کالا در محل کار افراد پیشنهادی فانتزی به نظر می رسد.
5. «مردم نباید شان خود را زیر سوال ببرند و دقت کنند که رسانه‌های بیگانه منتظر وقوع حوادثی اینچنین هستند تا از آن علیه ملت و کشور ایران استفاده کنند».
ترساندن از سوءاستفاده ی رسانه های بیگانه در این دنیای ارتباطات چه معنی می تواند داشته باشد؛ وقتی هزاران نفر پس از مراجعه برای دریافت سبد کالا در شبکه های اجتماعی به اظهارنظر می پردازند؟ آیا درباره ی حواشی توزیع سبد کالا، رسانه های داخلی هیچ نقدی نداشتند؟ آیا انتقاد رسانه های داخلی را هم باید به تاثیرپذیری از رسانه های بیگانه منتسب کرد؟
انتهای پیام
