آقای روحانی! احمدینژاد را دیدهایم، لطفا خودتان باشید
صادق آرامش، دبیر انجمن اسلامی پزشکی شیراز در یادداشتی برای انصاف نیوز نوشت:
با پیروزی گفتمان اصلاحات و اعتدال در انتخابات 24 خرداد، از بین رفتن ادبیات خس و خاشاکی و عدم تحمل منتقدین و مخالفین، یکی از خواستههای اکثر روشنفکران و دانشگاهیان کشور بود. با وجود اینکه بیش از 6 ماه از عمر دولت نگذشته است جناح اقتدارگرا هنوز در فضای قبل از انتخابات و صحنهی رقابت مانده است و روحانی را یک رقیب انتخاباتی میداند و از هیچ شیوهای برای ضربه زدن به وی و دولتش دریغ نمیکند.
در این 6 ماه زمینهای ایجاد شده است که هر منتقدی حرف خود را میزند. از نمایندهای که فرق NPT وMPT را نمیداند تا روزنامهای که خود را در عرض قوای دیگر میداند. از لیدر جریانی که در انتخابات، تنها چهار میلیون رای داشت و تلویحا رییس جمهوری را قسی القلب خواند. تا روزنامهای که توافق ژنو را هولوکاست هستهای میخواند.
خوشبختانه در این مدت دولت دکتر روحانی کوشیده است تا گفتمان نقد و نقادی را به مدارس و دانشگاهها بکشاند و وارد فرهنگ عمومی کشور کند.
اما نکتهای که باعث شده است نگارنده را نسبت به آینده بیمناک کند سخنان رییس جمهور محترم در جمع دانشگاهیان است که گفت: «همین توافق ژنو٬ اولین گشایش برای دانشگاه و پول دانشجویان بود، چرا فقط یک عدهی معدود که از جای معدود تغذیه میشوند صحبت کنند؟». البته دکتر روحانی همین جا نیز گفت: «البته نمیگویم آنها حرف نزنند ولی فقط چرا آنها صحبت کنند؟»، اما …
1 – آیا این نحوه ی سخن گفتن رئیس جمهوری پاس گل به جناح مقابل نیست تا توپخانهی روانی خود را علیه دولت آماده به کار کند؟
2 – آیا این باعث نمیشود منتقدین فهیم و ارزشمند دولت نیز از بیم اینکه آنها نیز متهم به کم سوادی شوند زبان در کام فرو برند؟
3 – آیا سخن رییس جمهوری میتواند شعار زنده باد مخالف من را تقویت کند؟
4 – آیا این سخن دکتر روحانی در برابر مخالفین باعث نمیشود که منتقدین فهیم و خیرخواه در کنار منتقدین مغرض و معدود در یک صف علیه دولت قرار بگیرند؟
ناگفته پیداست در بین منتقدین به توافق ژنو کسانی وجود دارند که اصول اولیهی دیپلماسی و مذاکره را نمیدانند اما به باور ما باید به همهی افراد و جناحها و گروهها فرصت داده شود تا حرفهای خود را هر چند اشتباه و مغرضانه بیان کنند و اساسا رییس جمهور محترم فقط موضع ایجابی بگیرند نه سلبی …
انتهای پیام